ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΝΕΜΕΝΗ ΑΡΧΕΓΟΝΟΥ ΤΡΟΜΟΥ

Διακόπτουμε στη δουλειά για να φάμε κάτι το μεσήμερι βγάζω κι εγώ από το τσαντάκι μου το γνωστό καρό πετσετάκι με το κολατσιό μου. Καλά μέχρι εδώ? Ωραία.
Το πετσετάκι μέσα είχε ψωμάκι, ντοματούλα κι ...ένα κομμάτι τυρί.
Και τότε ακούω τον αποτρόπαιο, αβυσσαλαίο λαβκραφτικό ήχο δίπλα μου.
Τρως τυριιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι μεγάλη βδομάδαααααααααααααα?
Πάγωσε το αίμα μου....
Κοιτάζω δίπλα μου και βλέπω ένα πλάσμα που αμυδρά θύμισε τη Καίτη τη συνάδελφο, να έχει γίνει κάτι σαν τον μεγάλο Κθούλου με εκατό πλοκάμια απλωμένα επάνω μου να με καλύπτουν σαν την πανάρχαια άβυσσο....
Ενοιωσα ένα μικρό ταπεινό ανάξιο λόγου σκουλήκι. Τα πόδια μου άρχισαν να τρέμουν από ένα πρωτόγνωρο φόβο. Είχα ένα συναίσθημα ότι κάτι τρομερό θα συμβεί.
Πριν προλάβω να σκεφτώ καταφθάνει ένα άλλο αβυσσαλαίο πλάσμα που θύμισε την άλλη συνάδελφο τη Ζωίτσα αμυδρά επίσης.
Δεύτερη ανατριχιαστική κραυγή. Ποιός τρώει τυριιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι?
Αυτό ήταν λέω. Το δωμάτιο πια έχει γεμίσει από τις βρωμερές σκιές του Ινσμουθ....
Το έρπον χάος έχει ανοίξει και πέφτω μέσα...
Κατορθώνω με όση ελάχιστη δύναμη μου είχε απομείνει να ψελλίσω..
"Τι έκανα βρε παιδιά?..."
Το μυαλό μου είχε θολώσει. Ακουγα να μιλάνε ασταμάτητα οι δυό λάμιες συγνώμη οι δυό συναδέλφισες ενώ ξεκίνησαν ν'ανοίγουν τα ταπεράκια τους.
Νάτο λέω . Τοξερα εγώ. Από το ένα τάπερ βλέπω κάτι πλοκάμια να ξεπετάγονται. Το δωμάτιο γέμισε από ένα χταποδόμορφο πλάσμα που περιβαλλοταν από μικρά τετράγωνα μακαρονάκια..
Ανοίγει το δεύτερο τάπερ. Η μυρουδιά από τις ανεξιχνίαστες θάλασσες μου δίνει μια μες τη μούρη και με ισοπεδώνει. Μαύρα γυαλιστερά μύδια ανακατεμένα με όλους τους οριζόνες της νεολαίας του Μάο...
Σε λίγη ώρα πλακώνουν και οι υπόλοιποι. Ταπερ παντού με απλωμένο όλο τον ατλαντικό πάνω στο τραπέζι. Η ντοματούλα μου με το τυράκι έχουν πάει σε μια γωνίτσα και ντρέπονται να κοιτάξουν το κόσμο. Εχουν ακριβώς την άθλια φάτσα παραγκωνισμένου λαθρομετανάστη...
Τα στόματα μπουκωμένα μιλάνε για τη βραδυνή λειτουργία. Κανονίζουν ραντεβού στη πλατεία της εκκλησίας, τι θα φορέσουν, ποιοί θα είναι εκεί... λες και ετοιμάζονται για πρεμιέρα Ρέμου και βάλε!!
Εγώ αμαρτωλή, δαιμονική, χαμένο πλάσμα έχω μείνει στη γωνία με το τυράκι και βλέπω ότι δεν έχω ελπίδες. Ολοι αντάμα κι ο ψωριάρης με τη ντομάτα χώρια..
Τώρα αύριο σκέφτομαι να μη πάρω μαζί μου εκείνο το τρισάθλιο τοστ γιατί μπορεί να με καρφώσουν σε κανα τοίχο κι αντε να με βρουν μέχρι να ξανανοιξει το μαγαζί...