ΠΟΙΑ ΜΑΡΙΟΝΕΤΤΑ ΜΙΛΗΣΕ?

Να μπορείς να γελάς με τη καρδιά σου, να κοιτάξεις ανέμελα τον άλλο, να σπας τα φράγματα και να εκθέτεις τον ευαυτό σου στις καταιγίδες αυτού του κόσμου άφοβα, να γίνεσαι αγρίμι, πουλί, ψάρι, ερπετό, άνθρωπος, θεός και δαίμονας μαζί, να πηγαίνεις εκείνο το μακρινό ταξίδι πέρα από το ποτάμι της σιωπής ξύπόλητος να προλαβαίνεις την αυγή πριν από κάθε ξύπνημα, να πετάξεις με το βλέμμα σου δίπλα στο λευκό αετό και να νοιώσεις την ανάσα του να παγώνει τις φλέβες , και τη φλόγα των αγριμιών να καίνε τα σπλάχνα σου. Να νοιώθεις το τελευταίο συμπαντικό σκουπίδι κι ο υπέρτατος θεός μαζί σ'ένα σώμα σε ένα αιώνιο μαρτύριο και μια αιώνια έκσταση.

Το να διαβάσεις ένα βιβλίο δεν είναι δύσκολο, το να το πετάξεις και να γράψεις το δικό σου αυτό είναι ζόρικο. Πολύ περισσότερο αν το γράψεις με τα νύχια σου.

Εσύ που θρασύτατα χωρίς όνομα τολμάς και μου μιλάς αχυρένιο καλωδιομένο υπανθρωπάκι, εσύ γεννήθηκες θα ζήσεις και θα πεθάνεις έρμαιο. Θα σκοτώνεις το χρόνο σου γεμίζοντάς τον με ψέματα. Θα φτιάχνεις παραμύθια με το μυαλό σου για να σκεπάζεις τα σκουπίδια που έχουν γεμίσει τη πραγματικότητά σου. Θα δίνεις συνεχώς άφεση αμαρτιών στην αναίδειά σου , γιατί δεν θα μπορέσεις ποτέ ν'αντιμετωπίσεις τη φρίκη της ασημαντότητας, εσύ μου μιλάς εμένα με ποιά ιδιότητα δειλό ανθρωπάκι?

Κρύβεσαι πίσω από άλλους όπως όλη σου τη ζωή θα κρύβεσαι πίσω από ανθρώπους και λέξεις. Δεν μπορείς να δημιουργήσεις μπορείς μόνο άθλια να αντιγράψεις. Να παπαγαλίσεις, να νοιώσεις για μερικά δευτερόλεπτα χαρούμενος όταν κατορθωσεις να ολοκλήρώσεις μια φράση που άρεσε και στους υπόλοιπους και σε επιβράβευσαν. Θα είσαι ο μόνιμα απών στο κάλεσμα των καιρών. Εκείνος που δεν ξέρει να μεταφράσει ούτε ένα χάδι τι σημαίνει κι όμως θα προσπαθεί μάταια να εξηγήσει τ'αγκαλιάσματα.

Εσύ εμένα δεν μ'εχεις δει ούτε στα όνειρα σου ούτε στους εφιάλτες σου. Κι ούτε και πρόκειται. Γιατί ο δικός μου κόσμος θα μείνει για πάντα αγνοημένος ευτυχώς από την θλιμένη μιζέρια σου.