Ε ΡΕ ΓΕΛΙΟ ΚΑΙ ΚΛΑΜΑ!!!!!!

Βρε παιδιά να μοιραστούμε μερικές απορίες???
Σκηνές από τη ζωή που έτσι μουχουν κάτσει γουρούνι που λένε...

Γιατί όταν γεννήθηκα ενώ είχα πλαντάξει στο κλάμα όλοι είχαν πέσει σ’ενα παραλλήρημα γέλιου? Η σκηνή πρέπει να ήταν τέρι γκίλιαμ και βάλε!

Πρέπει να ήταν η πρώτη σε μια μακριά σειρά από επεισόδια της ζωής μου που η ασυνενοησία μου με το περιβάλλον έβγαζε μάτι!

Φανταστείτε τώρα ένα σαμιαμίδι που το κρατάς με τις δυο παλάμες και ένα team από γίγαντες γύρω που χαχανίζουν μέσα στη καλή χαρά και μάλιστα ένας από αυτούς (υποθέτω ο πατέρας μου) φωνάζει πανευτυχής «ΑΣΤΕΡΙ ΜΟΥ!».

Το αστέρι ήταν ένα μαυριδερό πιθηκοειδές με κοντά στραβά πόδια, χωρίς δόντια και μαλιά που στρίγγλιζε (μάλλον κάτι σαν βάλτε με γρήγορα πίσω) που όμος είχε καλές προοπτικές απ’οτι φαίνεται στο μέλλον να το φιλήσει κανένας πρίγκηπας και από βατράχι να γίνει πεντάμορφη (δυστυχώς αυτό το τελευταίο δεν επετεύχθη στην διάρκεια των χρόνων που ακολούθησαν....)

Σκέφτομαι σήμερα ότι εκείνη τη σκηνή την έχασα γιατί η μνήμη της μάλλον διαλύθηκε άμεσα σχεδόν ταυτόχρονα με το σακουλάκι που με τύλιγε και επίσης με μεγάλη χαρά οι γιατροί το τσακίσανε ανελέητα.

Ομως στη διάρκεια της ζωής της παρολίγο πεντάμορφης που το πριγκηπόπουλο έχασε το δρόμο στο δάσος και οι επτά νάνοι δεν ήταν καλοί αλλά φέρνανε περισσότρο με τα 7 αφεντικά που έχω αλλάξει μέχρι σήμερα, πολλές φορές επαναλήφθηκε το σενάριο «ΒΛΕΠΩ Τ’ΑΝΤΕΡΑ ΣΟΥ ΑΠΕΞΩ ΚΑΙ ΚΑΝΩ ΚΑΙ ΓΑΜΩ ΤΙΣ ΠΛΑΚΕΣ»

Επόμενο παράδειγμα? Η βάφτιση.... Καλά εκεί τύφλα ναχει ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι (οχι αυτός της Ανίτας ο άλλος ο κλασικ)! Εκεί το μαρτύριο μου δεν ήταν απλώς χαχανητά και χειραψίες ήταν ολόκληρο πανηγύρι!

Η κεντρική ιδεά ήταν οτι το πιθηκοειδές που λέγαμε (το οποίο τώρα είχε πάρει μερικούς πόντους και είχε πετάξει και κανά δυό στραβά δόντια) είχε καταληφθεί λέει από τη γέννα από κάποιο φοβερό δαίμονα!!!!!

Υποθέτω ότι θαταν κάτι χειρότερο από τα Ορκ στον Αρχοντα γιατί κινητοποιήθηκε ολόκληρη ενορία να συνεισφέρει δυναμικά στον υποχρεωτικό εξορκισμό!

Τελετουργία? Τι Λίντα Μπλαίρ στον εξορκιστή.. Σιγά τα λάχανα! Εμένα έπρεπε να δείτε με το μάτι γυρισμένο ανάποδα να σας φύγει ο πάτος!

Τέσσερις μαντράχαλοι με κρατάγανε χέρια πόδια, κι ένας παπάς που καμμιά σχέση δεν είχε με τον σικάτο φιλοσοφημένο του παραπάνω φίλμ, είχε βουτήξει μια αγιαστούρα και βάραγε!!!!

ΑΠΕΤΑΞΑΜΗΝ ούρλιαζε. ΑΠΕΤΑΞΑΜΗΝ ουρλιάζανε κι οι υπόλοιποι.

Πεσμένοι όλοι από πάνω μου όχι μόνο δεν φοβόντουσαν αλλά μόλις είδαν ότι κοντεύει ο λαρυγγικός μου χώρος να γίνει σαν το κώλο της μαιμούς ήταν πανευτυχείς!!!! Κλαίει πολύ άρα βγαίνει!!!

Τι βγαίνει ρε παιδιά??? Ο μέγας Κθούλου από 60 πόντους σκατό?

Κεριά, λιβάνια, λάδια, αγιασμοί, σταυροί ..... Η Βασιλική ΟΜΕΝ άρχισε να υποτάσσεται στο άγιασμα. Ξεπερνώντας το στάδιο όπου ψέλλιζα φαρσί όλες τις αραμαικές βρισιές μαζεμένες άρχισα να αναγνωρίζω επι τέλους κάπου τη μάνα μου κι άπλωνα τα χέρια σε μια ύστατη προσπάθεια να γίνω ο άνθρωπος που όλοι έλπιζαν.

Το άλλο με το Τοτό το ξέρετε???

Παει κι αυτό... Το βράδυ μετά το ΟΜΕΝ συγνώμη τον ξορκισμό μου εννοούσα εξελίχθηκαν σκηνές ρωμαικής κραιπάλης όπους οι γίγαντες ξεκοκάλισαν αρνάκια, γουρουνοπουλάκια και άλλα ευγενή εδέσματα κι εγώ μέσα σε μια κούνια είχα κερδίσει το συγχωροχάρτι το παραδείσου για όταν με το καλό θα την έκανα!!!

Τι τελειώσαμε εδώ? Μπα...
Το σχολείο? Που το πάτε αυτό? Ετσι θα τελείωνε το πράγμα ? Μ’ενα τραβηγμα από τη κοιλιά της μάνας μου κι ένα γενιοφόρο που μου κατάβρεχε τη μούρη?

Εχει και συνέχεια η ιστορία........

Ολη μου τη ζωή συνεχίστηκε αυτό το θέατρο του παραλόγου να κλαίω εγώ και να χαχανίζουν οι άλλοι, να χαχανίζω εγώ και να με κοιτάνε σαν ούφο οι υπόλοιποι!
Συντονισμός μηδές ρε παιδί μου!

Χαχάνιζα εγώ με κόβαν οι άλλοι... χασκογέλαγαν οι άλλοι σοβάρευα εγώ.

Μετά αρχίσαν κι οι απειλές!

Σε καλό μας μη μας βγουν ξινά! Αυτή η φράση ο εφιάλτης μου. Ξέρετε να είστε έτοιμοι να ξεραθείτε από τα γέλια και να κρατάτε και μια πισινή μπας και βγουν ξινά.... Η ανθρωπινη σχιζοφρένεια στο μεγαλείο της.

Ρε παιδιά γιατί όταν κλαις αμα κλάψεις πολύ.... μη σου βγει καλό με φοβερό γέλιο μετά δε γίνεται?? Μόνο η μια μεριά παίζει?

Ασε εκείνο το δυσκοίλιο «γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος» με το σαρδόνιο χαμόγελο εκείνου που ξεστόμιζε την εν λόγω φράση....

Πάγωνε το αίμα μου ρε γαμώτο... Κρατιόμουν μέχρι να πάθω ειλεό του μυαλού μήπως και καταφέρω να είμαι η τελευταία να τοχω εξασφαλισμένο το πράγμα!!!

Θα μπορούσα να γράψω σελίδες για τη παράνοιά μας.... αλλά το καλύτερο έτσι κι αλλοιώς είναι στο τέλος....

Ακου φάση όταν εγώ δεν θα καταλαβαίνω χριστό τι γίνεται γύρω μου και θα κοιτάω τα ραδίκια ανάποδα οι άλλοι τότε θα μου χαρίσουν το κλάμα τους για συμπαράσταση τότε που εμένα το μόνο που θα με νοιάζει θαναι αν εκείνος ο γενιαφόρος τότε που με ξόρκισε τοβγαλε καλά από μέσα μου το καλικατζαράκι ή τουμεινε κανα βερεσέ απλήρωτο και χουμε κι αλλα γέλοια κρυόπλαστα στη συνέχεια.... !!!!!!