ΜΙΑ ΝΟΤΑ ΑΛΛΟΙΩΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ! ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΤΕ ΤΟ ΠΡΑΞΑΤΕ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ!!!

Χθες βράδυ ήμουν σπίτι και διέπραττα μαζεμένα όλα τα σοβαρά παραπτώματα που θα μπορουσε να διαπράξει ένας ελληνορθόδοξος έλλην,
δηλαδή δεν πήγα εκκλησία,
έφαγα κατά τις 10.00 και όχι κρέας έτσι κι αλλοιώς προτιμώ σαλάτα και λίγο τυρί για βράδυ,
δεν πήρα το άγιο φως κλπ κλπ,

τριγύριζα κάποια στιγμή στα κανάλια της τηλεόρασης και έβλεπα ως γνωστόν όλες τις λεπτομέρειες από την εβραική ιστορία σε ποικίλλα χολυγουντιανά φιλμ...
και τότε κατά τύχη γύρισα στην ΕΤ1 κοιτάζω καλά, λέω μπα λάθος θα κάνω.. Μεγάλο Σάββατο βράδυ Μαρκόπουλος? Μάλλον λάθος ή σκηνές από προσεχώς θα είναι. Και όμως ήταν ένα αφιέρωμα ανάμεσα σε όλους τους χιτώνες, φυγή από την έρημο, δέκα εντολές, φαρισαίους, ηρώδηδες, σαλώμες κλπ κλπ...

Ρε λέω, υπάρχει Ελλάδα... Μύγα τους τσίμπησε?

Μετά τις 12.00 αφού είχε αναστηθεί και όλοι μπορούσαν να φάνε ελεύθερα και απεριοριστα μαγειρίτσες και όλα τα συναφή μπινελίκια και να λικνιστούν ελεύθεροι από άσματα που πάνε από το "έχω κέφια έχω ντέρτια" μέχρι το "πως με βρίσκεις πως με βρίσκεις", εγώ κοιμήθηκα με ένα άλλο ήχο στο μυαλό, έτσι για να διατηρήσω το ρόλο μου σαν μονόχνωτου, ξενέρωτου, αποκομένου από το περιβάλλον ατόμου.

Γιατί ξέρετε πολλά από τα πιο "ανεβασμένα και προχωρημένα πνευματικά " άτομα κάνουν μερικές υποχωρησουλες όταν η ώρα τα καλεί. Πάνε και για τη λαμπάδα, κάνουν και το σταυρό στη πόρτα καλού κακού, λένε κι ένα χριστός ανέστη για παν ενδεχόμενο, κρατάνε εκείνο το "μπας και" κρυμένο βαθεία μέσα τους για ώρα ανάγκης.

Είναι κι έτσι κι αλλοιώς, γιατί οι ξεκάθαρες θέσεις καλές είναι και προοδευτικές αλλά έχουν και λίγο ζόρι γιατί σ'αναγκάζουν να είσαι εκτός από το 80% του πληθυσμού. Οπότε άσε στις συζητήσεις ας λέμε ότι πιστεύουμε ότι θέλουμε αλλα στή ζωή ε δε τρέχει και τίποτα ρε φίλε ας κάνουμε και κανα ευχέλαιο, ας χορέψουμε και τα τσιφτετέλια ας χλαπακιάσουμε και κανα βρώμικο, ας αφήσουμε και λιγάκι στην άκρη τις φιλοσοφίες και τις κοινωνικές κριτικές μέρες πουναι... Ας γυρίσουμε και τη σουβλα μας στη μεζονέτα μας τη παραθαλάσια....

Για όσους όμως είναι παρομοίως ξενέρωτοι και μονόχνωτοι όπως η αφεντιά μου δε πειράζει κουράγιο. Εκ των πραγμάτων θα αναγκαστούν να μας αντέξουν...

Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα
και τους καημούς που σκέπασε καπνός
η ξενιτιά τα βρήκε αδερφωμένα.
Κι οι ξαφνικές χαρές που ήρθαν για μένα
ήταν σε δάσος μαύρο κεραυνός
κι οι λογισμοί που μπόρεσα για σένα.

Και σου μιλώ σ' αυλές και σε μπαλκόνια
και σε χαμένους κήπους του Θεού
κι όλο, θαρρώ, πως έρχονται τ' αηδόνια
με τα χαμένα λόγια και τα χρόνια,
εκεί που πρώτα ήσουνα παντού
και τώρα μεσ' στο κρύο και στα χιόνια.

Η μοίρα κι ο καιρός τόχαν ορίσει
στον κόσμο αυτό να ρίξω πετονιά
κι η νύχτα χίλια χρόνια να γυρίσει
στο τέλος της γιορτής να τραγουδήσει
αυτός που δεν εγνώρισε γενιά
και του καημού την πόρτα να χτυπήσει.

Δεν ήτανε ρολόι σταματημένο
σε ρημαγμένο κι άδειο σπιτικό
οι δρόμοι που με πήραν και προσμένω.
Τα λόγια που δεν ξέρω σου τα δένω
με τους ανθρώπους που είδαν το κακό
και τόχουν στ' όνομά τους κεντημένο.

Αυτός που σπέρνει δάκρυα και πόνο
θερίζει την αυγή ωκεανό.
Μαύρα πουλιά του δείχνουνε το δρόμο
κι έχει τη ζωγραφιά κοντά στον ώμο,
σημάδι μυστικό και ριζικό
πως ξέφυγε απ' τον Άδη κι απ' τον κόσμο.

Αλήθεια φίλοι κι έτσι και γιουβέτσι, τι εννοείτε όταν λέτε φουσκωμένα λόγια και παχιές λέξεις? Αφού δεν σας κόφτει και πολύ δεν το βουλώνετε να αφήσετε ήσυχους εμάς που πραγματικά τα πιστεύουμε?