ΟΙ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΦΛΥΤΖΑΝΙ.....

Κάποτε σε μια συζήτηση ρώτησα ένα φίλο «μα γιατί δεν είμαι ικανοποιημένη από τις απαντήσεις?» Εκείνος ήρεμα μου είπε «πιθανότατα γιατί δεν κάνεις τις σωστές ερωτήσεις»...

Ερωτήσεις. Οι συντρόφισσες όλων των ημερών μας. Κάθε μέρα ξυπνάει με μια απορία και αποκοιμιέται με κάποια άλλη. Καθώς οι άνθρωποι κοιτούν πέρα από τη μάσκα των συναισθημάτων, των όποιων συναισθημάτων, κρύβονται οι ερωτήσεις. Κρύβονται κυρίως εκείνες οι ερωτήσεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ κι έτσι τα βήματα συνεχίζουν να διαγράφονται μέσα σε μια αδιάκοπη αμφιβολία...

Τι θα έπρεπε αλήθεια να ήταν μια ερώτηση για να είναι σπουδαία? Για να μπορέσει να οργανώσει τη ροή της σκέψης έτσι ώστε στο τέλος μια έστω απάντηση να έχει δοθεί..

Οι ερωτήσεις ξεκινούν απο γνωστές μικρές φρασούλες κλειδιά.
.....αν κάνω αυτό
....αν δεν είχα κάνει αυτό
....γιατί έκανα αυτό
....τι θα είχε συμβεί αν
....θα μπορέσω άραγε να
....ποιός είμαι? Ποιός είναι? Τι είναι?

Την ώρα που γεννιέται η ερώτηση μέσα μας μαζί της γεννιέται και μια θολή εικόνα που μοιάζει με απάντηση. Οι ίδιοι εμείς θέτουμε συνήθως ερωτήσεις που ήδη από πριν έχουμε μια ελάχιστη σκέψη κάνει για το τι «θα θέλαμε» να είναι η απάντηση. Κι έτσι γυρνάμε συνεχώς γύρω από ένα κύκλο χωρίς αρχή και τέλος. Οι ερωτήσεις συνδυάζονται με πιθανότητες που ήδη γνωρίζουμε, οι απαντήσεις μοιάζουν με αυτό που είτε αποφύγαμε είτε πράξαμε πάντως γνωρίζαμε.

Ποιά θα ήταν λοιπόν η ερώτηση που θα ξεχώριζε απ’ολες τις άλλες?

Θα ήταν αυτή που θα μπορούσε να εκτινάξει με την απάντησή της τη ζωή μας έξω απ’οτι μέχρι τώρα υποπτευθήκαμε. Η σωστή ερώτηση δεν μπορεί να γίνει εν κινήσει..
Πρέπει όλα να σταματήσουν έστω για μερικά δευτερόλεπτα.

Το μυαλό να αδρανήσει ξεχνώντας ολα όσα έχει προαποφασίσει από συνήθεια , από φόβο, από άγνοια, από ένστικτο και να ακολουθήσει απλά την κίνηση του σχηματισμού της καίριας ερώτησης... για να οδηγηθούμε σ’αυτό που πραγματικά η ψυχή λαχταρά την εξερεύνηση του άγνωστου όχι την επιβεβαίωση του γνωστού.

Οι σπουδαίες ερωτήσεις είναι κραυγές ψυχής δεν είναι λόγια σκέψης.

Μπορεί κανείς να θυμηθεί την επίμονη εικόνα ενός πεντάχρονου παιδιού που τα γιατί βομβαρδίζουν ασταμάτητα με ρυθμό καταιγίδας δυό εκνευρισμένους απροετοίμαστους γονείς που δεν βρίσκουν τίποτα αλλο να πουν παρά «ησύχασε τώρα, φαε το φαί και μη μιλάς» «θα μεγαλώσεις και θα μάθεις» «αν συνεχίσεις θα σε μαλώσω».

Εκείνες εκεί οι εκνευριστικές ερωτήσεις είναι οι αληθινές αποκαλύψεις. Που δεν έχουν απάντηση γιατί απέναντι βρίσκονται ήδη δυο άνθρωποι που προ πολλού δεν είναι πια πέντε χρονών. Βιώνουν κι εκείνοι την υποταγή στις ανούσιες ερωτήσεις ήδη...

Τι κάνει ένα πεντάχρονο παιδί να προκαλεί με τις ερωτήσεις του? Η λαχτάρα του για ένα άγνωστο ταξίδι η φρεσκάδα του στο άγνωστο, η διαθεσιμότητά του να δεχτεί και να απορρίψει τα πάντα χωρίς καμμιά ενοχή χωρίς κανένα φόβο.

Γιατί οι άνθρωποι που έχουν καταναλώση όλη τη ζωή τους στην έρευνα όσο προχωρούν τόσο πιο πολύ συνειδητοποιούν ότι τίποτα δεν ξέρουν?

Κάποτε ένας δάσκαλος του Ζεν βρέθηκε απέναντι από ένα μεγάλο σοφό. Ο σοφός άρχισε να μιλάει να εκθέτει τις ιδέες του ασταμάτητα να κάνει ερωτήσεις στο δάσκαλο για τη φιλοσοφία του ζεν έθετε ακατάπαυστα ερωτήσεις και απαντήσεις. Ο δάσκαλος καθώς αυτός μιλούσε του έβαζε τσάι σ’ενα φλυτζάνι που ήταν μπροστά του κι ενώ το φλυτζάνι είχε γεμίσει συνέχισε να βάζει οπότε κάποια στιγμή ξεχύλισε και άρχισε να πέφτει επάνω του.

«Σταμάτα φωνάζει ο σοφός δεν βλέπεις ότι ξεχύλισε?»
Ακριβώς έτσι του λέει ο δάσκαλος με ήρεμο τρόπο, «οπως αυτό το φλυτζάνι, είσαι γεμάτος από τις προσωπικές σου ιδέες και απόψεις. Πως μπορώ να σου δέιξω το ζεν αν πριν δεν αδειάσω το φλυτζάνι σου?»

Φυσικά όλα αυτά είναι πάλι σκέψεις, σκέψεις προς μια κατεύθυνση. Πάλι το φλυτζάνι είναι γεμάτο.

Πως είναι δυνατόν να αδειάσει κάτι που επιμελώς γεμίζουμε σε χρόνια πορείας μέσα σ’αυτή τη ζωή? Να ξυπνήσεις ένα πρωί και να θέλεις πραγματικά να το αδειάσεις και να το γεμίσεις με τις σωστές ερωτήσεις.

Η ακομα καλύτερα με μια και μοναδίκη ερώτηση που θα ήταν σπουδαία γιατί απλά θα χρησίμευε να αλλάξει η ρότα του ταξιδιού σου από τα θεμέλια , θα ήταν η ερώτηση – απάντηση «γέννα» μιας άλλης πραγματικότητας που το γεμάτο φλυτζάνι δεν σε αφηνε να δεις.