ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Ονειρευόμαστε κάτι από το μέλλον?
Καμμιά φορά όταν μέσα στο καθημερινό τρέξιμο, βρίσκω την ευκαιρία να κλέψω λίγο από τον χρόνο μου και να τον σταματήσω εκεί δίπλα μου συντροφιά μου, να κουβεντιάσω μαζί του, βλέπω μια παράξενη αλλαγή επάνω του. Είναι κουρασμένος. Βλέπω τα μάτια του μισόκλειστα, βαριεστημένα και προσπαθώ να ανακαλύψω τη φλόγα της αχαλίνωτης φαντασίας του που παιχνίδιζε πονηρά κι έχει χαθεί.

Κάποτε τρόμαζα στη σκέψη ότι δεν μπορούσα καν να συλλάβω τι ετοιμάζει μυστικά εκεί σκυμένος στις σπηλιές τ'ουρανού... Προσπαθούσα να τον προφτάσω λες κι έτσι θα απόφευγα τις εκπλήξεις του.

Και γύρω μου έβλεπα πολλούς να σκοτεινιάζουν στην αγωνία της ύπαρξής του. Ηταν τόσοι που φτιάχνανε προκαταβολικά απίστευτα σενάρια απ'το μέλλον για ν'ανταγωνιστούν τις εκπλήξεις του.

Τώρα τον βλέπω σκεπτικό να παρασέρνει μαζί του στρατιές από ανθρώπους που ζουν για εικοσιτέσσερις ώρες. Ολο και πιο πολλοί.. Δεν είναι φόβος, δεν είναι προνόηση, είναι μια νωχελική εγκατάλειψη στο αύριο που θα είναι ίδιο με το σήμερα και το αύριο πάλι.

Πως θαναι άραγε εκείνος ο κόσμος που οι άνθρωποι δεν θα ονειρεύονται πια?
Πως θάναι εκείνα τα σπίτια που οι άνθρωποι θα έχουν τιθασεύσει όλες τις κινήσεις τους?
Οι αγάπες που θα ορίζονται με τακτικές μακριά από σκιρτήματα και αβεβαιότητες?
Εκείνα τα βιβλία που θα τυπώνονται με υπέροχες γυαλιστερές σελίδες γεμάτες από τίποτα?
Εκείνες οι μυρωδιές που θαχουν γίνει μια παλιά ανάμνηση στην ιστορία του ανθρώπου?
Εκείνα τα χρώματα τ'ουρανού που παιχνίδιζαν ανέμελα στα ρούχα μας μοναδική απόδειξη μιας απίστευτης σύλληψης ομορφιάς θα υπάρχουν ακόμα?
Οι ήχοι οι τραγουδιστοί θαναι σαν κι αυτό το ατέλειωτο βουητό της αδιαφορίας?
Οι γεύσεις που χαράζαν παιχνιδιάρικες ρυτίδες απόλαυσης στο πρόσωπο ηδονές από καραμελένιες μυρουδιές στα χείλη των παιδιών θα έχουν γίνει χάρτινες?
Τ'αγγίγματα ίδια με τ'αλφαβητάρι των τυφλών γεμάτα νοήματα, ρίγη, ζεστασιά, πόνο, έκπληξη, γαλήνη, σκιρτήματα, πάθος, πόλεμο, ειρήνη θα έχουν γίνει ξύλινα?

Δεν θέλει να φανταστεί ο χρόνος μαζί μου κουράστηκε να μας παρασέρνει στη τρέλλα του.
Εκτελεί πια την υποχρέωσή του τυπικά για να προχωρήσουν οι καιροί άχαρα, θολά οι καιροί του μεταισθητήριου ανθρώπου. Εκείνου που θα διαβάζει τα όνειρά του στα παλιά βιβλία σαν σύμβολα αρχαίων καιρών που πέρασαν.

Πρέπει επειγόντως να επινοήσουμε γέννες. Γέννες από όνειρα φρέσκα. Πρέπει να θυμηθουμε να μάθουμε απ'την αρχή αυτά που ξεχάσαμε. Να αρχίσουμε πάλι να φυσάμε στο τζάμι όπως όπως κάναμε παιδιά και να κάνουμε αστεία σχήματα με τα δάχτυλα.
Να σταματάμε σχεδόν με τη βία ανάμεσα στις στάσεις των λεωφορείων και να χαράξουμε πάλι τα παγκάκια περιμένοντας.

Πρέπει να ψάξουμε επιμελώς στα σκουπίδια να δούμε τι πετάξαμε κατα λάθος εκείνη τη νύχτα που νοιώσαμε σίγουροι ότι τα κερδίσαμε όλα.

Να πασαλείψουμε τα χέρια μας με λυωμένη σοκολάτα και να τα σκουπίσουμε σαδιστικά στο ατσαλάκωτο πουκάμισο.

Να γυρίσουμε στη δασκάλα με ύφος πεισματάρικο, όπως τότε, και να της πούμε "αλήθεια γιατί θα πρέπει να είναι έτσι?"

Ποιός μας άφησε τόσο ψηλά αιωρούμενους χωρίς φτερά μες τη πλάνη μας. Η γη κάνει την ύστατη προσπάθεια να μας κερδίσει κι όλα τα ζωντανά κουνάνε το κεφάλι τους με απογοήτευση καθώς μας κοιτάνε.

Τι σκέφτονται άραγε? Εφτασε κι έγινε τόσο τρανός αφέντης ο άνθρωπος πάνω σ'αυτό το κόσμο τόσο τρανός που δεν μπορεί να δει ότι ούτε ένα βήμα δεν έχει κάνει παραπέρα...