ΤΑ ΚΑΛΩΔΙΑ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ

Τελικά το διαδίκτυο είναι μεγάλο πράγμα. Το είχα παρεξηγήσει αλλά θ'αρχίσω να αναθεωρώ τις απόψεις μου. Κάποτε οι άνθρωποι συναντίομασταν πηγαίναμε στις κοινωνικές εκδηλώσεις, στην εκκλησία της γειτονιάς, στο ταβερνάκι κλπ κλπ. Τι αποκομίζαμε από αυτό ? Μια συγκεκριμένη αντίληψη των ανθρώπων που μας περιέβαλαν που έφτανε μέχρι αυτό που βλέπαμε άντε κι αν κάποιοι ήταν ιδιαίτερα χαρισματικοί καταλάβαιναν πιο βαθεία τον χαρακτήρα που είχαν απέναντί τους.

Μέχρι που έφτανε αυτή η γνώση? Αντε να καταλαβαίναμε ότι ο τάδε είναι λιγο γυναικάς, ότι ο άλλος παίζει καλό τάβλι, ότι η φιλενάδα μας είναι καψούρα με τον άλλο, ότι το τάδε ζευγάρι έχει προβλήματα, ξέρετε μικρά καθημερινά ανθρώπινα πράγματα. Οπως γίνεται και τώρα εκτός δικτύου. Γέννηση, έρωτας, σεξ, δουλειά, χρήμα, βάσανα, διασκέδαση, αρρώστιες, επιτυχίες, αποτυχίες, θάνατος.

Και ξάφνου πετάγεται μπροστά μας το δίκτυο... Ούτε στη πιο ζωηρή μας φαντασία δεν είχαμε υποπτευθεί τι κρύβουν μέσα τους οι άνθρωποι παρά μόνο εδώ που το βλέπουμε φρέσκο και ζωντανό μπροστά μας.

Εδώ σ'αυτούς τους χώρους είδαμε τον σοβαρό οικογενειάρχη να ψάχνει σελίδες με φωτο από παιδαράδες.
Είδαμε ανέραστες γεροντοκόρες να γίνονται η φωνή των 090ΧΧΧΧΧΧ και να αυνανίζονται μαζί με κάποιον λαλημένο επίσης ανέραστο απ'την άλλη γραμμή μεταμεσονυκτίως.
Είδαμε επιστήμονες σοβαρούς και φωτισμένους να μετατρέπονται σε σκυλάκια με λουράκι σε σελίδες του τύπου "γυναίκες δυναμικές θα σε βασανίσουν μέχρι θανάτου"
Είδαμε πιστούς που έξω είναι με το σταυρό στο χέρι να μετατρέπονται σε "θα σου ...τη μάνα ρε..."
Είδαμε κάτι γεροντοξούρες να μιλάνε με κοριτσάκια και να λένε ότι είναι ψηλοί ξανθοί και την έχουν 40 πόντους
Είδαμε γυναίκες και άντρες να μορφώνονται με ρυθμούς ταχύτητας μεγαλύτερες της περιοδου πριν τις πανελλήνιες, χωμένοι μέσα στο γουικιπέντια για να κάνουν καμάκι με επίπεδο σε τρελλαμένες σαβουρογκόμενες και σαβουρογκόμενους

Ολα αυτά υπήρχαν κι έξω αλλά εδώ το πράγμα ξεσάλωσε. Με την απουσία νοσοκόμων που κρατάνε εκείνο το κουστουμάκι που τα μανίκια δένουν πίσω στη πλάτη, μέσα από την ανωνυμία που ενώ σε βάφτισε ο παπάς Αφροξυλάνθη Καραμουτσούνογλου μπορείς να ονομάσεις τον ευατό σου "πάρτε με όλοι εδώ και τώρα" και άλλα τόσα...

Στη συνέχεια μετά το πρώτο ξεσάλωμα άρχισε το νέο στάδιο όχι μόνο να πετάς τη μάσκα και να βγάζεις το σκουπιδαριό της ψυχής στη μούρη του αλλουνού, αλλά να αρχίσεις να βιώνεις μια οθόνη σαν γκόμενα, αδελφή, σπίτι, οικογένεια, πατρίδα. Δηλαδή οθονοφετιχιστής. Ο κόσμος ολόκληρος μια οθόνη κι ένα πληκτολόγιο (άντε και δύο ηχεία)κι εκεί μπροστά ένα μεταλαγμένο είδος ανθρώπου που μαθαίνει με το ένα χέρι να γράφει και με το άλλο να τη παίζει!!!

Να καψουρεύεται να μισεί να φανατίζεται να χαίρεται και να δυστυχει μέσα στην απόλυτη ανωνυμία των καλωδίων.
Ηταν τελικά μια οδυνηρή μεν αλλά σπουδαία έκπληξη αυτός ο κόσμος.

Οση αρρώστεια, βρωμιά, σχιζοφρένεια, διαστροφή, και προπαντώς αγαμία κυκλοφορούσε έξω εδώ κατόρθωσε όχι μόνο να μπει αλλά να κατανεμηθεί και σε ομάδες, σελίδες, ιστους.
Το απόλυτο μπουρδέλο και χωρίς το φόβο του νταβατζή που θα μείνει απλήρωτος.
Διαστρέφεσαι τσάμπα!!!! Φαντάζεσαι ότι ζεις πληρόνοντας το κόστος μιας απλής συνδρομής.

Ναι υπάρχει και η άλλη όψη του δικτύου. Η ενημέρωση, η ανταλλαγή απόψεων, η γνωριμία με όλες τις μεριές αυτού του κόσμου, η παγκόσμια γνώση αλλά τελικά το ποσοστό μεταξύ των δύο όψεων πόσο είναι??? Ελα ντε... Και το κυριώτερο πόσοι έχουν προχωρήσει σε βαθύτερους στοχασμους (στ'αλήθεια όμως ε? όχι παπαριές) και έχουν ξεκολλήσει το χέρι τους από το πουλί τους και να ξεστραβωθούνε?

Φυσικά κι εγώ εδώ είμαι τώρα και γράφω. Αυτό οφείλεται σε μια άλλη διαστροφή που κουβαλάω εγώ. Την ελπίδα ότι από το ποσοστό 99% και 1% κάποια στιγμή αυτό το 1% θα γίνει άντε 1,5%??? Αυτή η ελπίδα που πεθαίνει πάντα τελευταία.