ΕΝΑΣ ΑΠΛΟΣ ΚΟΚΚΟΣ ΑΜΜΟΥ ΣΑΣ ΧΑΙΡΕΤΑ...

Μια και τα πράγματα παίρνουν άλλη μια φορά το δρόμο τους, όπως άλλωστε πάντα συμβαίνει, και αφού γέμισε το μπλογκάκι από αισχρά ποστ όπου ανθρωπάρια εκτονώνουν την θλιβερή τους ύπαρξη, και αφού έλαβα διάφορα μέιλ, όχι αισχρά, αλλά ανωτέρου επιπέδου, με εκείνη τη γοητευτική "χροιά" που ένας ανεβασμένος πνευματικά άνθρωπος προσπαθεί να συνετίσει και να εξηγήσει με απλοικό τρόπο τις υπέρτατες αλήθειες που το φτωχό μου επίπεδο δεν μπορεί να κατανοήσει, λέω να ρωτήσω κι εγώ μερικά πράγματα.

Μέσα στα πλαίσια της άγνοιας και της φτωχότητας του πνεύματός μου φυσικά. Προς θεού δεν φιλοδοξώ τίποτα παραπάνω από το να αποδείξω ότι σωστά απομακρύνθηκα από τα ανώτερα επίπεδα αναζήτησης γιατί ακόμα είμαι μικρή και ανήξερη και σίγα σιγά θα μεγαλώσω κι εγώ και θα καταλάβω τι σημαίνει να έχεις γίνει σχεδόν θεός με καλή προοπτική να απαλείψεις το "σχεδόν" άμεσα....

Τι πιστεύετε ότι καταφέρενετε αποκομμένοι στη ζούγκλα των φαντασιώσεών σας?
Αποκομμένοι από τον άνθρωπο και τη καθημερινότητά του?Περιορισμένοι στον μικρόκοσμο της μελέτης σας, αναζητάτε την αλήθεια της ύπαρξης?

Ποιά είναι η βαθύτερη επιθυμία σας σ’αυτό το ταξίδι της αυτογνωσίας? Μιας αυτογνωσίας που θρέφεται και μεγαλώνει στα όρια του απόλυτου εγώ σας.
Ξορκίζετε το εγώ σας ασχολούμενοι μόνο μ’αυτό?

Πρέπει να το έχετε ανάγει σε επιστήμη αυτό το εγώ τελικά.... Ξεκινά και σταματά η αναζήτησή σας μακριά από τις εικόνες της καθημερινής ζωής. Αυτή τη πραγματικότητα την έχετε αγνοήσει σαν να είναι τρίχα στο προζύμι της σκέψης σας. Ονομάσατε μη πραγματικότητα αυτό που ζούμε για να βαυκαλίζετε τον ευατό σας με τη ψευδαίσθηση ότι εσείς είστε κάπου αλλού?

Και πως δοκιμάζετε τη δύναμη της θέλησης να καθυποτάξετε το εγώ σας σ’ενα κοσμο που δεν έχει ανθρώπους παρά μονο φαντάσματα?

Ποιοί είστε εσείς που έχετε ανάγει την συμπαντική γνώση σε ελιτίστικη και απαξιωτική συμπεριφορά , που αποδιώχνετε την ομορφιά και την απλοικότητα της αλήθειας γιατί θέλετε να πιστέψετε για τους ευατούς σας ότι κάτι διαφορετικό σας αναλογεί από τους υπόλοιπους?

Ποιός θεός απευθύνεται και μιλά σ’εσάς που είστε απόμακροι και απόντες από τα δημιουργήματά του? Μπορεί οποιαδήποτε δύναμη της φύσης να αποδεχτεί τον ανήλιαγο σκοταδισμό σας? Να φωτίσει εκείνον που διαχωρίζει τη θέση του από τα πλάσματα της δημιουργίας προσπερνόντας με βιασύνη το δώρο της ζωής?

Πιστεύετε αληθινά ότι οι καρικατούρες που οραματίζεστε επαναλαμβάνοντας παπαγαλίζοντες αυτό που προέκυψε στα χέρια σας στην συνεχή σας ενασχόληση στις σκοτεινές βιβλιοθήκες , πιστεύετε αλήθεια ότι ειναι θεοί? Οτί είναι ανώτερες συμπαντικές δυνάμεις που θα σας οδηγήσουν στο δρόμο της φώτισης των μυστηρίων της δημιουργίας? Εσείς οι ελάχιστες τελείες μιας ατελείωτης ευθείας νομίζετε ότι ανάγεστε σε τι ακριβώς χαιδεύοντας τις ανυπόστατες φαντασιώσεις σας?

Ποιά ειναι τα βιώματα σας στο μακρύ ταξίδι της εσωτερικής αναζήτησης? Οι ατελείωτες επαναλαμβανόμενες πολυλογίες ? Οι αναφορές σε όσους θα θέλατε να μοιάσετε? Ποιά ακριβώς στάδια περάσατε για να απαλαγείτε από την ανυπόφορη ατομικότητά σας? Πως ακριβώς ορίζετε την ύπαρξή σας ανάμεσα στα υπόλοιπα πλάσματα της δημιουργίας?

Οι ίδιοι οι «φωτισμένοι» που μελετάτε τόσο επιμελώς λες και θα περάσετε πανελλήνιες , λες και το σύμπαν έχει κάπου μια σχολή που εκδίδει πτυχία ανώτερης γνώσης, σας έχουν φωνάξει ότι πρέπει να βλέπουμε τον ευατό μας όχι σαν μια ύπαρξη απομονομένη από τις άλλες υπάρξεις αλλά σαν μιαν έκφραση άπειρης αγάπης που αγκαλιάζει το Σύμπαν συγκεντρωμένη μέσα στο σαρκίο μας, πως ακριβώς αγκαλιάζετε τον άνθρωπο εσείς?

Πως τον αντιλαμβάνεστε? Σε σχέση με αυτό που είναι γύρω σας ή σε σχέση με τις παρωδίες που έχετε δημιουργήσει και αυτοικανοποιείστε να πιστεύετε ότι είναι η υπέρτατη αλήθεια?

Που βρίσκεστε ακριβώς? Κατοικείτε κάπου? Γιατί δεν σας έχω συναντήσει ποτέ. Εχω συναντήσει αμετρητες φορές στα βήματά μου τη χαρά, το πονο, την αγάπη, το μίσος, την αμαρτία, τα ονειρα, τη φαντασία, τη δημιουργία, το θάνατο , τον αγώνα, τις μάχες, αλλά εσάς δεν σας έχω δει πουθενά.

Τα σπίτια των ανθρώπων αγνοούν την ύπαρξή σας. Στα χαρακώματα την ώρα που ο ένας καλύπτουμε τον άλλο και προσπαθούμε να επιβιώσουμε και να φτάσουμε στο τελικό προορισμό μας, δεν έχουμε αντιληφθεί ποτέ τη παρουσία σας. Στις γιορτές του έρωτα και της χαράς δεν σας είδαμε ποτέ να συμμετέχετε. Στη μαγική αποκάλυψη της φύσης την ώρα που αφουγκραζόμαστε την ανάσα της εκστασιασμένοι δεν ακούσαμε ποτέ τη δική σας ανάσα.

Πως ακριβώς και σε τι προσεύχεστε? Ποιά είναι τα λόγια της προσευχής σας τις νύχτες?
Πόσα πλάσματα του θεού υπάρχουν μέσα σ’αυτές της προσευχές σας εκτός από σας τους ίδιους?

Στείροι, απόμακροι, για να κάνετε έρωτα με τη ψυχή σας χρειάζετε δεκάδες βοηθήματα. Οδηγίες, λιβάνια, συγκεκριμένες μουσικές, καθοδηγητές, τη στιγμή που και το πιο απλό δημιούργημα σ’αυτή τη φύση μπορεί να φθάσει σε οργασμό τη ψυχή του ανασαίνοντας απλά ένα ανοιξιάτικο αεράκι.

Πολυπλοκες λέξεις, νοήματα, κατάλογοι βιβλίων που συσορεύονται στα σκοτεινά γραφεία σας, μια συνεχής αγωνία να φθάσετε που άραγε? Εκεί που κι ένα παιδάκι στη κούνια του γνωρίζει και χαμογελά κοιτώντας ψηλά με τους γονείς να το κοιτάζουν απορημένοι? Εκεί θέλετε να φθάσετε? Δε γίνεται δυστυχώς....

Το ταξίδι πέρα από το λόφο των ονείρων δεν γίνεται με τυφλοσούρτες. Είναι ΒΙΩΜΑ. Το ότι δεν το έχετε βιώσει σε αυτούς που ξέρουν είναι εμφανέστατο. Γιατί προσπαθείτε να το περιγράψετε. Να το αναλύσετε , να το τεμαχήσετε σε μικρές εξηγήσεις που να ταιριάζουν στο χώρο σας.

Μάταιο... Πως μπορείς να γεννήσεις όταν έχεις αποστειρώσει τη ψυχή σου? Καλύτερα η ψυχή να σφαδάζει να στενάζει μέσα σ’ενα σώμα που την αγνοεί. Που έχει ακόμα την ευκαιρία να παλαίψει και να πετάξει κάποια μέρα αγκαλιασμένη με τη μια και μοναδική ψυχή που αγκαλιάζει όλο το σύμπαν, ναι σ’αυτή τη ψυχή συμπεριλαμβάνονται και οι κατσαρίδες ανόητα ανθρωπάκια, παρά αυτή η απάνθρωπη αποξένωση που ονομάσατε πνευματική ανωτερότητα.

Διδάχτε τους ανθρώπους πως να είναι φοβισμένοι. Συνεχίστε.... Πείτε τους ότι μακριά από σας υπάρχει μόνο άγνοια έτσι για ν’ανεβαίνει μια σκάλα ακόμα παραπάνω το εγώ σας. Συνεχίστε να πασάρετε τις ανοησίες στους υποψήφιους αγοραστές... Τραβήξτε τους ένα βήμα ακόμα πιο μακριά από την αλήθεια που είναι παντού γύρω μας, που ποτέ δεν κρύφτηκε αλλά εσείς γοητεύευστε να την ονομάζετε απόκρυφη για να νοιωθετε ότι είστε οι αποκλειστικοί κάτοχοί της.

Συνεχίστε. Κρίμα όμως γιατί η αλήθεια σας αγνοεί και συνεχίζει το δρόμο της απτόητη. Αγκαλιασμένοι με όλα τα πλάσματα της δημιουργίας σ’ενα αιώνιο χορό γέννησης και θάνατου. Πέρα από τη κουρτίνα αξιότιμοι μελετητές του αγνώστου λύπάμαι που θα σας απογοητεύσω δεν υπάρχουν θρόνοι με τα καρτελάκια σας επάνω....

Δυστυχώς το σύμπαν δεν είναι κλαμπ πριβέ με μέλη. Ξεκινείστε από αυτό το απλό σκαλοπατάκι , πετάξτε ένα μέρος από το σκουπιδαριό που έχετε συγκεντρώσει ανάμεσα σε σας και το σύμπαν , κάντε ένα πρώτο βήμα να ξανανοίξετε έστω δειλά δειλά δεν είναι ανάγκη να το φωνάξουμε , τη πόρτα σας μήπως και κατορθωσετε να ξαναπάρετε τη θέση σας που σας αρέσει δεν σας αρέσει είναι η ίδια με όλους τους υπόλοιπους. Ενας ελάχιστος κόκκος άμμου σ’εναν απέραντο ωκεανό.

Μη φοβάστε θα επιβιώσετε μ’αυτή την ιδέα όλοι εμείς οι ασήμαντοι επιβιώσαμε. Εσείς παθένετε κρίση πανικού ακόμα? Ο κόκκος της άμμου είναι ένα κομμάτι του σύμπαντος και έχει μια ψυχή που συντονίζεται αρμονικά με τη παγκόσμια ψυχή. Πολύ φτωχό για τα γούστα σας το καταλαβαίνω αλλά όταν θα έχετε την ευκαιρία κάντε τα παράπονα στο δημιουργό να σας δώσει εσάς μια πιο αξιόλογη θέση . Ισως θεούς? Κάτι τέτοιο δεν οραματίζεστε?

Εμένα επιτρέψτε μου να είμαι ένας κόκκος γης γιατί να έχω εξασφαλισμένη τη συνεχή ροή της κοσμικής ενέργειας επάνω μου και να παίζω μαζί της. Εσείς καθίστε εκεί κι αναρωτηθείτε αν πρέπει να πάρετε το κουτί ή τη κουρτίνα. Εχετε μια αιωνιότητα καιρό να αποφασίσετε για τη θέση που θα σας άρεσε να καταλάβετε σ’αυτό το κόσμο... Τώρα αν στο τέλος των καιρών θα την έχετε καταλάβει αυτό είπαμε... τα παράπονα επάνω όχι σε μένα.

Φιλικώτατα, ο αναζητητής κόκκος της άμμου που ενοχλεί τα τακούνια σας.....

ΣΗΜΕΙΩΣΗ - Το κείμενο αυτό δεν απευθύνεται σε οποιονδήποτε. Απευθύνεται σε συγκεκριμένα άτομα. Οπότε δεν υπάρχει λόγος για παρεξηγήσεις. Ας παρεξηγηθουν μόνο όσοι αναγνωριστούν σε αυτό. Κι αν δεν υπάρχει κανένας που να αναγνωριστεί σ'αυτό τότε συγχωρείστε με έβγαλα αυθαίρετα συμπεράσματα κι έκανα λάθος. Θέλω να ελπίζω ότι δέχεστε και τη δική μου συγνώμη έτσι?