Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΑ ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΜΥΣΤΙΚΑ

Γνώρισα κάποτε κάποιον που τον ονόμασα ο άνθρωπος με τα παράξενα μυστικά.

Ολοι νόμιζαν ότι ήταν ξενύχτης, ότι για κάποιο λόγο βασανιζόταν τη νύχτα κι είχε αυπνίες. Κι εκείνος απλά δεν φοβότανε τη νύχτα και τα τερτίπια της, απλά σεβότανε το ξημέρωμα και δεν ήθελε να αποκοιμηθεί πριν το χαιρετίσει.

Τι αστείο ε? Ολοι να νομίζουν ότι κάτι κολάζει τις νύχτες του κι εκείνος απλά έκανε υπομονή ναρθει το ξημέρωμα. Γιατί όλοι οι ήχοι που ήθελε ν'ακούσει τότε ξυπνάγανε. Τότε γινόταν η μυστική συνενοηση με τη φύση. Τότε μάθαινε τα μυστικά από τα παρακάτω βήματα στο μονοπάτι.

Μετά όλα θα ήταν αλλοιώς. Η μέρα θάδιωχνε τους ίσκιους και θα βημάτιζε όπως πάντα γεμάτη αυτοπεποίθηση και μετά θαρχόταν το σούρουπο εκείνη η στιγμή που όλα μοιάζουν ίδια και μετά η νύχτα που θα ήταν τι άλλο?... Η προσμονή για το επόμενο ξημέρωμα.

Κι έτσι αυτός ο άνθρωπος με τα παράξενα μυστικά είχε βρει το τρόπο πράγμα καθόλου εύκολο, να βλέπει την αυγή πριν απ τους άλλους.

Και τώρα ακόμα αν περάσετε από το σπίτι του την ώρα εκείνη που όλα ζουν σε μια ευτυχισμένη σιωπή θα τον δείτε ν'αγναντεύει κάπου μακριά τη γη του που δεν έχει ακόμα φτάσει αλλά που ξέρει ότι κάποιο ξημέρωμα εκεί θα τον βρει.