ΟΙ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΕΣ.

Υπάρχουν μερικές κινήσεις που οι άνθρωποι χαρακτηρίζουν αψυχολόγητες.
Είναι εκείνη η απορία που γεννιέται γιατί κάποιος συγκεκριμένος άνθρωπος κάνει ωρισμένες επιλογές που ξαφνιάζουν και πολλές φορές σοκάρουν όσους τον είχαν συνηθίσει «αλλοιώς»...

Εκεί ακριβώς είναι το λεπτό σημείο που διαφεύγει. Τι ήταν αυτό το «αλλοιώς».
Οι περισσότεροι το μεταφράζουν μ’ενα απλό παραδοσιακό τρόπο. Η λέξη αυτή σημαίνει ένας άνθρωπος που μας ταιριάζει μας αποδέχεται και τον αποδεχόμαστε, πηγαίνει με τα νερά μας, δεν δημιουργεί προβλήματα, νοιώθουμε ασφαλείς. Συνήθως οι άνθρωποι αυτό είναι το «αλλοιώς» που αγαπάνε. Αυτό που τους δίνει τη σιγουριά ότι τίποτα δεν θα ταράξει τα νερά της λίμνης τους.

Στις περισσότερες περιπτώσει αυτό ισχύει. Ομως, όπως σε όλα τα πράγματα σ’αυτή τη γη, υπάρχει ένα «όμως..» Υπάρχει μια φυλή ανθρώπων που έχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά δύσκολα αναγνωρίσιμα από το πλήθος εύκολα να αφουγκραστούν από τους «συμπατριώτες τους».

Είνα οι φυλή των «υπομονετικών παρατηρητών». Σ’αυτή τη φιλή δεν βιάζεται κανείς. Ο χρόνος μετράει αλλοιώς. Ηρεμα, ψύχραιμα με φιλική και εύθυμη διάθεση. Η ψυχή είναι γεμάτη απλοχεριά, καλωσύνη, αγνότητα. Ετοιμη να προσφέρει τα δώρα της και να δεχτεί αυτά που θα της προσφέρουν. Οι άνθρωποι της φυλής αυτής στην εμφάνισή τους προς τον έξω κόσμο μοιάζουν «ονειροπαρμένοι» σαν να ταξιδεύουν συνεχώς σ’ενα δικό τους παραμύθι και είναι απόμακροι από τη πραγματικότητα.

Δίνουν την εντύπωση πως είναι εύκολα «βρώσιμοι» γιατί μοιάζουν μ’αερικά. Δεν τους φοβάσαι, χαμογελάς μαζί τους για την παιδικότητα και τον αυθορμητισμό τους, για την παχιά καρδιά τους και τα παλαβά τους λόγια, για το χαμόγελο που σκορπάνε απλόχερα καθώς πίνεις το κρασάκι μαζί τους. Σιγά σιγά πείθουν ότι περνάνε δίπλα από τα γεγονότα χωρίς να αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει και μόνο με μικρές διακοπές αναλαμπής αγγίζουν τον κόσμο των άλλων.

Ομως είπαμε τη λέξη παρατηρητές.... και υπομονετικοί. Οσφρίζονται, διαισθάνονται, υποπτεύονται αλλά δεν καταδικάζουν αφελώς. Περιμένουν. Τα βλέπουν όλα, δίνουν περιθωρια σιωπηλοί, έχουν τον δικό τους τρόπο να σε κοιτάζουν βαθειά μέσα σου αμείλικτα κι εσύ σε μια κατάσταση υπνωτική απέναντί τους νομίζεις ότι τους έχεις πλανέψει και συνεχίζεις να φέρεσαι αναιδώς στη λιμνάζουσα πολιτεία σου.

Και τότε, αυτό είναι το πιο συγκλονιστικό χαρακτηριστικό της φυλής των παρατηρητών, χωρίς καμμιά προειδοποίηση πλέον, γίνονται ξαφνικά ψηλοί, τεράστιοι, με αλλαγμένο βλέμμα, αυστηροί όπως δεν τους είχες γνωρίσει ποτέ, αμείλικτοι όπως δεν φανταζόσουν ότι μπορεί να γίνουν, δεν χαμογελούν αθώα πια.

Στέκονται μπροστά σου και ω του θαύματος σου εκσφενδονίζουν μια περίληψη της μίζερης ιστρορίας σου που δεν μπορούσες ποτέ να φανταστείς ότι είχαν αντιληφθεί με κάθε της λεπτομέρεια....

Τα χάνεις , προσπαθείς να καταλάβεις που πήγε το φως που ανάλαφρα σε καθησύχαζε και δεν ξέρεις πως να το αντιμετωπίσεις.

Και τότε η λύση είναι πάντα η ίδια. Δοκιμασμένη, σταθερή συνταγή, καθησυχαστική για τον ευατό σου και τη θύελλα που έχει ξεσπάσει μέσα σου και για τους άλλους που πρέπει να τους δώσεις μια εξήγηση γιατί ξέσπασε αυτός ο πόλεμος.
-Κρίμα «ήταν αλλοιώς κάποτε»... κρίμα ποιός ξέρει τι συνέβη στο δρόμο του που αγνοούμα κι έφτασε «να πέσει τόσο χαμηλά», κρίμα «ίσως κάποτε ξαναβρεί το σωστό μονοπάτι που ξεστράτισε».

Το αστείο της υπόθεσης ξέρετε ποιό είναι? Δεν έχουν υπολογίσει έναν αστάθμητο παράγοντα. Ο άνθρωπος αυτός δεν είναι μοναδικό μέλος της παράξενης φυλής. Εχει κι άλλους κοντά του που λειτουργούν το ίδιο. Εχει κι άλλους που παρατηρούσαν υπομονετικά......

Φυσικά το συμμάζεμα θα είναι ίδιο και για εκείνους...
«Και δυστυχώς στην κατρακύλα του παρέσυρε κι άλλους κοντά του....πάλι κρίμα»

Ηταν ένα απόσπασμα από τις «ανοιξιάτικες ιστορίες».