Να σου πω εγώ λοιπόν τι είσαι.

Είσαι ο κανένας που το βράδυ στρώνει αστρολογικούς χάρτες ψάχνοντας αν την ημέρα που γεννήθηκες είχε γίνει ένας μαγικός συνδυασμός με την ελπίδα ότι κάποια μέρα θα ξυπνήσουν τα μαγικά σου χαρίσματα.

Είσαι το ανθρωπάκι που το πρωί το κοπανάει ο διευθυντής του και το εξευτελίζει και το βράδυ βγάζεις το άχτι σου λέγοντας ανώνυμα αισχρόλογα πορνοδιαστροφικά στο πρώτο τυχαίο κοριτσάκι που θα βρεις σ’ενα τσατοκανάλι.

Είσαι ο διάκονος που σβήνει τα κεριά σ’ενα ναό και ηδονίζεται με τα άμφια του πρωτοπρεσβύτερου.

Είσαι εκείνος που ψάχνει στα δάση να βρει πράσινα ανθρωπάκια για να κερδίσει το πεντάλεπτο της δημοσιοτήτας για να μην πεθάνει στην ανωνυμία.

Είσαι αυτός που αποφεύγει τα αδέσποτα στο δρόμο για να μη γεμίσει τσιμπούρια αλλά έχεις γραφτεί σε καμμιά δεκαριά οικολογικούς συλλόγους.

Αυτός που προσκολάται σε κάποιους που μιλάνε με παχιά λόγια για να πάρεις λίγες θερμίδες να φορτώσεις στην κοκκαλιάρικη ψυχή σου.

Αυτός που ονειρεύεται τα τριαντάφυλλα από μακριά γιατί απο παιδάκι η μάνα του τον αποστείρωνε μην αρρωστήσει και τώρα κουβαλάς τη συλλογή από αλεργίες μαζί με τα χαρτομάντηλά σου γεμάτα μύξες.

Είσαι ο άσπερμος , άοσμος, άχρωμος ανθρωπάκος που προσπαθεί απεγνωσμένα να ρουφήξει τους άλλους για να βγει από το καθημερινό βαμπιρισμό του.

Είσαι εκείνος που ψάχνεται στο καθρέφτη να δει αν έχει φυτρώσει πουθενά κανένα καρκίνωμα και κατουριέται επάνω του με την ιδέα ότι κάποια μέρα δεν θα υπάρχει.

Αυτός που κάποια μέρα εγκλωβισμένος σ’ενα ήσυχο διαμερισματάκι σφηνομένος σε μια απολυτη ερημιά θα αναρωτηθείς γιατί τελικά κανείς δεν σ’επαιξε σ’αυτό το κόσμο.....