ΜΕΤΡΟ ΣΥΝΕΧΕΙΑ....

Σας το έχω ξαναπεί. Ο προβληματισμός μου για διάφορα θέματα άρχισε να γίνεται πιο έντονος, όχι από τα βιβλία που έχω διαβάσει ή τα προσωπικά μου βιώματα, αλλά από όταν χρειάσθηκε να ταξιδεύω καθημερινά πρωί απόγευμα (λόγω δουλειάς) με το μετρό, και μάλιστα με δύο γραμμές...

Επειδή οι εικόνες όμως αξίζουν όσες χίλιες λέξεις θα προσπαθήσω να σας περιγράψω με λέξεις που να αποδίδουν τις εικόνες αυτά που παρατηρούσα σήμερα το απόγευμα γυρίζοντας σπίτι.
Συνήθως έχω κάποιο βιβλίο και διαβάζω, σημερα λόγω κούρασης σκέφθηκα, μια και βρήκα θέση μέσα στο μετρό παρόλο που ο ένας ήταν σφιχταγκαλισμένος με τον άλλο, να χαζεύω γύρω μου αφηρημένα.

Το χάζεμα ξεκίνησε από τον κύριο που καθόταν μπροστά μου. Κουστούμι χλιδάτο (ωραίο λινό) τσάντα λαπ τοπ, φόραγε τα ακουστικά του. Ο κόσμος δεν υπήρχε γύρω του γιατί ο εν λόγω κύριος είχε βάλει τον ήχο στο τέρμα (ακούγαμε όλοι) χτύπαγε ρυθμικά χέρια και πόδια και σε λίγο χόρευε με κλειστά τα μάτια σαν να ήταν στο δωμάτιο του σε στιγμή έκστασης.
Λεω οκ.. ελεύθερος ο καθένας να κάνει ότι θέλει. Πριν προλάβω να κάνω διάφορες σκέψεις ακούω πιο εκεί μια άλλη μουσική αυτή τη φορά όχι από κάποιο mp3 αλλά από ένα φορητό μικρό cd όπου ακουγόταν δυνατά τσιριχτά ένα καψουροτράγουδο (τι je t'aime και πράσινα άλογα αυτό ν'ακούγατε), ο κάτοχος ένας νεαρός με μακρύ μαύρο μαλλί, γεμάτος τατουάζ και χαιμαλιά με ένα τσιγάρο (σβηστό βέβαια) ο οποίος φύσαγε ξεφύσαγε και κοίταζε γύρω τις κοπέλες με ύφος "α ρε χαμούρες όλες"....

Σε κάποια στιγμή άρχισα να κοιτάζω γύρω γύρω γρήγορα και συνειδητοποιώ ότι μάλλον πρέπει να είχα μπει σε κάποιο ιδιαίτερο βαγόνι, γιατί όλοι ήταν παιγμένοι μα εντελώς!!! Πρόσωπα κουρασμένα, θεόχαζα, στη κοσμάρα τους, κάτι κοπελίτσες φόραγαν κάτι παντελόνια κρεμασμένα τόσο χαμηλά να βλέπουμε αν το χουν περιποιημένο η όχι, κάτι γυναίκες μεγάλης ηλικίας ντυμένες σας σαχλοκούδουνα... ένας γέρος που κοίταζε το στήθος και τους πισινούς από τα κοριτσάκια..κάτι καλόγεροι που διάβαζαν κάτι φυλλάδες..

Μια αρρώστια γύρω... παντού.. Ανθρωποι που μοιάζαν να υπάρχουν απλά.. έτσι σ'ενα μονότονο ταξίδι ζωής, αδιάφοροι και κουρασμένοι για όλα.. Ανθρωποι του μετρό της ζωής με τις προκαθορισμένες στάσεις, ωράρια, εισιτήριο. Ανθρωποι απλά με μια κάρτα διαρκείας αορίστου χρόνου με το μόνο σίγουρο μια κάποια ημερομηνία λήξης.. κάποτε.