ΠΟΥ ΕΒΑΛΑ ΤΑ ΧΑΡΤΑΚΙΑ?

Στην ερώτηση κρίσης να θυμάμαι ή να ξεχάσω,
Ο φόβος που μου προέκυπτε πάντα ήταν οχι γιατί δεν μπορώ να ξεχάσω, αλλά γιατί δεν θυμάμαι τίποτα...

Σαν να λέμε ο βασιλισκο-μεμέντο.
Αλήθεια θυμάστε πως συνόψισε το πρόβλημά του ο αγαπητός Μεμέντο?
«Δεν μπορώ να θυμηθώ να σε ξεχάσω» αναφώνησε!!

Εγώ πάλι δεν θυμάμαι που έχω βάλει τα χαρτάκια με τις σημειώσεις που λένε να μην ξεχάσω αυτά που πρέπει να θυμάμαι...
Ατιμο πράγμα η μνήμη.

Οι σοφοί άνθρωποι λένε ότι όλα είναι στον εγκέφαλό μας αλλά πρέπει να βρούμε
Το κουμπί για ν’ανοίξουμε τις πόρτες της μνήμης.
Φαντάσου γέλιο να βρεις τελικά το κουμπί να πατήσεις και να μην έχει τίποτα μέσα περισσότερο από αυτά που ήδη ξέρεις!

Φαντάσου κάποιον που όλη του τη ζωή νηστεύει έχει στερηθεί τις αμαρτωλές απολαύσεις για να φτάσει το Πάσχα και ξαφνικά του ανακοινώνουν ότι το Πάσχα καταργήθηκε αλλά ξεχάσαμε να στο πούμε!

Συνεφιάζει. Ευτυχώς ... ο οφθαλμίατρος μου έχει πει ότι έχω μια εκ γενετής κηλιδα (σαν νησάκι) στο βυθό του ματιού και ο δυνατός ήλιος με ενοχλεί. Δεν πρέπει να κοιτάζω ποτέ τον ηλιο χωρίς προστασία και ούτε τα φλας των μηχανών.
Γι’αυτούς τους δύο λόγους αποφάσισα να μην ασχοληθώ με το «π» και να μην γίνω μοντέλλο...