ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΖΩΗ ΝΑ ΖΗΤΕΙΣΕΤΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΕΚΕΙ ΠΑΝΩ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΤΕ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ.. ΤΩΡΑ ΕΔΩ ΠΩΣ ΤΟ ΒΛΕΠΕΤΕ?

Γιατί φωνάζω?
Είναι πολλά πράγματα μαζί αλλά θα προσπαθήσω να τα απλοποιήσω για να σας τα πω.

Ονειρεύομαι ένα κόσμο όπου τα παιδιά θα ερωτεύονται την αλήθεια πίσω από τα ψέμματα. Ενα κόσμο που θα ερωτευτεί ξανά τη ζωή απ΄την αρχή.
Θα θελήσει να πάρει το χαμένο έδαφος πίσω.

Γκρινιάζω γιατί δεν μπορώ να πολεμήσω αυτή τη θλίψη που ξεδιάντροπα ονομάσανε ζωή λεκιάζοντας την αλήθεια μια σπουδαίας σύλληψης.
Γκρινιάζω γι’αυτούς που σχεδιάζουν ένα κόσμο γεμάτο ανθρώπινα αντίγραφα,
Γκρινιάζω και μ’αυτούς που ονειρεύονται ένα κόσμο γεμάτο άυλες οντότητες.

Εδώ υπάρχουν άνθρωποι.
Το θυμάστε?
Ανθρωπος.

Ξέρω είναι δύσκολο να υποταχτείς σ’εναν έρωτα που έχει σίγουρη ημερομηνία λήξης. Η ιδέα ξεκάνει τις πιο σθεναρές αντοχές σου σε τσακίζει, βαδίζει μαζί σου
Από το πρώτο λεπτό της ανάσας σου...

Ομως διάβολε κάποιος λόγος υπάρχει που είσαι ανθρωπος.
Κάποιος λόγος υπάρχει που ξέρεις ότι αυτό είναι ζωή και αυτό είναι θάνατος.

Πριν να φτιάξεις αντίγραφα,
Πριν να ψάξεις να γίνεις κάτι πέρα από αυτόν,
Αναγκαστικά θες δε θες πρέπει να μάθεις τι στο κόρακα είσαι.

Φτιάχοντας μια καρικατούρα για ν’ανακουφίσεις από τη μία τη ματαιοδοξία σου και από την άλλη τη φρίκη της ματαιότητας της ύπαρξής σου, δεν λύνεις τίποτα.
Θαθελα ναμαι θεός αλλά είμαι άνθρωπος...

Και υπάρχει λόγος γι’αυτό, ακόμα κι αν ο λόγος είναι μια εντελώς αστεία σύμπτωση, το ανέκδοτο που διηγήθηκε ένας θεός για να περάσει την ώρα του !!!

Δεν είναι απαραίτητο να είσαι τα πάντα για να αποδεχτείς ότι είσαι. Η αλήθεια μπορεί να είναι ανώτερη ή κατώτερη από αυτό που φαντάζεσαι μπορεί να μην είναι τίποτα από αυτά που ελπίζεις ή και όλα μαζί αλλά προς το παρόν...

το μόνο πράγμα που σου έμαθαν καλά είναι να αυτομαστιγώνεις την ύπαρξη σου και να ταλαιπωρείς την ύπαρξη των άλλων
Τι φοβάσαι? Μην αγαπήσεις αυτό που δεν μπορείς ν’αντέξεις?

Ολη σου η πορεία θυμίζει εκείνον που δεν ερωτεύεται ποτέ μήπως και στο τέλος πληγωθεί.

Κάποιο βράδυ, έχω ξεχάσει πόσος καιρός πάει από τότε, πέρασα το τείχος της ομίχλης.
Οταν γύρισα είχα φορτωθεί μ’ενα νέο καθήκον. Να αποδεχτώ ότι είμαι άνθρωπος..

Ονειρεύομαι ενα κόσμο που θα μετακομίσει στην άλλη μεριά του εαυτού του.
Που θα μπορεί να βαδίσει επιτέλους θαραλλέα υπάρχοντας και συνυπάρχοντας πέρα από τα τείχη του καθημερινού θανάτου του.

Και γκρινιάζω ακόμα πιο πολύ γιατί βλέπω ότι υπάρχουν παντού «ξυπνήματα» αλλά και μια νέα μορφή πιο στυγνής από κάθε άλλη φορά, παραπληροφόρησης, για να σκεπάσει άλλη μια φορά... το αυτονόητο....

Σίγουρα είναι λογικό κάποιος να πει. Σιγα ρε κι εσύ κατάλαβες ποιό είναι το αυτονόητο τι λε ρε παιδί μου? Μα δεν είναι τίποτα το σπουδαίο. Τίποτα το φοβερό και το απόκρυφο όπως σου έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου ότι είναι...

Ανάμεσα στις σαχλαμάρες, στις πονηριές, στην εκμετάλλευση και στη παράνοια... κυκλοφορεί το αυτονόητο. Για ψάξου καλύτερα.