ΚΑΙ ΜΙΑ ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ

Δεν θέλω να ισοπεδώσω τα πάντα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο από τα να ισοπεδώνει κανείς τα πάντα. Οι απορίες που εκφράζω κατά καιρούς για τον χώρο του εσωτερισμού είναι πολύ συγκεκριμένες και προέρχονται από όσα έχω παρατηρήσει βαδίζοντας στη ζωή χρόνια τώρα.

Θάθελα όπως και πολλοί άλλοι φίλοι, να σταματήσει η εκμετάλευση. Σ'αυτούς τους χώρους και το γνωρίζουμε όλοι υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να κάνουν οποιαδήποτε πονηριά και κομπίνα πίσω από τη μάσκα του πνευματικά εξελιγμένου ανθρώπου. Δεν με νοιάζει εμένα αν η φυσιογνωμία τους και οι γνώσεις τους διαφέρουν από την Μαρίκα τη καφετζού της γειτονιάς μου. Η εκμετάλλευση είναι που έχει σημασία. Απλών, αγαθών ανθρώπων που τους πείθουν ότι κάτι ιδιαίτερο είναι και τους ρουφάνε χρήμα και ζωή.

Η ενασχόληση με τον εσωτερισμό έτσι κι αλλοιώς ήταν πάντα ένα σπορ πολυτελείας στον δυτικό πολιτισμό (τονίζω δυτικό γιατί έχει ιδιαίτερη σημασία).
Και κοινωνικός εσωτερισμός δεν υπήρξε ποτέ γιατί φύσικά είναι σχήμα οξύμορο.

Το να λέμε σήμερα ότι ο άνθρωπος πρέπει επιτέλους να περάσει σε ένα άλλο επίπεδο, πέρα από την απληστία του, τα δεινά της σάρκας του, τον υλικό πλούτο, και τα κατώτερα του ένστικτα είναι δηλαδή καινοτομία? Πρώτη φορά το ακούμε?

Και πως ακριβώς θα εξασφαλίσει ένας φτωχός άνθρωπος το πλησιάσμα σ'αυτό τον ανώτερο εαυτό. Αντί να ψάχνει για ένα κομμάτι ψωμί και μια δουλειά για να ζήσει θα αρχίσει να αγοράζει αποκρυφιστικά βιβλία, χαλαρωτικά cd και κρυστάλλους ευεργετικούς να ρίχνει στο αφρόλουτρό του?

Πάντα το ίδιο πρόβλημα ήταν και θα είναι. Ο μοναδικός τρόπος να ξεφύγει ένας απλός άνθρωπος και να προχωρήσει πιο πέρα είναι να πάψει να φοβάται. Να γίνει περήφανος για τον ευατό του και να δαμάσει τις αγωνίες του. Να συνειδητοποιήσει όλο αυτό το παιχνίδι που έχει γίνει εις βάρος του.

Κι αυτό τον απλό ανθρωπάκο δεν τον πλησιάζει κανένας μεγαλοεσωτεριστής ποτέ. Δεν ξέρει καν που μένει. Σε ποια ταπεινή συνοικία παλεύει για την επιβίωσή του.
Η δύναμη της εκκλησίας (και η εξυπνάδα της) είναι ότι έχει ανοιχτή τη πόρτα (δεν χρειάζεται και καμμιά ιδιαίτερη προσπάθεια γι'αυτό) σε όλους.
Το ίδιο συμβαίνει και με τα κόμματα και τα λαικίστικα συνθήματά τους . Φωνάζουν στ'αυτιά του αδικημένου του περιφρονημένου και του υπόσχονται στέγη.

Μέσα σ'αυτό τον αχταρμά υπάρχουν αληθινά σπουδαίοι πνευματικοί άνθρωποι. Αθόρυβοι, φιλάνθρωποι, ταπεινοί. Λίγοι αλλά υπάρχουν. Και υπήρξαν πάντα.
Οταν βλέπω λοιπόν τον κάθε ψεύτη να μιλάει για ανώτερα πνευματικά επίπεδα και να έχει και καλό κέρδος από το κάθε κακομοίρη λυπάμαι...

Είμαστε έλληνες. Κι έχουμε πολύ υλικό δικό μας, ντόπιο να μελετάμε δέκα ζωές και δεν θα μας φτάσει ο χρόνος. Να ανακαλύψουμε πάλι από την αρχή ένα πολιτισμό που δεν βασίστηκε ποτέ ούτε πάνω σε ανούσιες άσκοπες πολυλογίες, ούτε σε πονηρά τεχνάσματα, ούτε σε απειλές και εκβιασμούς.

Εχουμε ανάγκη απο καθαριότητα. Αμεση. Επιβάλλεται.