ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ....

Οταν πριν κάτι «αιώνες» (αιώνα μου αρέσει να ονομάζω τον κάθε χρόνο που περνάει, το βρίσκω εντελώς γοητευτικό) εγκατέλειπα τις άριστες σπουδές μου σε μια άριστη σχολή ψυχολογίας κάπου στην Ευρώπη δεν είχα καταλάβει ακριβώς γιατί το έκανα.

Η μόνη που ήταν βέβαιη για το γιατί ήταν η μητέρα μου η οποία υπέθεσε ότι ήταν ένα ακόμα δείγμα της επιλεκτικής τεμπελιάς μου.Την ελεγε επιλεκτική τη τεμπελιά για να μπορέσει να εξήγήσει για πιό λόγο σε όλη τη σχολική μου καριέρα δεν άνοιξα κανένα βιβλίο από όσα έπρεπε αλλά αντίθετα πεισματικά διάβαζα ότι άλλο περνούσε από το χέρι μου και μάλιστα σε σημείο εξωφρενικό!

Το σπουδαίο είναι ότι μαζί με την εγκατάλειψη των σπουδών άφησα πίσω μου κάτι που με ενοχλούσε σαν κακό σπυρί στα οπίσθια... την υποχρέωση να έχω φιλοδοξίες. Επέλεξα ένα απλό βιοποριστικό επάγγελμα να έχω τα προς το ζειν και αισθάνθηκα αρχόντισσσα!!! Φυσικά τα πρώτα χρόνια της επανάστασης έπρεπε να ακούω συνέχεια το μόνιμο παράπονο γιατί αποφάσισα να αδικήσω έτσι τον εαυτό μου, αλλά εντάξει έκανα υπομονή στους διάφορους σχολιασμούς και κάποια φορά όπως γίνεται στους ανθρώπους, ο καθένας έβγαλε το δικό του συμπέρασμα για το τι ακριβώς είμαι και μετά ησύχασε. Τέρμα οι ερωτήσεις.

Μετά από χρόνια κατάλαβα ότι το παράτημα των σπουδών (και κυρίως των σπουδών ψυχολογίας) έμπαινε σε μια γενικώτερη αλλεργική αντίδραση που είχα αρχίσει να δημιουργώ σχετικά με εκείνους που θρασύτατα ήθελαν να δίνουν απαντήσεις σε όλα αυτά που δεν είχαν στην ουσία ιδέα τι είναι!

Αλλωστε εγώ η ίδια για αυτό το είδος των ανθρώπων ήμουν κάποιο "πράγμα" προς παρατηρηση και εξαγωγή συμπερασμάτων. Το πρόβλημα όμως είναι ότι δεν μπορούσαν να με κατατάξουν σε μια συγκεκριμένη κοινότητα. Οι τρελλοί δεν με δεχόντουσαν γιατί δεν με έβλεπαν του «σωματείου» οι καθως πρέπει επίσης δεν με δεχόντουσαν γιατί κούναγαν το κεφάλι με οίκτο κάθε φορά που εκφραζόμουν ελεύθερα. Η τρίτη και σπουδαιότερη κατηγορία οι σοφοί ψυχίατροι δεν χρειάστηκε να με πλησιάσουν ποτέ γιατί δεν πληρούσα τις προυποθέσεις που θα τους έκαναν να με μαντρώσουν και να μου δίνουν τις καραμελίτσες τους.

Που ακριβώς να κατατάξεις κάποιον ο οποίος σπάει τις καθως πρέπει αντιλήψεις είναι μονίμως μέσα στο χάος, έχει αχαλίνωτη φαντασία, βεβαιώνει για βιώματα «ανεξήγητα» περνάει τις κρίσεις του πανικού, γνωρίζει επιμελώς τις φοβίες του, δηλώνει ο ίδιος ότι προτιμά να έχει τις βίδες λίγο λάσκα γιατί αλλοιώς πλήττει αφάνταστα, αλλά από την άλλη μεριά, κοιμάται σαν πουλάκι, τρώει ορεξάτα, γελάει συνέχεια , είναι εξωστρεφής, κοινωνικός, εγκάρδιος και δε δημιουργεί πρόβλημα σε κανέναν?

Πως να κατατάξεις κάποιον που ξεφτιλίζει τη κοινωνική ασυδοσία το ίδιο όπως ξεφτιλίζει τις φοβίες του , κάνει σημαία τα κόμπλεξ του για να γελάμε όλοι μαζί, παραδέχεται θεούς και δαίμονες , μιλάει με τα ζώα και τα λουλούδια, ονειρεύεται ξύπνιος, φτιάχνει δικές του θρησκείες ξέρει το αύριο μέσα από τα όνειρά του και κάπου κάπου χιουμορίζει με το θάνατο? αλλά όλα αυτά απολαμβάνοντας απίστευτα τη ζωή?

Το πρόβλημα είναι ότι τώρα τελευταία αρχίζω και πιστεύω ότι κακώς δεν έκανα πιο εντατικές προσπάθειες να μπω στο σωματείο των εντελώς λαλημένων. Ισως αυτή η σκέψη να γίνεται πιο συνειδητή από την ημέρα που άρχισα να χρησιμοποιώ για να πάω στη δουλειά μου δυο γραμμές μετρό και ένα λεοφωρείο!!!

Εκεί είχα καιρό να ξαναθυμηθώ και να ξαναδώ διάφορα. Ομως τρομοκρατήθηκα γιατί κατάλαβα ότι πρέπει να έχω παραγεράσει! Δεν μπορούσα να εξηγήσω αλλοιώς το γεγονός ότι όλοι μα όλοι οι γύρω μου, μου φαινόντουσα γνωστοί!!

Αρχισα να βλέπω τα διάφορα πρόσωπα και ήξερα μονομιάς τι βλέπω. Μπορούσα να φανταστώ στο καθένα τη μικρή του ιστορία, με συνόδευαν με το βλέμμα τους εκεί που πήγαιναν, έβλεπα το μικρό μονοπάτι του καθενός. Και αυτό που έβλεπα με τρόμαζε.

Αρχισα να επιθυμώ να βρω μια νότα αταξίας σ’αυτή την απίστευτη και άχαρη ομοιότητα.
Τουλάχιστον αν ήταν ντυμένοι όλοι όπως στο «ανθώπινο μίσος» με τα μελλοντολογικά κουστουμάκια και το πανομοιότυπο ψυχρό βλέμμα του κρίστιαν μπειλ θα έβλεπα κάτι τελος πάντως. Ομως τώρα τίποτα.

Εκτός από κανα γιάπη που κάτω από το λινό κουστούμι φορούσε σπορτεξ, εκτός από καμμιά κοπελίτσα που είχε κανένα ευφάνταστο τατουάζ στη μέση, η καμμιά κυρία γκρινιάρα που μουρμούριζε σε όλο το κόσμο... όλοι οι άλλοι ήταν απόντες από κάθε φαντασία...

Δεν θέλω να σας κουράσω περισσότερο προς στιγμή γιατί θα συνεχίσω αυτό το οδοιπορικό της σκέψης και θα το φτάσω πολύ μακριά αλλά προς το παρόν σας εφιστώ τη προσοχή αν ακούσετε από κανένα κανάλι για κάποια κυρία η οποία ξαφνικά άρχισε να περιφέρεται ντυμένη σαν τον κάπτεν σπαροου στο μετρό συμπεριλαμβανομένου του σπαθιού στη ζώνη..... πιθανότατα θα είμαι εγώ, γιατί εδώ τοχω να το κάνω...