ΠΕΡΙ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟΥ ΣΥΝΕΧΕΙΑ..

Πάνε αρκετά χρόνια τώρα που στην Ελλάδα είχαμε βίωσει αρκετά σοκ (σαν κοινή γνώμη) κάποια Χριστούγεννα. Οι παλαιώτεροι θα τα θυμούνται ακριβώς όπως εγώ, οι νεώτεροι ίσως σαν μια παιδική ανάμνηση. Τότε, ενώ ήμασταν όλοι σε κλίμα γιορταστικό, τρεις απανωτές ιστορίες συγκλόνιζαν το πανελλήνιο όπως θα έλεγαν οι δημοσιογράφοι.

Ενας πατέρας βίασε και σκότωσε το παιδί του με φριχτό τρόπο.
Μια ομάδα νεαρών παιδιών εγκλημάτισε στο όνομα του σατανά.
Μια απελπισμένη γυναίκα ζήτησε από έναν απλοικό άνθρωπο να την σκοτώσει γιατί δεν είχε δύναμη να γίνει αυτόχειρας.

Οι τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα, ο τύπος μήνες ασχολήθηκαν με τις τρεις αυτές υποθέσεις.
Εγώ προσωπικά θυμάμαι πως πρέπει να έπαθα τη πρώτη σοβαρή κρίση κατάθλιψης στη ζωή μου. Θυμάμαι ότι το μυαλό μου, η ψυχή μου δεν μπορούσαν να χωρέσουν αυτά που άκουγα. Είχα πάθει μια φρίκη και μόλις κάποιος άνοιγε τη τηλεόραση εγώ κρυβόμουν σε κάποιο άλλο δωμάτιο. Δεν άντεχα ν'ακούσω άλλες λεπτομέρεις, συνεντεύξεις, σχόλια, δεν μπορούσα να φέρνω τις εικόνες στο μυαλό μου και να το αντέχω.

Από εκείνες τις μέρες μέχρι σήμερα συνειδητοποιώ πόσο δρόμο έχουμε κάνει στην ανοχή της εγκληματικής διαστροφής...
Επεισόδια όπως εκείνα και άλλα χειρότερα άρχισαν να κατακλύζουν τις ειδήσεις καθημερινά. Από όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Η τηλεόραση έγινε ο άρχοντας της τρομολαγνείας σιγά σιγά και οι τηλεθεατές τα άντεξαν και τα αντέχουν όλα.
Με πολύ λιγώτερα σχόλια από τότε, χωρίς κρίσεις κατάθλιψης, χωρίς ενοχές, χωρίς να χάνουν τον ύπνο τους το βράδυ.

Κάθε έγκλημα έγινε μια απλή είδηση. Αλλοτε μεγαλύτερης άλλοτε μικρότερης διάρκειας. Κάθε αισχρότητα, παρανομία, αδικία, απανθρωπιά έγινε κάτι που συμβαίνει σ'ενα κόσμο ηλεκτρονικό κάπου εκεί έξω μακριά από εμάς.
Η έναταση που δημιουργεί η αγανάκτηση , η φρίκη μετατράπηκε σε "ευτυχώς δεν συνέβη σε μένα".

Πολλοί μάλιστα (ίσως οι περισσότεροι δεν ξέρω) πήραν τη συνήθεια να γευματίζουν με μια μπυρίτσα ανάμεσα σε αίματα, σε σκηνές βίας, σε ειδήσεις για παιδεραστές, για εμπόριο οργάνων, για δολοφονίες μικρών παιδιών, για εγκλήματα πολέμου, για κάθε λογής έγκλημα που διαπράττεται από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο.
Τσιμπούσι, σχόλιο, κούνημα του κεφαλιού, η συνήθης έκφραση "πω πω τι αίσχος βρε παιδί μου"...

Ολη η ανθρωπιά που ίσως κάπου μέσα μας κρύβουμε και ασφυκτιά στριμωγμένη στο σώμα ενός μισοκοιμησμένου και αδιάφορου πολίτη, συγκεντρώθηκε σε ένα τηλεχειριστήριο.
Και η τηλεόραση διαμαρτύρεται εντόνως για όλα. Παράθυρα δεξιά αριστερά γεμάτα φωνακλάδες που διαμαρτύρονται για όλα αγανακτισμένοι.
Από τη στιγμή που ανακάλυψαν ότι μπορούν να δείχνουν τα πάντα και να λαμβάνουν ως μόνη αντίδραση τα αποτελέσματα της τηλεθέασης, τα λένε όλα, δεν έχω παράπονο.

Η τουλάχιστον τα λένε με τρόπο ώστε να νομίζουμε ότι τα λένε όλα.
Είναι η ίδια ιδεολογία της αμερικανιάς του Χόλυγουντ.
Παίρνεις μια ταινία που ξεκινάει μ'ενα τεράστιο θέμα παγκόσμιας σημασίας και καταλήγει η ταινία στον ματσο μαν τον μπαρουτοκαπνισμένο από τις μάχες που έδωσε που φιλάει με πάθος την ηρωική γκόμενα που τ'αντεξε όλα μαζί του. Και όλοι χαρούμενοι βγαίνουν από τις αίθουσες γιατί όλα τελικά είναι δυνατά...

Γιατί το μεγάλο κοινό θεωρεί ξενέρωτες τις ευρωπαικές ταινίες τις κουλτουριάρικες όπως λένε?
Γιατί πλησιάζουν αυτό που δεν μπορούμε να ανεχτούμε. Την ασχήμια της αλήθειας που στο τέλος δεν θα δώσει μια ανακουφιστική λύση μέσα στον οχετό, ο ήρωας πεθαίνει στα σκατά όπως κάθε αληθινός ήρωας της ζωής.

Η αμερικανιά λοιπόν της φρίκης, μας οδηγεί τώρα και σ'εκείνο το ριάλιτυ που λέγαμε.
Ομως θα επανέλθω για το θέμα χωρίς τις υπόλοιπες σάλτσες.

Το μυαλό μου παίζει συχνά συνομοσιολογικά παιχνίδια το ομολογώ, όμως δυστυχώς σ'αυτή τη περίπτωση, δηλ. ο οραματισμός ενός μέλλοντος που θα πουλάω μισοτιμής το νεφρό μου για να ξεχρεώσω τις τράπεζες, ή που αντιθέτως θα έχω κάρτα μέλους στο κλαμπ πριβε"οι καλύτερες μεταμοσχεύσεις είναι εδώ" , ή ο καιρός που θα μου λένε αν κάνεις μπροστά στη κάμερα λάιβ τη μαιμου και θα σου πετάμε μια μπανάνα να τη τρως στον αέρα και μετά θα σε βάλουμε στη λίστα για να βρεις ματάκια... αυτή η εποχή είναι ήδη εδώ.

Θα ήμουν ευτυχής αν όλα αυτά ήταν απλά ένα σενάριο του άρρωστου μυαλού μου.