Η ΥΠΟΤΑΓΗ ΣΤΗΝ ΑΠΑΤΕΩΝΙΑ

Το να μην γνωρίζεις και να υπομένεις πράγματα που δεν ξέρεις πως προέκυψαν είναι μια κατάσταση οδυνηρή αλλά με κάποια παραθυράκια ελπίδας. Θα ψάξω, θα μάθω, θα προσπαθήσω να αποβάλλω αυτά που με καταστρέφουν. Τι γίνεται όμως στη περίπτωση που πλέον γνωρίζεις τον απατεώνα απέναντί σου αλλά δεν έχεις καμμία απολύτως πιθανότητα να τον στείλεις σπίτι του? Φτάσαμε λοιπόν σ'αυτό..

Η κοινωνία μια γυναίκα που ο μέθυσος γυρίζει κάθε βράδυ στο σπίτι και τη ξυλοκοπάει κι εκείνη απλά λέει "θα περάσει άντρας μου είναι". Η κοινωνία μικρό παιδί που κακοποιείται από την οικογένεια και σκέφτεται κάποτε θα μεγαλώσω και θα ξεφύγω. Η κοινωνία ένας υπαλληλίσκος με οικογένεια τρομαγμένος για το αύριο διατεθειμένος να υποστεί κάθε ταπείνωση για να μεγαλώσει τα παιδιά του.

Γνωρίζουμε ότι τρώμε σκουπίδια και τ'αγοράζουμε. Τα δίνουμε στα παιδιά μας να τα φάνε μαζί μας. Τα σκουπίδια αυτά κάθε μέρα είναι κι ακριβότερα και απλά μειώνουμε άλλα έξοδα για να κατορθώνουμε να τ'αγοράζουμε. Ακόμα κι ο πιο απλός άνθρωπος στη κουβεντούλα με τους φίλους, μουρμουρίζει με απογοήτευση και με επίγνωση ότι τρώει σκουπίδια. Το ίδιο γνωρίζει ότι κι ο αέρας που αναπνέει και το νερό που πίνει είναι μολυσμένα. Και μαθαίνει να ζει με την ιδέα ότι κάθε μέρα δηλητηριάζεται.

Ακόμα πιο κάτω στην προσωπική του γνώση. Ξέρει ότι όλα γίνονται για το χρήμα. Δεν έχει εμπιστοσύνη σε κανέναν και για τίποτα. Απο τα φάρμακα που πρέπει να πάρει, από τα φακελλάκια που έχει μάθει να δίνει, από τη κομπίνα που πρέπει να κάνει, από τους πολιτικούς που πρέπει να ψηφίσει γνωρίζοντας ότι η ψήφος του είναι παντελώς άχρηστη εκτός κι αν έχει συμφωνήσει για κανένα διορισμό για το παιδί του, ή για να πάρει καμμιά άδεια για το αυθαίρετο, ή για να πάει ο φαντάρος πιο κοντά στο σπίτι.

Δεν έχει εμπιστοσύνη ούτε στη θρησκεία του. Ούτε στη πατρίδα του. Ούτε στους συνανθρώπους. Ζει με επίγνωση ότι βρίσκεται στη μέση μιας μόνιμης και συνεχώς χειρότερης κομπίνας. Ζει μαθαίνοντας τρόπους για να επιβιώσει μέσα στην απάτη και όχι για να τη καταπολεμήσει. Ολοι μας. Κανένας δεν εξαιρείται. Ολοι έχουμε το μικρό ή μεγάλο ποσοστό συμμετοχής στην απάτη.

Ακόμα και στα πρότυπα που δίνει μια οικογένεια "προστατευμένο" θεωρείται ένα παιδί, όταν οι γονείς του μπόρεσαν να του εξηγήσουν σαφέστερα το ότι θα ζει σαν απατεώνας και του υπέδειξαν πιο αποτελεσματικούς τρόπους από τους υπόλοιπους για το πως θα το καταφέρει. Δεν είναι έτσι? Πολύ θάθελα να δω παραδείγματα μπροστά μου που πραγματικά να καταρρίπτουν αυτή την απαισιοδοξία μου. Παραδείγματα ζωής όμως ε? Οχι παραδειγματάκια που διαρκουν σε κάποια περίπτωση σε κάποια στιγμή του χρόνου.

Αποδέχομαι την κομπίνα από την πρώτη στιγμή όταν τρώω ένα απαίσιο φαγητό με την ελπίδα ότι μετά θα μου αγοράσουν μια σοκολάτα, μέχρι όταν σκάω το χοντρό φακελλάκι στον τάδε γιατρό για να προστατέψει την υγεία μου ή την υγεία των συγγενών μου. Οταν σκάω χρήμα στα φροντιστήρια και συνεχίζω να αποκαλώ αυτή την αηδία που βιώνει το παιδί μου δημόσια παιδεία. Οταν ρίχνω ένα κούρεμα μεσα στο δασάκι και πετάω μερικά τούβλα για να φτιάξω το αυθαίρετο που κάποτε θα γίνει νόμιμο.

Γνωρίζω τι μου κάνουν, τι απαιτούν, και κάνω κι εγώ στο βαθμό που μπορώ τα ανάλογα για να επιβιώσω. Η τραγωδία του να προσαρμόσεις μια ολόκληρη ζωή σε μια κομπίνα που ολοι έχουν ξεσκεπάσει αλλλά που δεν υπόκειται σε καμμία τιμωρία. Για αυτή την απατεωνιά δεν υπάρχουν νόμοι. Ούτε δικαστήρια. Ούτε ένορκοι. Για να τιμωρούσαμε παραδειγματικά την παγκόσμια λέσχη της απάτης θα έπρεπε απλά να αυτοκαταργηθούμε από το σύμπαν....

Ενοχοι όχι ενός θολού πρωπατορικού αμαρτήματος. Ενοχοι του αμαρτήματος ότι επιβίωσαμε τσαλαπατώντας τα πάντα χωρίς καμμιά αξιοπρέπεια. Αν ήμουν θεός και κατέβαινα στη γη, και άκουγα ότι μου προσάπτουν ότι εδώ είναι τα έργα μου, οι ναοί είναι ευλογημένοι από μένα, και όλοι αυτοί λειτουργούν στο όνομά μου, θα έκανα μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση στην ανρθωπότητα.

Μερικές φορές όταν διαβάζω τα διάφορα παράξενα ανεξήγητα τις θεωρίες τις διάφορες τις παλαβές και μη, νοιώθω ότι μία όντως είναι πολύ καλή στο να δώσει μερικές εξηγήσεις. Οτι είμαστε η κόλαση του σύμπαντος. Ναι αυτό ειναι ταιριαστό. Σ'αυτή εδώ τη γη πρέπει να στέλνουν τις μολυσμένες ψυχές για να μην μολύνουν και τις υπόλοιπες. Γιατί επειδή πιστεύω ότι το σύμπαν κατοικείται από άπειρους πολιτισμούς και ράτσες, αποκλείω το γεγονός όλοι να είναι υποτακτικοι της απόλυτης ηλιθιότητας όπως εμείς!!!!

Το μόνο που μας έχει μείνει κι αυτό είναι η ύψιστη απόδειξη του μαζοχισμού μας, είναι να ακούμε συνέχεια από ένα χαζοκούτι μια ντουζίνα φωνακλάδες να μας υπενθυμίζουν με κάθε τρόπο τη μιζέρια μας και από το πόσο πολλοί τους ακούμε να βγάζουν χρήμα! Δίνουμε χρήματα σε "ειδικούς" για να μας φωνάζουν στη μούρη "είσαι κορόδιο". Η τέχνη, τα βιβλία που διαβάζουμε μανιωδώς, οι ταινίες, έχουν όλα το ίδιο σενάριο. Ψάχνουμε ανάμεσα σε είκονες και σελίδες όχι να μάθουμε αλλά να επιβεβαιώσουμε ότι όντως ειμαστε ή αναίσθητοι, ή βλάκες ή συνεργάτες της απάτης.

Ακόμα κι εδώ στα μπλογκ αν κάνεις μια βόλτα η κομπινα περιγράφεται με ένα σωρό τρόπους, βγαίνει από εκατομύρια γραπτά ανώνυμων χρηστών ανά το κόσμο. Τα διαβάζουμε κουνάμε το κεφάλι συμφωνόντας. Και μέσα σε όλο αυτό το χάλι, έχουν βγει κι αυτοί που σου προτείνουν για θεραπεία στη βαρειά και ανίατη ασθένεια καραμελίτσες για το βήχα. Και το θεωρουν και σπουδαίο κατόρθωμα.

Απο την άλλη πάλι, αρχίζω να σκέφτομαι μήπως πρέπει να προσχωρήσω σε κάποια ομάδα από αυτές που οραματίζονται ότι αυτό που βιώνουμε είναι "η τελική κάθαρση". Ετσι να μου τη δώσει να πάρω ένα ταμπελάκι να κατέβω στη πλατεία συντάγματος και ν'αρχίσω να το παίζω γραφικός τρελλός. Τουλάχιστον να συμμετέχω σε όλα αυτά, να τα βοηθάω αλλά να μπορώ να λέω ότι μπούρδα μου έρθει στο κεφάλι. Που ξέρετε μπορεί τελικά το μέλλον μας να είναι κάτι τέτοιο. Στημένοι σε μια άνυδρη μολυσμένη γη με το τοπίο γύρω να μοιάζει με χωματερή οι επιζήσαντες να έχουν ένα ταμπελάκι κρεμασμένο που να λέει "το ξερα αλλά δεν έκανα τίποτα γι'αυτό. συγνώμη"