ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ, ΜΙΑ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΧΙΟΥΜΟΡ...

Κάποτε όταν πήγα για πρώτη φορά στη Ρώμη, καθόμουν σ'ενα μικρό καφέ. Καθώς χάζευα γύρω τα μάτια μου έπεσαν σε ένα κτίριο απέναντι. Εγραφε Τράπεζα του Αγίου Πνεύματος. Αν θυμάμαι καλά, μάλλον στη σκέψη μου φάνηκε σαν μια από τις καυστικές ατάκες του Οσκαρ Ουάιλντ..

Υπάρχει τελικά ένα χιούμορ διάσπαρτο γύρω μας. Ενας σαρκασμός που γίνεται μια απολαυστική συνήθεια. Δεν ξέρω βέβαια πόσο αυτή η συνήθεια είναι ωφέλιμη ή όχι. Το να βλέπει όπως λένε κάποιος τ'αντερά του έξω και να γελάει, είναι ωφέλιμο από την άποψη ότι εκείνη τη τραγική στιγμή αποφεύγει μια άσκοπη και επιβλαβή κρίση πανικού, όμως από την άλλη αν συνεχίσει να γελάει χωρίς να κάνει τίποτα πιθανά θα επέλθει το μοιραίο.

Πρέπει λοιπόν, επιβάλλεται να έχουμε μια ικανή αίσθηση χιούμορ στην εποχή μας. Γιατί σίγουρα δεν θ'αντέχαμε να βλέπουμε το χάλι που υπάρχει γύρω μας ανώδυνα, όμως κάποια στιγμή ίσως χρειαζόταν να περνάμε στην μέθοδο του σκωτσέζικου ντουζ. Δηλαδή γελάμε, σχολιάζουμε, λέμε εμπνευσμένα αστειάκια, αλλά ξαφνικά πατάμε πόδι, σοβαρεύουμε και αγριεύουμε με τρόπο αποφασιστικό.

Μερικά παραδείγματα. Οι μισθοί μας όπως έχουν διαμορφωθεί σήμερα είναι σίγουρα ένα επαναλαμβανόμενο καλαμπούρι, οι δηλώσεις και υποσχέσεις των πολιτικών συνδυασμένες με τα παράθυρα στις τηλεοράσεις είναι σκάλες ανώτερες σαφώς από το Μάπετ σόου, η εικόνα στα νοσοκομεία έχουν το καλτ χρώμα ταινιών όπως το "απ'το σούρουπο ως την αυγή", η παιδεία μοιάζει σίγουρα με το "μόνος στο σπίτι", οι δημόσιες υπηρεσίες παραπέμπουν "στους υπάλληλους", όμως εμείς σίγουρα κάποια στιγμή πρέπει να χάσουμε το χιούμορ μας γιατί έχουμε αρχίσει και μοιάζουμε έντονα,

με τον καραφλούλη καρπαζοεισπράκτορα του Μπένι Χιλ...