ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΗ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΛΙΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ

Μια μικρή παρένθεση στη καθημερινότητα.
Υπάρχουν κάποιοι φίλοι που τους βλέπω συχνά να τριγυρνούν ανάμεσά μας. Αγνωστοι, άσημοι, είναι παρόντες όταν τους καλέσεις. Ετσι απλά εμφανίζονται από το πουθενά σαν να ξέρουν να διασχίζουν μια αόρατη πόρτα ανάμεσα στο κόσμο και σε σένα που νοιώθεις να λυγίζεις από το βάρος. Οταν τους δεις και τους αναγνωρίσεις καταλαβαίνεις ότι πάντα ήταν εκεί. Σε παρατηρούσαν με μια περίεργη στοργή, αθόρυβα. Οι μεγάλοι σύντροφοι του ανθρώπου. Στο κουράγιο του και στη δειλία του. Στην αγάπη και στο μίσος του. Στην ειρήνη και στο πόλεμο. Είναι εκεί, όχι κρυμμένοι απλά στην ανυπομονισία που βασανίζει τις ψυχές μας δεν προλαβαίνουμε να δούμε. Περνάμε πιο εκεί, μακριά προσπερνώντας τους. Είμαστε άνθρωποι χωρίς μνήμη... Ησυχοι φρεσκογεννημένοι ατίθασοι και πεισματάρηδες άνθρωποι. Η ζηλευτή ιδιότητα της ανθρώπινης φυλής. Το πείσμα. Πάνω από όλους και όλα. Το μυστικό της επιβίωσης. Ενα πείσμα..
Και τούτα τα λόγια μοιάζουν ένα μικρός μονόλογος από κάποιο όνειρο. Κάποτε πιστευα κι εγώ πως όνειρο ήταν. Αλλωστε τούτες οι φράσεις δεν είναι γραμμένες για όλους. Είναι για όσους μάθαν να κάνουν υπομονή για να θυμηθούν όσα είχαν ξεχάσει.
Σε εκείνους τους φίλους λοιπόν που πάντα ήταν εδώ παρόντες, αυτούς που οι άνθρωποι ξέχασαν ότι υπάρχουν μεσ το πείσμα τους και την απληστία τους...