TO ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ...

...Οπως και με κάθε θέμα που αγγίζει τις ανθρώπινες ανάγκες, και κατ'επέκταση τα συστήματα που έχουν δημιουργηθεί υποτίθεται για να φροντίζουν γι'αυτές, είναι ότι οι φωνές στην αρχή είναι πολλές και στο τέλος περιορίζονται στη φράση "τελικά εμάς δεν μας αφορά". Δεν είναι σκληρό αυτό που λέω. Είναι η ανθρώπινη πραγματικότητα.

Πείτε αν κοιτάξετε γύρω σας, από τις κινητοποιήσεις που βλέπετε, θα φανταζόσασταν ότι είστε σε ένα κράτος που όλα υπολειτουργούν? Δηλαδή σας δίνει τη αίσθηση το περιβάλλον γύρω σας ενός συνόλου αγανακτισμένων πολιτών, συνειδητοποιημένων που είναι αποφασισμένοι να απαιτήσουν?

Ολη η ιδεολογία μας περικλείεται πλεον στο αν μας αφορά κάτι, αν συμβαίνει σε εμάς τους ίδιους, και πάλι σε περίπτωση που μας συμβαίνει πως μπορούμε να το επιλύσουμε με τον καλύτερο τρόπο πάλι σε σχέση μ'εμάς και μόνο.

Η κοινωνία αυτή τη στιγμή των απλών ανθρώπων στενάζει κάτω από τεράστια προβλήματα. Πουθενά δεν μπορεί να βρει φως. Ούτε στην υγεία, ούτε στην εργασία, ουτε στις συντάξεις, ούτε στη παιδεία. Για τον κάθε απλό φτωχό έλληνα αυτή τη στιγμή τα πράγματα έχουν γίνει δυσβάσταχτα. Πολύ περισσότερο απ'οτι αφήνουν τα κανάλια να φαίνεται για να κάνουν τα φωνακλάδικα παράθυρά τους.

Διπλα στην κάθε Αμαλία που σβήνει σε κάποιο νοσοκομείο και δεν θα βρει το δίκιο της ποτέ, δεν θα λάβει αυτό που χρειάζετ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΤΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ, όχι μετά όταν θα είναι αργά, δίπλα λοιπόν στους αρρώστους που στενάζουν και ψάχνουν να βρουν στέγη μαζεύοντας όπως όπως ένα φακελλάκι να έχουν έτοιμο, ή περιμένοντας πονώντας το πολυπόθητο ραντεβού στο ΙΚΑ, η διπλωμένοι από το πόνο σ'ενα διάδρομο εφημερίας με το νούμερο 208 στο χέρι, ελπίζοντας να μην πεθάνουν μέχρι ναρθει η σειρά τους,

δίπλα σε όλους αυτούς, ΕΜΑΣ, είναι ο άνεργος που του παίρνουν το σπίτι, είναι ο γέρος που μαζεύει ότι έχει μείνει στη λαική στο κλείσιμο, είναι ο νέος που βλέπει το πτυχίο του άχρηστο χειρότερο κι από κωλόχαρτο, είναι γενικώτερα η διαδικασία του για να επιζήσω πρέπει να γλύψω, να λαδώσω, να παρακαλέσω.

Από την άλλη μια εκνευριστική χλιδή που κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο προκλητική. Μια κοινωνία χλιδής όπου τα ίδια άτομα περιφέρουν την ύπαρξη τους από κανάλι σε κανάλι από υπουργείο σε υπουργείο, από χλιδάτο καλοκαιρινό θέρετρο, με πολυτελή αυτοκίνητα, με χολιγουντιανές βίλες, μετακινούμενοι ανάμεσα στο πλήθος των μυρμηγκιών με ελικόπτερο.

Τι ζητάμε από εκείνους που δεν έχουν στηθεί ποτέ σε μια ουρά? Που δεν έχουν ίδέα τι σημαίνει να περιμένεις να πεθάνεις σε μια εφημερία που δεν πρόφτασαν να σε δουν, που δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει να μην έχεις ούτε ένα ευρώ να πάρεις ένα γαμημένο κουτί μακαρόνια απ το μπακάλη, τι να καταλάβουν τι σημαίνει μαζεύω δεκάρα δεκάρα για να πληρώσω τη δεη κι επειδή δεν με φτάνουν, ξεφτιλίζομαι να παρακαλάω ένα καβαλημένο υπάλληλο να μου κάνει σε δόσεις το ρεύμα κι εκείνος να μου λέει "πέρασε έξω".
Τι σημαίνει ο ξεφτιλισμός που κάθε μέρα κάθε στιγμή πρέπει να υποστεί ένας άνθρωπος που τίποτα άλλο δεν έχει δικαίωμα να ζητήσει παρά ένα ψίχουλο αύξησης σ'ενα τρισάθλιο μισθό για να επιζήσει?

Τίποτα δεν θα γίνει Αμαλία μου. Στο λέω και στο φωνάζω γιατί ξέρω ότι είσαι σ'ενα καλύτερο μέρος και η φωνή μου δεν θα φτάνει πια για να στεναχωριέσαι.

Σ'ενα κράτος που έχει μετατρέψει τα γεροντάκια σε καραγκιόζηδες, τα νιάτα σε τρομοκράτες με πράσινα παπούτσια, τις κοινωνικές σχέσεις σε χαβουζοσυζήτηση με τις διάφορες κότες στη τηλεόραση που ρουφάνε ευρώ μέσω της ανθρώπινης μιζέριας, ΠΩΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΠΡΑΞΗ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΙΠΕΣ?

Πολλοί βιάστηκαν να ειρωνευτούν ότι όλοι εμείς εδώ μέσα σε εκμεταλλευτήκαμε. Οτι δήθεν βρήκαμε μια καλή ευκαιρία να διαφημήσουμε τα μπλογκ.

Ε ΛΟΙΠΟΝ ΕΓΩ ΣΑΣ ΠΡΟΚΑΛΩ. ΦΤΙΑΧΤΕ ΕΝΑ ΣΥΝΟΛΙΚΟ ΜΠΛΟΓΚ ΟΣΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΜΠΑΙΝΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΝΑ ΛΕΜΕ ΤΙ ΜΑΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΘΕ ΛΕΠΤΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ ΣΤΗ ΦΡΙΚΗ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ. ΧΩΡΙΣ ΜΙΣΟΛΟΓΑ.

Υπάρχει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥΣ ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. Πεθαινει ασήμαντος χεσμένος απ'ολους και χωρίς να του έχει δωθεί ούτε μια στάλα ευκαιρίας να χαρεί το οτιδήποτε δείχνουν οι φανταχτερές διαφημήσεις με τις χαζοχαρουμενες φάτσες που χτυπάνε τα χεράκια χαρούμενοι γιατί επί τέλους βρήκαν λύση αγοράζοντας τη τάδε μαλακία.

Σταματάω γιατί έχω κουραστεί. Εντελώς. Και δεν έχω κουραστεί από το γολγοθά που κι εγώ μπορεί να περνάω όπως χιλιάδες άλλοι. ΕΧΩ ΚΟΥΡΑΣΤΕΙ ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΟΥ ΕΡΜΑΙΑ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ ΤΟΥΣ.