ΑΚΡΑΤΕΙΑ ΑΠΟΨΕΩΝ, ΔΥΣΚΟΙΛΙΟΤΗΤΑ ΠΡΑΞΕΩΝ.

Δεν θυμάμαι ποιός είχε πει τη φράση "Οι απόψεις είναι σαν τις κωλοτρυπίδες. Ολοι έχουν από μία"..

Απόψεις λοιπόν. Για κάθε τι. Από όλους. Σε κουβέντα να βρισκόμαστε. Η εποχή της κουβέντας. Οσο λιγώτερο μπορώ να παρέμβω σε ότι συμβαίνει γύρω μου, τόσο περισσότερο δημιουργώ άποψεις για όλα. Ο ανθρώπινος λόγος. Το αποκούμπι της σκέψης. Ολόκληρη τέχνη. Παρατηρείστε πόσο όμορφα έχει εξελιχθεί η τέχνη της άποψης στη ζωή μας. Υπάρχουν πλέον καλλίτέχνες του είδους που έχουν την ικανότητα να χρησιμοποιούν σαν παραισθησιογόνο τις άποψεις τους οι οποίες, ω του θαύματος είναι πάντα γεμάτες ζουμερές υποσχέσεις. . Γυρνάνε ώρες γύρω από το ίδιο σημείο μέχρι που από τη ζαλάδα οι υπόλοιποι απλοικοί ακροατές να νομίζουν ότι έχουν ακουσει κάτι πολύ σπουδαίο και ουσιαστικό που όπου ναναι θα γίνει πραγματικότητα.

Πόσο έχω επιθυμήσει μια κοινωνία με πολλά έργα και λίγες απόψεις.
Εκείνη η λακουβίτσα που πλημμυρίζει σε κάθε πρωτοβρόχι να κλείσει χωρίς άλλη συγκέντρωση στο δημοτικό συμβούλιο.
Το παρακάτω σχολείο να σοβατιστούν οι τοίχοι χωρίς να γίνει άλλη συνέλευση των καθηγητών επί του θέματος.
Το οποιοδήποτε μικρό θεματάκι ή μεγάλο (μακάρι) να υλοποιείται μέσω μιας λιτής και λογικής σκέψης χωρίς να χρειάζονται 365 εκπομπές στη τηλεόραση με δεκάδες γυρολόγους των παραθύρων να λένε ... απόψεις...

Εντάξει ξέρω, το έχω επιθυμήσει είναι τρόπος του λέγειν. Γιατί πότε υπήρξε ακράτεια πράξεων συνοδευόμενη από λίγα λόγια και καλά? Αφού ένα σωρό επαγγέλματα έχουν δημιουργηθεί απλά για να λέμε..

Κοιτάχτε τη ζωή μας που μοιάζει σαν ένα πληκτικό διάλλειμα ανάμεσα στις ενδιαφέρουσες διαφημήσεις με τις ζουμερές υποσχέσεις.
Κοιτάχτε πως ολα μένουν στη μέση στο καλύτερο σημείο ώστε να υπάρξει ισχυρή τηλεθέαση και στην συνέχεια του έργου . Ανθρωποι που βιώνουν στωικά πλέον την πλήρη απραξία, εκφράζοντας απλά απόψεις για το πως θα ολοκλήρώσει το έργο ο καλλιτέχνης.
Πάμε στοίχημα ότι έτσι θα γίνει?

Στο υπόσχομαι όταν έρθει η ώρα θα ζήσουμε μαζί για πάντα.
Η κοινωνία παραδίνεται υπνωτισμένη στα πλοκάμια ενός πονηρού νεανίσκου που την έχει ρίξει στο κρεββάτι εκφράζοντάς της όμορφες απόψεις για τον αιώνιο έρωτα που κάποτε θα είναι πραγματικότητα.

Κι επειδή έχω σκοπό να ξενερώσω λίγο αυτή την ονειροπόλησή μου , ας παρακολουθήσουμε το θέμα καλύτερη υγεία, όχι φακελλάκια, καλύτερη περίθαλψη, όχι στις διακρίσεις.

Για να παρακολουθουμε, μη ξεχαστούμε, πόσο ποσοστό θα έχουν οι απόψεις και πόσο οι πράξεις τελικά και σ'αυτό το θέμα.

Το πες πες κάποτε έπιανε, τώρα έχω την εντύπωση ότι απλά είναι λέγε ότι θες λεγε εγω αδιαφορώ.

Νοιώθω ένα μόνιμο άγχος ότι οι επιθυμίες τα όνειρά μας και τα δικαιώματά μας πέφτουν σ'ενα λαβκραφτικό κενό που δεν μπορώ να προσδιορίσω προς τα που πέφτει. Στο στόμα του μεγάλου Κθούλου? Στο στόμα το δικό μας που χάσκουμε σαν χάνοι? Στο στόμα των αρπαχτικών που δεν χορταίνουν με τίποτα? Στο στόμα της τρέλλας όσων ακόμα επειμένουν για ένα καλύτερο αύριο?

Θα δείξει..