ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.

Θυμήθηκα μια ιστορία κάποιου παλιού καλοκαιριού. Μια και μιλήσαμε αυτές τις μέρες για ρατσισμούς, μετανάστες κλπ. μου ήθρε στο μυαλό ένα πρόσωπο που κάποτε γνώρισα.
Δούλευα τότε σ'ενα ξενοδοχειακό συγκρότημα σ'ενα ελληνικό νησί. Ανάμεσα στο αλλοδαπό προσωπικό υπήρχε ένας άντρας μεγάλης ηλικίας (γύρω στα 60?) ο Νικολάι. Αυτός ο άνθρωπος είχε κινήσει έντονα τη περιέργειά μου.

Ηταν πολύ ψηλός, σωματώδης, μ'ενα σώμα που έδειχνε 20αρης. Οταν δεν δούλευε καθόταν πάντα μακριά από τους υπόλοιπους σε κάποιο βράχο κοντά στη θάλασσα πάντα μ'ενα βιβλίο και διάβαζε. Το ξημέρωμα πήγαινε πάντα μόνος στη θάλασσα και κολυμπούσε.
Εκανε φυσικά ένα από τα συνιθισμένα επαγγέλματα αλλοδαπών στο ξενοδοχείο. Λατζέρης..
Προσπαθούσα να καταλάβω τι ήταν αυτό το άτομο.

Ο τρόπος που κινόταν, που μιλούσε (μιλούσε ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά και δεν ξέρω τι άλλο) θύμιζαν εγγλέζο παλιό αριστοκράτη!
Κάποια στιγμή μάθαμε τη μικρή του ιστορία. Ηταν ένας παπούς που ήρθε στην Ελλάδα να βρει δουλειά για να στέλνει λεφτά στη κόρη του και στα εγγόνια του που είχαν μείνει πίσω στη Ρωσία.

Στο δωμάτιο του σ'ενα κουτί κουβαλουσε πάντα κάτι. Κάποια στιγμή είδαμε ότι ήταν μια σειρά απο μετάλλια. Πριν από λατζέρης χρόνια πριν, ήταν ανώτερος αξιωματικός της σοβιετικής πολεμικής αεροπορίας και τα μετάλια τα πήρε από τον πόλεμο στο Αφγανιστάν.
Πόσες σκέψεις δεν ήρθαν στο μυαλό μου. Προσπάθησα να φανταστώ τη θέση αυτού του ανθρώπου και έμεινα με την απορία πως κάποιος αποδέχεται τόσο γαλήνια και υποτακτικά τέτοια μεγάλη τραγική αλλαγή στη μοίρα του.

Δεν ξέρω αν διάλεξε μέσα του να μείνει σ'ενα ενδιάμεσο κόσμο μεταξύ του τότε και του τώρα, γιατί κάπως έτσι έμοιαζε.
Απλά μ'εκανε για πρώτη φορά να σκεφτώ και να αναρωτηθώ , ανάμεσα στις χιλιάδες μετανάστες που έχουν έρθει στη χώρα μας, τι ακριβώς υπήρχε ανάμεσά τους?

Το μυαλό μου είχε συνδυάσει πάντα τον μετανάστη μ'ενα φτωχό, αγραμματο, πολλές φορές φυγόδικο άνθρωπο, που γυρνάει από τόπο σε τόπο να βρει ένα κομμάτι ψωμί να φάει.
Ομως εκείνη η παρτίδα που ήρθε από την πρώην Σοβιετική Ενωση ήταν κάτι άλλο.
Ηταν μια πολύ πονεμένη ιστορία. Πιο πονεμένη από τα όρια της πείνας και της μιζέριας.
Και είναι ακόμα...

Ενα έγκλημα που πληρώνει ένας ολόκληρος λαός. Κι εμείς εδώ βλέπουμε άλλη μια μάζα από μετανάστες. Τυχαίους. Τους λυπόμαστε ή τους αντιπαθούμε. Ανάλογα με το τι κουβαλάμε μέσα μας.

Ομως αυτοί είναι το αποτέλεσμα ενός εγκλήματος. Που γέμισε τις ταβέρνες και τα μπαράκια τελευταίας κατηγορίας με προσωπικό. Ενα προσωπικό που πολλές φορές, μιλάει 4-5 γλώσσες , έχει πτυχίο, σπουδές μουσικές, χορού, ζωγραφικής, στρατιωτική καριέρα, απόφοιτοι ή επαγγελματίες ενός ονείρου που δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα.

Ενα όνειρο που ξύπνησε μέσα στο πιο φριχτό εφιάλτη....

Εγώ από το Νικολάι πήρα μια λίστα με βιβλία ρωσικής λογοτεχνίας που αγνοούσα. Μ'εμαθε και να ψαρεύω. Και είχε κι ένα εντελώς απίθανο χιούμορ! Σκέφθηκα τι βιβλίο άραγε να έγραφε ο Ντοστογιέφσκι τώρα αν κάπου βλέπει. Προσπάθησα να φανταστώ το τίτλο...

Οι δαιμονισμένοι στο υπόγειο??? Ποιός ξέρει...