ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΣΑΣ ΛΟΙΠΟΝ!

Τα πράγματα είναι πολύ απλά για ένα φτωχό. Παίρνω ένα μισθό τρισάθλιο όπως τόσοι άλλοι.Δεν έχω τίποτα συγγενείς ή φίλους που να κόψουν τις φλέβες τους να με βοηθήσουν αν αύριο το πρωί μου τύχει κάτι. Αρα ένα κι ένα κάνουν δύο. Αν μου τύχει κάτι η μέγιστη ελπίδα μου θα είναι να στριμωχτώ σ'ενα ράτζο και να περιμένω τη θεία πρόνοια.

Θα περάσω τις μέρες μου, όταν θα πονάω με τις αρπαγμένες νοσοκόμες που θα μου φωνάζουν "έλα πάψε θα ξυπνήσεις όλο το κόσμο πως κάνεις έτσι", θα με επισκέφτονται το πρωί οι ειδικευόμενοι και θα μαθαίνω ένα σωρό πράγματα καθώς χαλαρά ο καθηγητής θα τους εξηγεί και θα με πασπατεύουν όλοι μαζί. Αν έχω και κανένα προβληματάκι που θα τα κάνω επάνω μου μια και φυσικά για αποκλειστική ούτε λόγος θα ακούσω τα μπινελίκια της ζωής μου.. Τώρα για εκείνη την εγχειρησούλα που λέγαμε, πάλι με χρόνια και καιρούς πάλι δικά μας θαναι.

Οταν είσαι φτωχός και ασήμαντος δύο επιλογές έχεις στη ζωή. Η να ζήσεις κλαψιάρικα και παρακαλώντας, ή ζήσεις και να πεθάνεις με το κεφάλι ψηλά προστατεύοντας την αξιοπρέπειά σου και τα πιστεύω σου.

Το φακελλάκι είναι δίλημμα αν έχεις να το δώσεις. Αν δεν έχεις δεν υπάρχει καν ούτε μία αμφιβολία ότι είσαι ξεγραμμένος και χεσμένος απ'ολους αν σου τύχει κάτι σοβαρό που απαιτεί χρήμα, εξειδίκευση και μεγάλα κεφάλια....και φάρμακα άπειρα πανάκριβα φάρμακα. Εντάξει ένα σκωληκοείδήτη στον κάνουν δεν πειράζει εκτός κι αν είσαι με άλλους 200 στα εφημερεύοντα τα ξημερώματα και σου δώσουν ένα παυσίπονο λέγοντας μια ιωσούλα έχεις ξαναέλα αύριο αν δεν περνάει ο πόνος.

Το σπουδαίο με τη συζήτηση που ξεκίνησε η Αμαλία και ελπίζω να συνεχιστεί είναι ότι πήραμε την απόφαση να τα πούμε τα κάλαντα.
Δεν θα γίνει τίποτα. Δεκάρα δεν δίνουν. Αλλά μπορούμε τουλάχιστον να τους ζαλίσουμε λίγο τ'αυτιά. Ετσι για τη τιμή των όπλων.

Μάθαμε να μην υπάρχουμε. Να είμαστε αγνοημένοι. Να περνάμε ολόκληρη ζωή με μόνο καταφύγιο τα όνειρά μας.
Ξέρω ότι το αύριο θα είναι ακόμα χειρότερο. Αλλά τι μένει τελικά σαν τελευταίο οχυρό. Αυτό που κανείς δεν μπορεί να αφαιρέσει. Η σκέψη . Τη γλώσσα δεν λέω γιατί μπορεί και να στη κόψουν.
Χμ...και τη σκέψη μπορεί να βρεθείς με καμμιά λοβοτομή στις καλές εποχές αλλά τέλος πάντων...

Είσαι κάτι πάνω απ'ολα αν γρήγορα συνειδητοποιήσεις πόσο λίγο μετράς στα μάτια τους και πόσο πολύ ψηλά μπορείς να φτάσεις όταν διώξεις το μοναδικό όπλο που τελικά έχουν απέναντί σου.
ΤΟ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΟΥΣ.

Δεν έχω τίποτα, δεν ελπίζω σε τίποτα είμαι ελεύθερος.

Μη φοβάστε δεν είμαι ο μίζερος καντέμης που όλα άσχημα τα βλέπει και όλο γκρίνια είναι. Είμαι απλά ο ένας κανένας εκατό χιλιάδες του Πιραντέλλο που κάποια μέρα στη ζωή του, ποτέ δεν είναι αργά, συνειδητοποίησε ότι ο απέναντι κάπως αλλοιώς τον έβλεπε από όπως νόμιζε...και αποφάσισε να τα δει κι αυτός όλα αλλοιώς.