ΕΥΤΥΧΩΣ..

Σήμερα η μάνα μου με κοίταξε και μου είπε ότι εδώ και τριάντα χρόνια όλο και χειροτερεύω. Πίστευα μου λέει ότι μεγαλώνοντας, θα άλλαζες, θα γινόσουν κι εσύ ένας άνθρωπος φυσιολογικός!!! Και βλέπω ότι όσο πας γίνεσαι χειρότερη κι από οταν ήσουν έφηβη...

Δεν απάντησα απλά χαμογέλασα. Γιατί αν ξεκίναγα τη συζήτηση θα καταλήγαμε να τσακωνόμαστε για το αν υπάρχουν εξωγήινοι ή όχι !!! (Ναι η μάνα μου είναι ένας φοβερός τύπος. Κάποια στιγμή στα 70 της προκειμένου να δει τι στο καλό διαβάζω τόσα χρόνια, απόφασισε να ξεψαχνίσει τα βιβλία μου και τότε άρχισε ένας γολγοθάς συζητήσεων που θα μας ακολουθεί υποθέτω μέχρι τέλους!)

Ευτυχώς σκέφθηκα. Είμαι σε καλό δρόμο..
Αλήθεια όταν κάποιος δεν αλλάζει είναι σίγουρο ότι είναι αδιόρθωτος ή απλά είχε βρει το δρόμο του από πολύ νωρίς?

Εχει πάντως μια ιδιαίτερη γοητεία να περνάει η ζωή σαν κύμα δίπλα σου κι εσύ να μην λυώνεις απλά να σου μένει η άρμη, η γεύση της και να συνεχίζεις να είσαι εκεί. Πάντα πίστευα ότι η θάλασσα της ζωής δεν φχαριστιέται να νικάει πνίγοντας τους αδέξιους κολυμβητές . Σκεφθείτε, όσο και να αγριεύει ν'απειλεί, οι σύντροφοι που γνωρίζει σέβεται και καταλήγει επάνω τους αποκαμωμένη είναι τα βράχια.

Πολλές φορές έχω δει τον ευατό μου σαν ναυαγό. Σαν ναχω πέσει από κάπου που ούτε θυμαμαι πως ούτε γιατί. Απλά βρέθηκα εδώ σ'αυτό το παράλογο νησί και χαζεύω μακριά τόπους που δε φθάνει η σχεδία μου να πάω. Τους υποψιάζομαι, έχω ζωγραφίσει με τη σκέψη μου τα τοπία τους ανθρώπους που ζουν εκεί μακριά.. στο τέρμα του ορίζοντα.

Δεν έχω κάνει και σπουδαίες προσπάθειες για να φτιάξω τη σχεδία μου. Θεωρώ ότι είμαι τυχερή. Κατά βάθος παρά την αγριάδα του τόπου είναι όμορφο μερος το νησί που ναυάγησα.

Μπορεί εκεί κάτω να είναι κάτι ανάλογο μ'αυτό που τώρα ζω. Μπορεί να υπάρχει και η έκπληξη που σκέφτομαι βαθειά μέσα μου. Ναναι το μόνο νησί στον ωκεανό τελικά. Εκει κάτω να υπάρχει απλά το τέλος του ορίζοντα.

Πόσες σκέψεις με μια κουβέντα. Είναι το μεγάλο ελάττωμα των ναυαγών. Να ζουν συντροφιά με τις σκέψεις τους γινωμένες από αλάτι και ήλιο...