Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΜΟΥ ΤΩΡΑ ΚΙ ΑΥΡΙΟ..

Ξύπνησα κάτω από το μολυβένιο ουρανό σε μια πόλη που μυρίζει βρώμικο τσιμέντο και καμένο λάστιχο.

Ανοιγω το ψυγείο, παίρνω ένα μπουκάλι γάλα, από αυτό το γνωστό γάλα που αμολάνε οι κλεισμένες σε κλουβιά μεταλαγμένες αγελάδες.

Κι ένα ποτήρι νερό από τη βρύση, γεμάτο θολούρα και φάρμακο.

Τι να μαγειρέψω για μεσημέρι. Εχω ένα κομμάτι ξασπρουλιάρικο κοτόπουλο που αν μου κλείσεις τα μάτια δεν ξέρω τι ακριβώς είναι θα μπορούσε ναναι μια απλή τσίχλα..

Θα το συνοδέψω με μια από τις ομοιόμορφες κατακόκινες ντομάτες μου που πρέπει να είναι φτιαγμένες από κάποιο περίεργο υλικό που δεν μπορώ να διευκρινήσω.

Λέω να πάω στη θάλασσα για μια βουτιά. Ποιά θάλασσα? Ποιός ήλιος?
Πως να βουτήξω σ'ενα σκουπιδότοπο υπό το βλέμμα ενός αγριεμένου θεού?

Μεταλάσσομαι σιγά σιγά σε ομοιόμορφο λαχανικό του παγκόσμιου θερμοκήπιου.
Σνιφάρω δηλητήριο και στάχτες με την ίδια άνεση που καταβροχθίζω σάρκες βγαλμένες από τα εργαστήρια της φρίκης.

Ανάμεσα στις αναποδογυρισμένες κατσαρίδες του κήπου που βαριανασαίνουν και τ'αρωστιάρικα ζώα που πέφτουν ένα ένα ζαλισμένα και αποκαμωμένα στο βωμό του πολιτισμού της αφθονίας μεταλασσομαι κι εγώ στον μετααποκαλυπτικό άνθρωπο.

Μολυσμένος, θολωμένος, διψασμένος μ'εναν ιδρώτα που σταματάει απότομα στη ρυθμό των κλιματιστικών και ανακλυκλώνεται στο επίσης άνιδρο τοπίο.

Νοιώθω τη μελλοντική ξεραίλα να καίει το λαρύγγι μου.
Τα πόδια μου ν'ανακατεύονται στη σχισμένη γη.

Κλείνω τα παράθυρα και βάζω τα μηχανήματα.
Πόσο κόπο έκανα για να κερδίσω μερικά τετραγωνικά μηχανικής όασης.
Πόσο καθαρό αίμα χύθηκε για να επιζήσει το μολυσμένο υγρό που τρέχει τώρα στις φλέβες μας.

Να βάλω τα δερμάτινα και τις μάσκες.
Θα είμαι ο μαντ μαξικός ήρωας της ερημιάς μου σύντομα.. αύριο..

ΥΣ. Η φωτο από το alone in the dark είναι άσχετη αλλά δεν είχα κάτι από mad max οπότε σκέφθηκα να βάλω κάτι σε .."η μετάλλαξη μέσα μου".