ΑΜΑΛΙΑ Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ.

Η επόμενη μέρα. Τι ακριβώς πρέπει να γίνει?
Η Αμαλία ξεκίνησε έναν αγώνα. Μέσα από τον προσωπικό της Γολγοθά ονειρεύτηκε μια αλλη ζωή καλύτερη για κάθε άνθρωπο που υποφέρει και που θα υποφέρει στο μέλλον. Η Αμαλία σαν άνθρωπος δικαιώθηκε. Οπως κάθε άνθρωπος που περπατά, αγωνίζεται και πεθαίνει περήφανα με το κεφάλι ψηλά, θαρραλέα. Ομως το όνειρό της απέχει πάρα πολύ από το να γίνει πραγματικότητα.

Το όνειρο που μοιράζεται μαζί της κάθε άνθρωπος. ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ. Περίθαλψη για όλους ίση και δίκαιη. Το όχι στο φακελλάκι είναι ένα κομμάτι ενός συστήματος που είναι άρρωστο από κάθε μεριά. Σ'αυτό εδώ το κράτος ο απλός πολίτης, ο χωρίς φουσκωτές τσέπες, γνωριμίες, μέσα, γλύψιμο και λαδιές, έχει να παλέψει με τρία μεγάλα τέρατα. ΥΓΕΙΑ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΡΓΑΣΙΑ.

Σε όλη τη ζωή του εύχεται να μην του τύχει η μέγιστη καντεμιά να έρθει αντιμέτωπος και με τα τρία μαζί ταυτόχρονα. Δηλαδή να βρεθεί κάποια μέρα να είναι άρρωστος, άνεργος και την ίδια εποχή το παιδί του να ετοιμάζεται για πανελλήνιες! Είναι χαμένος από χέρι. Θέλει να έχει περιθώρια όχι για να ζήσει καλά αλλά για να μην πεθάνει χωρίς καμμιά ευκαιρία. Οταν είναι υγιής και εργάζεται μαζεύει το μικρό κομπόδεμα για όταν θα είναι άρρωστος. Και είπαμε αν εκείνη την εποχή δεν έχει να πληρώσει τα φροντιστήρια. Τώρα τελευταία βέβαια δεν φθάνει να μαζέψει για τίποτα απ'ολα αυτά.

Η ανάρτηση του κειμένου για την Αμαλία από τα μπλογκ μας ήταν η συμπαράσταση, η ένδειξη ότι θέλουμε να φωνάξουμε μαζί της, ο φόβος μας ότι είμαστε έτσι κι αλλοιώς υποψήφιοι να περάσουμε κάποια στιγμή κι εμείς τον γολγοθά μας και θα πάθουμε τα ίδια και χειρότερα.

Ομως τα μπλογκ και η διαμαρτυρία μας φθάνει μέχρι ενός σημείου. Τίποτα δεν θ'αλλάξει επειδή φωνάζουμε. Και κανενός το αυτί δεν ιδρώνει επειδή του φτύνουμε κατάμουτρα ότι διαπράττει ένα έγκλημα. Εκείνοι που έχουν οργανώσει αυτόν τον κόσμο τον ιδανικά πλασμένο ξέρουν ΑΚΡΙΒΩΣ ΜΕ ΚΑΘΕ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ, τι συμβαίνει. Δεν μπορούν να το νοιώσουν όμως γιατί δεν είναι στη θέση μας. Είναι έξω από εμάς. Αυτοί δεν ονειρεύονται πως θα είναι το αύριο. Δημιουργούν το αύριο στα μέτρα τους.

Οπότε τι μπορούμε να κάνουμε. Από τα μπλογκ? Το ίδιο που οι περισσότεροι από εμάς έχουν ξεκινήσει να κάνουμε. Τα λέμε. Φωνάζουμε. Αποκαλύπτουμε. Δηλώνουμε παρόντες και γνωρίζοντες. Ομως το όνειρο για να γίνει πραγματικότητα θέλει ΕΡΓΑ. Και αυτά γίνονται έξω από τις οθόνες. Δεν ξέρω, ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα γίνει οποιαδήποτε πρόοδος στο θέμα. Δεν νομίζω ότι θα κουνήσει κανείς το χεράκι του από τους αρμόδιους έστω και για μικροαλλαγές. Και εύχομαι ολόψυχα να βγω η απόλυτη ψεύτρα.

Η επόμενη μέρα εμένα προσωπικά δεν μου άφησε την εντύπωση ότι νίκησα τα τέρατα. Μου έδωσε όμως το κουράγιο να συνεχίσω και να νοιώθω ότι είναι πάρα πολλοί αυτοί που νοιώθουν ακόμα μέσα τους ζωή και θέλουν να την κάνουν καλύτερη.

Η Αμαλία, όπως και κάθε δυνατός και περήφανος άνθρωπος δεν είχε ένα μαγικό ραβδί ν'αλλάξει το κόσμο όσο και να τοθελε η καρδιά της. Μας φώναξε όμως να θυμηθούμε ότι εκεί εξω υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που υποφέρει, που πεθαίνει αβοήθητος, που πρέπει να υποστεί κάθε εξευτελισμό και να παρακαλέσει για να πάρει αυτό που είναι αυτονόητο σαν το ύψιστο αγαθό. ΔΩΣΤΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ ΝΑ ΑΡΡΩΣΤΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΝ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. Αυτό φώναξε.

Ολοι όσοι πίσω από τα ψευδώνυμα του δικτύου έχετε δύναμη προσπαθήστε να γίνει ένα ελάχιστο τουλάχιστον έργο. Οι υπόλοιποι ας συνεχίσου να είμαστε παρόντες όπως μπορούμε ο καθένας.