ΟΙ ΑΓΝΟΗΜΕΝΟΙ

Ο αστάθμητος παράγων στο ατάραχο βλέμμα μας.

Κοιμάται στη γωνία του δρόμου πάνω σ’ενα πεταμένο χαρτόνι. Στο παγκάκι της γειτονιάς. Στραβοπατάει το ξημέρωμα με την ανάσα να βγάζει φλόγες από οινόπνευμα. Κοιτάς τα απλυτα ρούχα και περνάς στο απέναντι πεζοδρόμιο με το τρόμο ζωγραφισμένο μήπως μια εκδικητική στρατιά από ψείρες ορμήσουν πάνω στο καλογυαλυσμένο κουστούμι σου. Σε ενοχλεί, σε ενοχλεί αφάνταστα. Είναι το ξεχασμένο λάθος στα τελευταία φιλόδοξα σχέδια του δημαρχείου.

Είναι κι άλλοι. Στέκεται εκεί στη στάση. Κοίτα. Τον κρατάει από το χέρι η μάνα του. Κοιτάζει στο πουθενά. Γελάει σε κάποιον που εσύ δεν βλέπεις. Τα χαρακτηριστικά του είναι αλλοιώτικα. Τα χέρια λίγο ατροφικά. Το στήσιμο στο σώμα λίγο στραβό. Δεν το κοιτάς για να το παίξεις υπεράνω. Κάνεις πως δεν το βλέπεις. Εχεις αποφασίσει από καιρό ότι δείχνεις αξιοπρεπής σ'αυτή τη ζωή αν καταφέρεις να μην του ρίξεις ούτε ένα βλέμμα. Μόνο κάπου κάπου ξεφεύγει η φωνή από το δικό σου παιδάκι που από τακτ δεν ξέρει ακόμα και φωνάζει «μαμά γιατί είναι έτσι αυτό το παιδάκι?» Και το τσιμπάς, του φωνάζεις ένα σουτ το τραβολογάς πιο πέρα.

Είναι κι άλλοι. Περνάς καμμιά φορά μπροστά από το ίδρυμα και τους βλέπεις να κουνιώνται αργά εκνευριστικά πέρα δώθε πίσω από τα κάγκελα στο αφημένο από χρόνια παρκάκι με τα χαλασμένα παγκάκια. Αν καταφέρεις να τους πετύχεις κάποια φορά γιατί συνήθως είναι κρυμμένοι σε τόπους που ευτυχώς για σένα δεν θα επισκεφτείς ποτέ. Γιατί εσύ γεννήθηκε με το μυαλό στη θέση. Σωστό, άψογο, συγκρατημένο στη στενή περιφερειακή εκλογική σου περιφέρεια της ζωής. Είσαι παρόν σ'αυτό που πρέπει και ένορκος εκείνου που δεν ξέρεις...

Είναι κι άλλοι. Τους βλέπεις στην επίσκεψη σ’εκείνη τη θειά που έμεινε ξεχασμένη δίπλα στο παράθυρο να κοιτάει μακριά στο δρόμο την ώρα που θάρθει ένα από τα τρία παιδιά της. Σάμπως τα θυμάται και καλά? Πέρασαν χρόνια από τότε που ζούσε σε σπίτι κι εδώ όλα σε κάνουν να μπερδεύεις να τα χάνεις. Κι εκείνα τα φάρμακα που σε κοιμήζουν συνέχεια...

Είναι εκείνο το περιθώριο που εσύ απέχεις, αγνοείς και νοιώθεις ευχαριστημένος που δεν τους έμοιασες. Είναι η πίτα της περηφάνειας που σου αναλογεί για να δίνεις εύσημα στον ευατό σου ότι εσύ «είσαι εντάξει».

Αν δεν τους σκεφτείς, δεν τους κοιτάξεις καν καθώς περνάνε δίπλα σου σαν σκιές από ένα άλλο κόσμο... δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο όταν τους ρίξεις ένα βλέμμα. Υπάρχουν μόνο όταν πρέπει να χρησιμοποιηθούν για κάτι.

Ενα ρεπορτάζ στη τηλεόραση. Κάποια ξαφνική είδηση με περισσότερο ενδιαφέρον μέσα από το κόσμο τους π.χ. όταν ομαδικά τους βρήκαν να τρώνε τα σκατά τους μέσα στο ίδρυμα, ή όταν εκείνο το χαζούλι το παιδάκι δεν είχε τη μαμά από το χέρι και κάποιος «εντάξει» το πήδηξε, ή όταν μια παρέα από άλλους «εντάξει» γρονθοκόπησε το γέροντα στο παγκάκι, τότε ναι γίνονται είδηση. ΥΠΑΡΧΟΥΝ.
Ζουν ανάμεσά μας.

Γιατί άραγε? Ισως από κάποια χαλαρότητα του νόμου που τους επιτρέπει να ζουν.
Κι είναι χιλιάδες σε δεκάδες διαφορετικές κατηγορίες. Δεν μπορείς να τους συμμαζέψεις με τίποτα.
Ούτε να τους βάλεις στο ίδιο τσουβάλι.

Αλλοι κατατάσσονται στους αλήτες που καλά να πάθουν
Αλλοι ανήκουν στην κατηγορία του «δεν έφταιξαν ο θεός το θέλησε»
Αλλοι αγνοήθηκαν γιατί δεν είχαν τίποτα πια να προσφέρουν και καλά που ζούνε ακόμα τα παλιοχούφταλα.

Δημιουργείς διαφορετικά συναισθήματα για τις διαφορετικές κατηγορίες που όμως όλα έχουν μια κοινή συνισταμένη. Δεν είμαι ευτυχώς σαν κι αυτούς. Και το παιδί μου δεν είναι, και η φιλενάδα μου δεν είναι. Ούτε ο αντρούλης μου.

Εγώ ο εντάξει ο αγνοημένος μεν από τους πιο πάνω από μένα, γιατί και μένα κάποιοι άλλοι σαν σκατά με βλέπουν, έχω κι εγώ πιο κάτω «τους ανθρώπους κάτω από τις σκάλες».
Είναι το σημείο αναφοράς μου όταν θέλω να δείξω μια βρωμιά, ένα λάθος, μια κακιά στιγμή, στα παιδιά μου. Η αφορμή να κάνω τη κατήχησή μου και να πάρω ύφος ασφαλές και σταθερό για τα όσα ευτυχώς εγώ έχω πετύχει.

Μόνο σ’εκείνο το συναίσθημα της αποστροφής βρίσκεται το αληθινό μας πρόσωπο.
Ευτυχώς υπάρχουν για να μπορούμε έστω και με το ζόρι να δείχνουμε τι αλήθεια είμαστε. Γιατί σ’ολα τ’αλλα μπορούμε και μπουρδουκλώνουμε το ίματζ μας κατά περίπτωση.

Εδώ όμως δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Η απανθρωπιά μας βγάζει μάτι. Η δυσοσμία που νοιώθουμε για ένα κόσμο που θα ευχόμαστε να μην μας τον θυμίζει κανείς απλώνεται στα βήματά μας ανάμεσα στο βλέμμα που στρέφουμε αλλού και στο τράβηγμα που κάνουμε στο παιδάκι μας να μην κοιτάει «απο κει...»

Η εκδίκηση αυτών των ανθρώπων είναι γλυκειά. Θα κρατήσουν επτασφράγιστα τα μυστικά του ανθρώπινου πόνου, δεν θα μας πουν ποτέ τη λύση για όσα εμείς δεν θα μάθουμε ποτέ.

Θα φύγουμε τυφλοί, όπως τυφλοί ήρθαμε, χαιδεύοντας τη σκέψη μας πως «όλα» τα ζήσαμε κι ότι πονέσαμε και παλαίψαμε άξια. Θα σταθούμε μπροστά στη πύλη περήφανοι για τα κατορθώματά μας ο καθένας.
Και τότε το μόνο που εύχομαι , είναι να είναι εκεί εκείνο το παιδάκι να μας δείξει με το δάχτυλο με θράσος πια και χωρίς τακτ απέναντί μας και να πει «πατέρα γιατί αυτός είναι έτσι?»