ΟΙ ΓΗΤΕΥΤΕΣ ΤΩΝ ΒΟΔΙΩΝ.

Θυμάμαι παλιά μια σπουδαία λέξη που κυκλοφορούσε στους "αριστερούς" πληθυσμούς.
ΛΑΟΠΛΑΝΟΣ.

Η χαρισματική προσωπικότητα ενός πολιτικού με εξαιρετικό λέγειν που κένταγε πάνω στον παλμό της καρδιάς του λαού και μπορούσε να μιλάει 10 ώρες λέγοντας κάθε είδους ψέμματα κι από κάτω από το μπαλκόνι είχε πάντα μια λαοθάλασσα σημαιάκια, που κάτω από τα σημαιάκια ήταν άνθρωποι ξαναμένοι, που τα δίναν όλα σαν να βρισκόντουσαν στις κερκίδες του υπέρτατου ντέρμπυ!

Είσαι τεράστιος! Είσαι θεός! Μαζί σου Μητσάρα για νέα Ελλαδάρα!

Ακόμα κι αν πέρναγες από εκεί κατά τύχη ήταν τέτοιο το πάθος, η αφοσίωση, το ξέσπασμα που άρχιζες να μπερδεύεσαι. Να μην ξέρεις τι να πιστέψεις και τι όχι.

Κι αν τόλμαγες να πεις τη λέξη που μόλις χρησιμοποίησα, λαοπλάνος, είχες ήδη τσιμπήσει το 666 στη μούρη, στη καλύτερη των περιπτώσεων μερικές απειλές του είδους "α ρε καθίκι μια ζωή έτσι λέτε, θαρθει η ώρα και θα το βουλώσετε, προδότες"

Βρε παιδιά, ακούσε λιγάκι τι λεει, βάλτε τη λογική να δουλέψει, τίποτα... πάνω μιλούσε ο θεός.

Οι λαοπλάνοι ήταν πάντα το απαραίτητο εξάρτημα, η κινητήριος δύναμη της πλάνης.
Οι αληθινά χαρισματικοί σ'αυτό το τόπο, κατά περίεργο τρόπο πέθαναν βίαια, νωρίς και αφορισμένοι από τη πλειοψηφία των "οπαδών". Αυτοί που πάντα κέρδισαν τις μάχες ήταν ένα συγκεκριμένο είδος. Οι διαβασμένοι μπλαμπλάδες.

Τότε λοιπόν τις παλιές εποχές, πιστεύαμε ότι η μάχη ενάντια σ'ενα λαό που γοητεύεται από τους γητευτές ήταν μια άνιση μάχη.

Κι ομως σήμερα βιώνουμε κάτι που μερικά χρόνια πριν κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί.
Οι λαοπλάνοι χρειαζόντουσαν γιατί έπρεπε να γητεύσουν αγριεμένους, ξαναμένους έλληνες. Ηταν οι γητευτές προβάτων αλλά και λύκων μαζί. Ηταν εκείνοι που είχαν τη τέχνη να πλανέψουν και τους λυκους.

Σημερα απίστευτο και όμως αληθινό, η ανάγκη δεν υπάρχει πια. Οχι γιατί ο λαός έχει τόσο αφυπνιστεί ώστε κάποιος πρέπει να δώσει πολύ δύσκολα διαπιστευτήρια χωρίς αερολογίες και ψέμματα γιατί αλλοιώς είναι χαμένος, αλλά για τον αντίθετο ακριβώς λόγο.

Δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα άπολύτως για να βγει.
Τόσο απλά όσο το "βγαίνω και τα φυλάς εσύ". Συγνώμη ξέχασα το μπουφ!

Χρειάζεται να υποσχεθεί τα μισά ή και ακόμα λιγώτερο,
με επίγνωση των ψηφοφόρων ότι ούτε αυτά δεν θα πράξει.. μετά,
με μια ποικιλία σκανδάλων γύρω του,
με "γεια χαρά νταν και τα κουκιά μπαγλάν" συνεργάτες,
με μηδέν προσωπική γοητεία και
με μηδέν ιδεολογία.

Είναι τόσο όσο χρειάζεται κάποιος για να είναι ο γητευτής των βοδιών. (ζητώ συγνώμη από τα συμπαθέστατα τετράποδα αλλα τα χρησιμοποιώ μόνο για τον συνειρμό που υπάρχει στην ελληνική γλώσσα).

Κάναμε πολύ δρόμο. Τόσο που τον χάσαμε, το δρόμο.
Ο υπερβολικά μαυρόασπρος λαός.

Από τα ουρλιαχτά προς τις γειτονικές εκκλησίες να χτυπησουν όπου νάναι τις καμπάνες περάσαμε άνετα σ'ενα διακριτικό ήχο κινητού.
Από το η Ελλάδα ανήκει στους έλληνες περάσαμε στο "καλά δεν τοχουμε καπαρώσει κιόλας"
(αυτό το κλεβω από το Λάκη ας με συγχωρήσει)
Από το ψωμί παιδεία ελευθερία,
περάσαμε στο κορνφλεικς, κολλέγιο και φρι σταιλ.

Οπότε στην κάλπη τη Κυριακή όταν ο παρακαθήμενος με ρωτήσει " Καραγκιοζοπούλου Καραγκιοζία?" θα απαντήσω με χαλαρότητα "μουουουουουου..."

Αγαπητέ κύριε εσύ που όταν βγεις θα νοιώσεις περήφανος για τη μαγκιά σου, θυμήσου αυτό. Θέλω απλά το χορτάρι μου.
Ισως αν θα τη πατήσεις, έστω κι αν είναι σχεδόν απίθανο το ενδεχομένο, να δεις που θα την πατήσεις επειδή μου έκαψες το χορτάρι.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ - ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ. Μια και δεν υπάρχει κόπος, δεν αφήνετε τη λέξη ιστορία στο ντουλάπι? Ασχολειθείτε με κάτι πιο ανάλαφρο. Υπάρχουν τόσα θέματα που μπορείτε να χειριστείτε με άνεση, ας την αφήσουμε ήσυχη την κόρη αυτή γιατί θα αγριέψει καμμιά ώρα και θα πονέσουμε όλοι άσχημα! Ετσι κι αλλοιώς τόσα χρόνια τ'ονομά της σαν το χαλασμένο τηλέφωνο έχει καταλήξει στ'αφτιά μας. Αστε την ήσυχη ντε!