Η ΚΑΛΠΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΡΑΜΙΔΙ

Το προηγούμενο κείμενο είναι το τελευταίο που γράφω σχετικά με τις εκλογές. Χτες καθισμένη στο διπλανό τραπέζι μια παέρα τσακωνόταν βρίζοντας οι μισοί το ΠΑΣΟΚ και οι άλλοι μισοί τη ΝΔ. Πιο εκεί ένα μεγάφωνο με τα ίδια τραγούδια που ακούγαμε στην μεταπολίτευση αντηχούσε μ'ενα ήχο σκουριασμένο και επαναληπτικό.

Κάτι παιδιά που μοίρασαν ένα φυλάδιο που έλεγε ακριβώς τα ίδια όπως 30 χρόνια πριν. Δεν ξέρω αν είχα μαζέψει ελπίδες για κάτι άλλο που θα μ'εκανε πάλι να σκεφτώ σοβαρά ότι χρειαζόμαστε όλοι για να βάλουμε ένα χεράκι να πανε τα πράγματα μπροστά. Οι ελπίδες πρέπει να σας το εξομολογηθώ όλο και λιγοστεύουν.

Προέρχομαι από περιβάλλοντα που όλη η ζωή τους ήταν να μιλάνε "πολιτικά" Μεγάλωσα μέσα σε λόγια, διαμάχες, επαναστατικά λόγια, όνειρα και πολύ καιρό πριν έγινα το μαύρο πρόβατο που ξέφυγα μακριά σ'εμα δρόμο μοναχικό αλλοιώτικο αρνούμενη να συνεχίσω πια αυτό το καραγκιοζιλίκι που έμοιαζε σαν κάποιο έθιμο που δεν έπρεπε να παραβιάσουμε.

Φέτος και μόνο γιατί η αγανάκτηση έφτασε στο ζενίθ ήθελα να πω να μιλήσω να αναρωτηθώ ξανά.

Ομως είναι τόσο αβάστακτο να μην έχει γίνει ούτε ένα βήμα... Να είναι όλα εκεί και χειρότερα να είναι όλα εκεί όλο και πιο ψεύτικα κι ο κόσμος όλο και πιο απρόσιτος αδιάφορος.
Ο Μπρεχτ έλεγε μοιάζω με κάποιον που όλη τη ζωή κράτάει ένα κεραμίδι στο χέρι και ψάχνει να βρει που είναι το σπίτι του. Να ρίξω ένα κεραμίδι στη κάλπη γράφοντας επανω εδώ είναι το σπίτι μου συμφωνείτε ή όχι?