ΠΡΟΣΔΟΚΩ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΝΕΚΡΩΝ....

«Ολα είναι θέμα πίστης μουρμουράει ο πατέρας μου». Οι ψηφοφόροι, η πλειοψηφία, ψηφίζουν και ελπίζουν όπως ο χριστιανός ανάβει τα κεριά και σταυροκοπιέται με το που περνάει μπροστά από κάθε εκκλησία, για να εξασφαλίσει τη πιθανότητα να πάρει το μεριδιό του όταν έρθει η ώρα να κοπεί η πίτα..

Σ’ ενα θεό που κανείς δεν ξέρει το τι , το πως, το που, οι άνθρωποι σιγάζουν το τρόμο τους γι εκείνο που δεν μπορούν να αποδεχτούν γιατί συμβαίνει. Πεθαίνω. Δεν μπορεί ποτέ ένας σοφός νους να αποφάσισε να δωρίσει ζωή και μετά να τη παίρνει πίσω. Κάποιος άλλος φταίει. Φταίω εγώ.

Κάτι τουκανα και με τιμώρησε.
Με τιμώρησε σαδιστικά να γεννιέμαι να ανασαίνω και κάθε μέρα να με προειδοποιεί ότι μπορεί ναναι η τελευταία μου. Χωρίς εξηγήσεις, χωρίς κάποια συγκεκριμένη δικαιολογία, μια τιμωρία απρόσωπη, τυφλή.
Αρα φταίμε όλοι.

Και σε τι ελπίζουμε τότε? Που μπορούμε να κρατηθούμε? Στην ελπίδα ότι το καλύτερο μας το φυλάει για το τέλος. Σε όσους είναι υπάκουοι βέβαια, υποταγμένοι, «δούλοι».

Ανάμεσα στη τιμωρία και την εξιλέωση υπάρχει ένα αχανές περιθώριο να πράξεις τα πάντα. Να κλέψεις, να σκοτώσεις, να ατιμάσεις το διπλανό σου, να ικανοποιήσεις τις διαστροφές σου, να κάψεις τη φύση, να τεμαχίσεις τα ζώα, να μολύνεις ουρανό και θάλασσα, γιατί στο τέλος υπάρχει η μαγική λέξη-εφεύρεση..
ΣΥΓΝΩΜΗ.

Ζητώ συγνώμη θεέ μου γιατί σκότωσα λέει ο πιστός..
Ζηγνώμη λαέ μου γιατί άφησα να καεί ο τόπος λέει ο πολιτικός...
Η αγωνία της ύπαρξης
Η αγωνία της δόξας

Δίδυμες σκέψεις. Δίδυμοι πύργοι της Βαβέλ, με μόνη απειλή μιας ενδεχόμενης τρομοκρατικής ενέργειας, την ανυπότακτη απλοική σκέψη «κάτι δε μου πάει καλά σε όλα αυτά...»

Ψήφισαν οι πιστοί τη Κυριακή με συγχώρεση. Συγχώρεση και παράταση ζήτηθηκε και εδόθη.
Δεν ψήφισαν τους άλλους γιατί πρέπει να μετανοήσουν ειλικρινά. Και οι πιστοί ένοιωσαν ότι δεν έχει γίνει ειλικρινής μετάνοια...

Μπερδεμένα όλα ανάμεσα σε κεριά, λιβάνια και φτηνιάρικα σημαιάκια. Ανθρώποι έρμαια ενός θεού ή ενός πολιτικού που «εκείνος ξέρε騻. Ανίκανοι να υψώσουν το ανάστημα σε δυό αόρατες δυνάμεις που εξουσιάζουν τη ζωή τους στυγνά, υπολογισμένα, χωρίς έλεος από την αρχή του χρόνου.

Η εξουσία του ουρανού και η εξουσία της γης. Δυό αγκαλιές τιμωροί που γρήγορα ξεχνούν, εύκολα τιμωρούν, και ακόμα πιο εύκολα συγχωρούν τους «δούλους».

Οι πιστοί ψήφισαν.
Και σε τέσσερα χρόνια θα ψηφίσουν τους άλλους να τους καθαγιάσουν ως δώρο για την ειλικρινή μεταμέλεια που θα δείξουν. Και μετά θα τους δώσουν άλλα τέσσερα χρόνια περιθώριο κι αν δεν αποδείξουν ότι έλεγαν αλήθεια θα έρθουν πάλι οι προηγούμενοι οι οποίοι εν τω μεταξύ θα αυτομαστιγώνονται ζητώντας συγνώμη.

Η ανθρώπινη εξουσία θα συνεχίζει να ασελγεί, να αμαρτάνει πάνω στους υπάκουους υπηκόους και οι υπάκουοι υπήκοοι θα τιμωρούν ή θα δίνουν άφεση συνεχίζοντας τον ατέλειωτο τροχό του σκοταδισμού μας.

Στη ταινία Misissipi burning καιγόταν ο Μισισιπής από το δηλητήριο του ανθρώπινου ρατσισμού.
Στην Ελλάδα του 2007 είχαμε το Peloponissos burning που μας έδωσε την ευκαιρία να αποδείξουμε στους ευατούς μας πόσο πιστοί είμαστε. Η υποταγή στον επίγειο πόνο που ο Θεός μας υποβάλει είναι τόσο ισχυρός που μπορείς να φιλάς το χέρι του εμπρηστή σου και όχι μόνο να περιμένεις με το χέρι απλωμένο την ελευμοσύνη του.

Μην αντιδράμε απότομα λοιπόν έναντι των πιστών συμπολιτών μας.
Δούλοι και ελεήμονες είναι μαζί.
Και προσδοκούν ανάσταση νεκρών και ζωή του μέλλοντος αμήν.