ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ ΤΟ ΠΑΘΟΣ!

Η κυρία κράταγε το παιδάκι από το χέρι και ήταν στριμωγμένη ανάμεσα στους υπόλοιπους. Ολοι τραβάγαμε ένα ζόρι. Το πρωινό μαρτύριο των μεγάλων αστικών γραμμών. Το παιδάκι όμως ήταν ιδιαίτερα εκνευριστικό είναι αλήθεια. Και η μανούλα μάλλον δεν ήθελε να το κακοκαρδίσει και το άφηνε να εκφράζεται ελεύθερο. Να χοροπηδάει σαν να μην υπάρχει κανείς γύρω. Να τσιρίζει και η μαμά να βγάζει διάφορες λιχουδιές από τη τσάντα κι εκείνο να τις πετάει κάτω. Η ίδια η μανούλα του ενώ μάλλον απ’ότι το έκοβα τέρμα πρέπει να κατέβαινε ήταν καρφωμένη μπροστά τη πόρτα και όλοι οι επιβάτες έκαναν ζογκλερισμούς να ανέβουν ή να κατέβουν.

Οπότε έφρασε η στιγμή που όλοι περίμεναν. Κάποιος θα εκνευριζόταν και εμείς οι υπόλοιποι θα χαζεύαμε το θέαμα όπως γίνεται συνήθως στις σκηνές καθημερινής τρέλλας.
Ομως η φωνή διαμαρτυρίας δυστυχώς ήρθε από μια κοπέλα... αλοδαπή..(όχι σουηδέζα η αμερικάνα, αλλοδαπή από τους συνήθης μεροκαματιάρηδες που κατακλύζουν τα ελληνικά λεοφωρεία).
Η οποία γύρισε και πολύ ευγενικά με σπαστή προφορά «παρακάλώ έχει χώρο λίγο πιο εκεί. Γιατί δεν πάτε λιγάκι πιο εκεί με το παιδάκι να μην εμποδίζετε το κόσμο?»

Ο κύριος που δεν είχα προσέξει μέχρι εκείνη τη στιγμή καθόταν λίγο πιο εκεί. Καλοντυμένος, στρατιωτικό κούρεμα, βλέμμα σοβαρό, αγέλαστος. Λες και τη περίμενε σαν το γεράκι ο άτιμος.
Πετιέται επάνω και αναφωνεί! «Από που ήρθες εσύ και θα μας πεις τι να κάνουμε με τα παιδιά μας? Αντε μη σε στείλω από κει πουρθες που θα κάνεις και παρατήρηση!!!»

Δεν προλαβαίνω να συνειδητοποιήσω τι είπε το παλικάρι και πετιέται και μια κυρία μπιχλιμπιδωτή και λέει «αφού τους δώσαμε θάρρος θα μας δείρουν κιόλας..»
Κοιτάζω γύρω μου λέω μπα θα πεταχτεί κάποιος τώρα και θα πει «έλα ρε παιδιά σταματήστε αφού δίκιο έχει η κοπέλλα»
Μπα...

Αρχισε ένα βουητό που ο καθένας μουρμούριζε και κάτι.
Η κοπέλα κατέβηκε στην επόμενη στάση. Ισως εκεί να ήταν ο προορίσμος της. Η μανούλα γύρισε με ευγνωμοσύνη στο κύριο και του είπε «τι να κάνουμε ούτε στο λεωφορείο δεν έχουμε χώρο πια στη πατρίδα μας».

Εγω κατέβηκα τρεις στάσεις μετά. Είχα κάτι ψίχουλα στο παπούτσι από το μπισκοτάκι του μπόμπιρα, είχα και κάτι ψίχουλα στα μάτια που μ’εμποδιζαν να καταλάβω τι είδα...