ΜΙΚΡΕΣ, ΜΕΓΑΛΕΣ, ΤΥΧΑΙΕΣ ΑΛΛΑ ΣΚΕΨΕΙΣ.

Ο άνθρωπος είναι μοναχικο πλάσμα. Ο λόγος η επικοινωνία με τ’αλλα μοναχικά πλάσματα είναι το σύντομο διάλειμα που κάνει από τον εσωτερικό του διάλογο. Δεν έχει σημασία το επίπεδο, η μόρφωση, η γνώση, η προσωπικότητα. Ο εσωτερικός διάλογος είναι πάντα παρόν.

Μπορεί να επεκτείνεται από την εμμονή του να κουρέψεις το γκαζόν οπωσδήποτε μέχρι τη Κυριακή, μέχρι του αν ο Ιησούς είχε τελικά 12 ή 13 μαθητές...
Ο εσωτερικός διάλογος είναι ένα μόνιμο βουητό γεμάτο από προσωπικές εικόνες, ζωγραφισμένες από όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα. Από τα πιο μεγαλειώδη μέχρι τα πιο ταπεινά.

Αν μπορούσαμε να διαβάσουμε τις σκέψεις του ανθρώπου που κάθεται αφηρημένος μπροστά μας μπορεί να ανακαλύπταμε το μηδέν ή μπορεί να πλησιάζαμε το άπειρο.
Δεν υπάρχει όριο στην ανθρώπινη σκέψη.

Μπορεί ποτέ να μην γίνεις κάτι , στη σκέψη σου όμως έχεις γίνει τα πάντα.

Κι ο λόγος.
Ο λόγος ακολουθεί υπομονετικά ή βιάζεται να ξεφύγει πριν από τη σκέψη.
Κι οι μορφασμοί οι χειρονομίες κολλάνε στο ξέφρενο χορό της εκτόνωσης.
Ενα χορό που δεν έχει συνέπεια.
Δεν υπάγεται σε κανένα γραπτό νόμο. Δεν υπάγεται καν σε νόμους θεικούς

Μπορεί να είναι η ακριβής περιγραφή της πιο ανομολόγητης σκέψης, τις περισσότερες φορές λειτουργεί αντίθετα σαν ασπίδα κόντρα στην αλήθεια μας.
-Φαίνεσαι θαυμάσια σήμερα (σε μισώ)...

Οι κρυμμένες ζωές των ανθρώπων. Εκεί που βρίσκεται όλη η μαγεία κι όλη η αποστροφή.
Κτήνη και θεοί, θεοί και δαίμονες.

Κι έρχεται το γραπτό.
Η σκέψη-λόγος που μένει. Η απόδειξη μιας σκέψης.
Η απόδειξη από μια αλήθεια ή ένα ψέμα.

Το διάβασμα . Η μαγεία της ανάγνωσης του άλλου. Μου προσφέρεις τις σκέψεις σου, τα βιώματά σου, τους φόβους σου, τους έρωτές σου και τις οδύνες σου, κι εγώ είμαι εκεί σιωπηλός και δημιουργώ λαβύρινθους συνειρμών ανεμπόδιστα..

ΜΠΛΟΓΚ
Η μικρή απόδειξη μιας μεγάλης σκέψης
ή
Μια μεγάλη απόδειξη μικρών σκέψεων.

Τόσος κόπος όσος χρειάζεται να εκτονωθεί το στιγμιαίο μαρτύριο του να μοιραστείς κάτι με κάποιον. Να σε θαυμάσει ή να σε απορρίψει δεν έχει σημασία. Να σ’ακούσει. Η ακόμα κι αν αυτό δεν συμβεί να αφήσεις ένα ίχνος κάπου στις χιλιάδες σκέψεις που πάνε πονηρά να σου ξεφύγουν.

Να κλειδώσεις κάπου μέσα σε μια οθόνη ένα σημαντικο συναίσθημα πριν χαθεί στο συνιθισμένο καθημερινό προσπέρασμα.
Να φανταστείς ότι κάποιος διάβασε κάτι έξυπνο από σένα και χαμογέλασε στέλνοντας σου ένα κλείσιμο ματιού ίσως από την άλλη άκρη της χώρας.
Μπορεί ναναι απλά ο θλιμμένος μονόλογος σου που θέλεις να διαβάσεις μετά ξανά όταν η στιγμή θαχει περάσει.
Μια σκέψη ανακατεμένη σε τυχαία σειρά ανάμεσα σε άλλες χιλιάδες, μια σταγονίτσα που πέφτει στο τέλμα της καθημερινής μας ακινησίας.

ΜΠΛΟΓΚ.
Το θησαυροφυλάκιο της αυθόρμητης αντίδρασης.
Εδώ μέσα λέω το πόνο μου
Κι εδώ μέσα δεν είμαι τίποτα άλλο παρά αυτό που διάλεξα.
Ας το φυλάξουμε όσο μπορούμε σαν κάτι δικό μας ο καθένας.
Διαβάζω κάθε μέρα μικρά διαμάντια γραφής διάσπαρτα από ανθρώπους κάθε ηλικίας γεμάτα εικόνες που σε τινάζουν αυτόματα σε εκατοντάδες μονοπάτια γεμάτα ένταση.

Ας μείνουμε κρυμμένοι για να μπορούμε συνέχεια ν’ανακαλύπτουμε όσα δεν φανταζόμασταν. Οπως ξεκινήσαμε.

Κάτι άσχημο πάει να γίνει με τα μπλογκ και δεν μου αρέσει.... Δεν ξέρω τι είναι αλλά αν κι αυτό αλλάξει ρότα, τότε ας ψάξουμε καινούργια στέγη για να βάλουμε τα ίδια μας όνειρα.