Η ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΗ ΠΙΣΤΗ.

Με αφορμή μια συζήτηση που έχει ξεκινήσει στο ΠΡΕΖΑ TV
θάθελα να γράψω κι εγώ μερικές σκέψεις μου περί πίστης.

Στο όνομα των θρησκευτικών πιστεύω, ο άνθρωπος, σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας του αποδείχτεικε ικανός να πράξει ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Αυτή είναι η πρώτη και αναδιαμφισβήτητη αλήθεια. Δεν υπήρξε κανένα όριο στο που μπόρεσε και που μπορεί να φτάσει υπό την επιρροή των δογμάτων που του υπέβαλε μια οποιαδήποτε θρησκευτική εξουσία τον καθοδηγούσε.

Η εσωτερική ανάγκη να καλύψουμε την αγωνία του υπαρξιακού μας προβλήματος μας κάνει κατ'ανάγκη ευάλωτους σε οποιονδήποτε χειριστεί έξυπνα αυτή την αγωνία.

Στο όνομα της πίστης σε ένα οποιοδήποτε θεό ή θεούς οι άνθρωποι σκότωσαν, βασάνισαν, τιμώρησαν, αφόρισαν, άλλους συνανθρώπους. Κι αν εξετάσουμε όλη την ιστορία της θρησκείας βλέπουμε όχι μόνο αυτό, έφαγαν στην κυριολεξία ο ένας τον άλλο, ήπιαν το αίμα, μοιράστηκαν τα όργανα, πολεμησαν και πολεμούν σε ένα ανελέητο πόλεμο από φως και σκοτάδι που παρασέρνει τα πάντα.

Ολοι πιστεύουν σε κάτι. Ακόμα και όποιος δηλώνει άθεος πιστεύει σε κάτι , ότι δεν πιστεύει.
Η θρησκευτική ανάγκη λοιπόν, έμφυτη μέσα μας, ήταν και θα παραμείνει ο μεγαλύτερος πόλος έλξης για την ικανοποίηση των σχεδίων κάθε μορφής εξουσίας.

Η πολιτική και η θρησκευτική εξουσία είναι μπλεγμενες στην αιώνια μάχη και θα είναι έτσι μέχρι το τέλος (αν αυτό υπάρξει ποτέ).

Ο πολιτισμός, η τέχνη, η μάθηση, η πνευματική ανάπτυξη ενός λαού ήταν πάντα σε συνάρτηση με την επίσημη θρησκεία του κράτους, της πόλης, του χωριού, της μικρής πρωτόγονης φυλής αν θέλετε.

Μέσα σ'αυτό τον τεράστιο αγώνα λοιπόν της εξουσίας να κερδίσει μέσω των πιστεύω που θα μυήσει τους υπηκόους-δούλους του θεού της, το πρόβλημα είναι να κοιτάξουμε τι αποτέλεσμα είχαν αυτά τα πιστεύω σ'αυτούς τους έρημουν υπηκόους-δούλους.

Η εφαρμογή της πίστης κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Η τάδε θρησκεία τελικά καλυτέρευσε το πνευματικό επίπεδο των ανθρώπων που την ακολούθησαν? Η πορεία μετά την αποκάλυψη τους οδηγεί σε μια αρμονική συνύπαρξη και σε μια αρμονική ύπαρξη?
Ολα τα άλλα και συγνώμη για την πεζότητα της έκφρασης είναι ΜΠΟΥΡΔΕΣ!

Οποιαδήποτε μορφή πίστης είναι προσκολημένη στην λατρεία και στην αναζήτηση υλικού πλούτου και έχει αλισβερίσι εξουσίας, πλουτισμού, απαξίωσης του ανθρώπου και των αναγκών του, οποιαδήποτε μορφή πίστης καταντάει τον άνθρωπο δούλο πραγμάτων, φοβιτσιάρη, φανατικό του δημιουργεί ταπεινά συναισθήματα και προωθεί τα κατώτερά του ένστικτα και μάλιστα τα ενδυναμωνει έτσι ώστε να τον κρατάει δέσμιο μόνιμα και υπόλογο απέναντι σ'ενα στυγνό και απάνθρωπο θεό είναι ΠΟΝΗΡΗ, ΥΠΟΠΤΗ, ΚΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ.

Οτι αισχρότητα και ανωμαλία μπορεί κάποιος να φανταστεί έχει γίνει στο όνομα μιας υποτιθέμενης θεότητας.
Και πάντα με ένα κέρδος από κάτω να ακολουθεί εντελώς συγκεκριμένο και καθόλου θρησκευτικού χαρακτήρα.
Πόλεμοι, αφανισμοί ολόκληρων λαών και πολιτισμών από το χάρτη, απάνθρωπα βασανιστήρια, εκτελέσεις, φωτιές που ακόμα μυρίζουν οι σάρκες των δυστυχισμένων που γίναν στάχτη, άνθρωποι που ακόμα τα ουρλιαχτά τους ακούγονται μέσα από τους πολυτελέστατους πύργους που ανώμαλοι δολοφόνοι με ιερά άμφια βγάζαν το άχτι τους σε διαστροφές που ούτε ο χειρότερος κατα συρροή δολοφόνος δεν θα μπορούσε να φανταστεί.
Αλλοι δύστυχοι να φοβούνται όλη τους τη ζωή ότι κάποιος φριχτός σατανάς θα τους πάρει τη ψυχή και θα καίγονται σ'ενα αιώνιο μαρτύριο.

Θανατολαγνεία, σκέψεις θανάτου, φόβοι ανείπωτοι που φτάνουν από το μικρό παιδάκι που του λέγαν να μη κοιτάει τους καθρέφτες τη νύχτα μέχτι τη κοπελιά που ήταν πόρνη αν έχανε τη παρθενιά της, μέχρι το αγοράκι που θα του τόκοβε ο παπάς το πουλί του αν το άγγιζε.
Αίσχος! Μόνο αυτό μπορεί να φωνάξει κάποιος αίσχος και ντροπή για το ανθρώπινο είδος!

Πίστη μπορεί να είναι μόνο η αρμονία , η ταύτιση με όλα αυτά την απίστευτη ομορφιά που φωνάζει σε όλο το σύμπαν. Πίστη μπορεί να είναι μόνο ένα συνεχές συναίσθημα αγάπης και δικαιοσύνης για ότι σε περιβάλλει. Μια ειρηνική συνείπαρξη με το έξω και το μέσα σου.
Δεν υπάρχει τίποτα στη φύση που να τιμωρεί και να εκδικείται τον άνθρωπο εκτός από τον ίδιο τον ευατό του.

Για ποια θρησκεία μιλάνε λοιπόν όσοι σκίζουν τα ιμάτια τους από αγανάκτηση για τους απιστους κάθε είδους. Ποιός θρασύς νους παίρνει την ευθύνη της αλήθειας επάνω του?
Θέλετε να δείτε αν μια θρησκεία πλησιάζει αληθινά το θείο? Είναι πολύ απλό. Κοιτάξτε τον πολιτισμό που δημιουργησε το ποιόν των ανθρώπων που την ακολουθούν, την ιδεολογία που έχουν εξ'αιτίας της. Την προσωπικότητα που έχουν αναπτύξει ακολουθώντας τα δείγματά της.

Ολα τα άλλα είναι ψέματα. Στο πλησίασμα του θείου μέσα μας δεν υπάρχουν τρία πράγματα.
Αμφιβόλου ηθικής διαμεσολαβητές
Χρηματισμός
Και πονηρά αλισβερίσια για το μετά.

Κανένας σ'αυτό το κόσμο δεν μπορεί να υποχρεώσει έναν άνθρωπο να είναι δούλος αν αυτός ο ίδιος δεν το επιτρέψει.

Η θρησκευτικές ηγεσίες παίξαν πάντα με το φόβο μας και με τη λαχτάρα μας να εξασφαλίσουμε μια ουράνια άδεια για έναν παράδεισο που κάπου υπάρχει. Και φρόντισαν αυτή η ζωή να φαίνεται μικρή και ανούσια. Μας έμαθαν να αποδεχόμαστε παθητικά το κάθε έγκλημα που έχει διαπραχτεί προτείνοντας σύμβολα της πίστης απειλειτικά μπροστά στα μάτια μας.

Υπάρχει μεγαλύτερη βλασφήμια από αυτή?

Ο άνθρωπος είναι αθάνατος όπως αθάνατη είναι όλη η φύση. Πόσο αίμα ακόμα πρέπει να χυθεί για να μπορέσει να δει?

Είμαστε πάρα πολύ μακριά από την αλήθεια. Δεν την υποψιαζόμαστε καν. Ας υποψιαστουμε τουλάχιστον πόσο μεγάλο είναι το ψέμα.