Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2007
ΕΝΑ ΦΙΛΟΣ ΗΡΘΕ ΑΠΟΨΕ ΑΠ'ΤΙΣ ΦΩΤΙΕΣ..
Εχασε εκείνη τη γαλήνη, το ήσυχο χαμόγελο που ξέραμε.
-Κάηκαν όλα, είπε. Το σπίτι, οι ελιές κι ο γάτος μας που σας έλεγα.. πήρε φωτιά κι αυτός..
Εβλεπα έναν άνθρωπο που η γαλήνη είχε μετατραπεί σε παράδοση, το χαμόγελο σε μια πικρή γκριμάτσα.
-Οτι και ν'ακουσες, ότι και να είδες στη τηλεόραση, πρέπει να πας εκεί. Μόνο έτσι θα καταλάβεις. Δεν θα πιστέψεις ότι δεις, δεν είναι αυτή η γη μας, δεν είναι ο τόπος μας είναι κάποια άλλη γη που μας άφησαν ξαφνικά και δε τη γνωρίζουμε.
Δεν είπαμε πολλά. Μονολογούσε. "Και φώναξα στο άτιμο το γατί να μείνει κοντά μου αλλά έφυγε και λαμπάδιασε, κάηκε εκεί μπροστά μας.."
Οι φωτιές έσβησαν? Ποιός το λέει αυτό? Ποιές φωτιές έσβησαν? Η φωτιά που σιγοκαίει τόσες ψύχες μόλις φούντωσε. Η μάλλον , λάθος, δε φούντωσε, σιγοκαίει αργά και βασανιστικα και θα καίει για πολύ καιρό ακόμα. Ισως δε σβήσει ποτέ. Αλλά κι όταν θα περάσουν χρόνια κι όλα θα είναι ακόμα μια θλιβερή σελίδα στην ιστορία, θαχει πάρει μαζί της ένα κομμάτι ζωής, που δεν θα ξανάρθει ποτέ.
Ετσι εναλάσσονται όλα, μικρές και μεγάλες τραγωδίες μέσα στο πανηγύρι της ζωής. Συνέβη. Αυριο εμείς το ξεχνάμε, εκείνοι απλά θα κάνουν υπομονή. Οσοι δείχναν συντεντριμένοι κάτω από τους λαμπερούς προβολείς της δημοσιότητας έχουν ήδη πετάξει γι αλλού ανεμίζοντας τα σημαιάκια τους και τα καραγκιοζιλίκια τους.
Κι εμείς? Απλά ας παρακολουθήσουμε τη συνέχεια της ιστορίας. Μόνο να την παρακολουθήσουμε προσεκτικά, σε κάθε βήμα που θα γίνει, ας μη χάσουμε ούτε ένα νέο που θα φθάνει από τα καμμένα μέρη, στο μέλλον. Κανένα νέο γιατί σ'αυτή την ιστορία ίσως δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για ν'αλλάξουμε αυτό που δεν αλλάζει. Αλλά θέλουμε να δούμε και να καταλάβουμε.
Εφυγε ο φίλος. Τι να του πω? Ο λαός θα απαντήσει στις κάλπες. Το άλλο με το Τοτό το ξέρετε? Αμφιβάλλω αν θα έχω υπομονή να παρακολουθήσω τα αποτελέσματα. Αν γίνει κάτι τόσο αλλοιώτικο θα το μυρίσω στον αέρα αλλοιώς άλλη μια άοσμη νύχτα θαναι σαν όλες τις άλλες σ'αυτό το τόπο που δεν έχει μνήμη... Πόσο θάθελα να βγω ψεύτρα.
Διαβάστε κι εδώ αυτά που φθάνουν ΑΠ'ΑΛΛΟΥ.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
ειδα μια γριουλα να δεχεται επιθεση απο δημοσιογραφο την επομενη της καταστροφης.
στην ερωτηση τι θα κανετε τωρα;",
η γριουλα απαντησε φευγοντας και κλαιγοντας: "τι να κανω?
να πεθανω.
να παω μαζι με τα ζωντοβολακια μου".
τα ζωντοβολα της πολιτικης και των ΜΜΕ "συμπασχουν" για επαγγελματικους λογους, επιλεκτικα και ξεχνανε γρηγορα.
τα ζωντοβολα τη κοινωνιας "συμπασχουν" περιοδικα απο τους καναπεδες τους και ξεχνανε γρηγορα.
καποιοι ομως θα κουβαλανε τα σημαδια απο τις φωτιες μεσα τους...
Φίλε Γιάννη δεν ξέρω τι να πω πια. Νοιώθω θλίψη. Και φοβάμαι ότι ακόμα τίποτα δεν είδαμε.. Τα "καλύτερα" έρχονται.
Δημοσίευση σχολίου