Η ΠΑΡΟΙΜΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ..

Εδώ ο κόσμος καίγεται...

Σταματώ τις περιγραφές για το όμορφο χωριό μου, γιατί υπάρχουν αυτιά κι ακούνε. Κι αν αρχίσουν να αναρωτιούνται, "ρε συ αυτό πως μας ξέφυγε?" Αν βάλουν κάτω το χάρτη, ψιλιαστούν που είναι και ξεκινήσουν με τα σύνεργα να πάνε να ρίξουν ένα κάψιμο? Αφού οι κάτοικοι το ξέχασαν κι έφύγαν, είναι και λίγο δύσκολο να σκαρφαλώνεις εκεί πάνω, δεν έχουν εκφράσει και πολλοί την επιθυμία να πάρουν οικοπεδάκια, -ακόμα- , ας το αφήσω στην ησυχία του.

Διαγράφτε ότι έγραψα. Τι όμορφο χωριό. Οχι βρε μια αηδία και μισή είναι. Ασχήμια, εγκατάλειψη. Δεν αξίζει φράγκο καταπατητούληδες μου.

Πρέπει ν'αρχίσουμε να φυλαγόμαστε. Να μη διαφημίζουμε πολύ το τόπο μας. Γιατί εγώ στο δάσος δεν περπατώ, αλλά ο λύκος είναι πάντα εδώ.

ΑΙΣΧΟΣ
ΞΕΔΙΑΝΤΡΟΠΟΙ
ΑΝΩΜΑΛΟΙ
ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΙ
ΛΙΓΟΥΡΗΔΕΣ
ΦΑΤΑΟΥΛΕΣ
ΨΕΥΤΑΡΑΔΕΣ
ΑΟΣΜΟΙ ΚΑΙ ΑΧΡΩΜΟΙ
ΑΝΙΔΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ...

Βαδίζουμε σε κόσμους παράλληλους. Ο δικός μου δεν ξέρω με τι είναι στρωμένος αλλά ο δικός σας είναι βεβαιωμένο πλέον. Είναι στρωμμένος με τ'αποκαίδια του αχυρένιου μυαλού σας.