ΓΗ ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ, ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ..

Οι ηλικιωμενοι γονείς μου φύγαν για το χωριό. Αποφάσισαν να ξεφύγουν. Το χωριό έχει μια ιδιαιτερότητα. Τρυπωμένο σε μια πλαγιά σ'ενα από τα πανέμορφα ελληνικά βουνά μικρό, εγκατελειμενο χρόνια τώρα, τους δέχθηκε σαν τους μοναδικούς κατοίκους. Μόνοι τους σε 800 μέτρα υψόμετρο (τόσο περίπου νομίζω ότι είναι).

Μαθαίνω τα νέα τους από το τηλέφωνο.

Χθες μάζεψαν τσάι να έχουμε για το χειμώνα. Και ρίγανη που μοσχοβολάει.
Το βραδάκυ κάνει κρύο και φοράνε μια ζακέτα καθισμένοι στη βεράντα, κι ο ουρανός είναι γεμάτος άστρα σαν ένα παχύ στρώμα.

Δεν τοχεις ξαναδεί μου λέει η μάνα μου. Νομίζεις ότι θα μας σκεπάσουν, ότι θα πνιγούμε από ουρανό...

Το δάσος πνιγμένο από ψηλά αρχαία δέντρα, γεμάτος ήχους.
Να δεις μου λένε. Εδώ πάνω νοιώθεις ακόμα φόβο τις νύχτες για πράγματα άγνωστα. Νοιώθεις να είναι γύρω σου ένας σωρός από κάτι που σου ξεφεύγει.

Κι ο ύπνος βαθύς νωρίς, και το ξύπνημα σε μια ολόδροση αυγή, πνιγμένη σ'ενα χαλί από υγρασία στρωμένο να υποδεχτεί τις πρώτες ακτίνες...
Ξεχασμένη γη ευλογημένη.

Ζηλεύω αυτό που δεν έζησα. Αυτό που μου ξέφυγε κι ακόμα διστάζω να συναντήσω. Νοιώθω μεταλλαγμένη. Φοβάμαι ότι δεν έχω αναπτύξει μηχανισμούς που να ταιριάξουν στην ομορφιά χωρίς να την ενοχλήσουν.

Εκείνοι είναι οι παλιοί. Περπατώντας τα μονοπάτια βρισκουν αμέσως τα σημάδια που κάποτε άφησαν.

Εμένα τα ίχνη μου δεν χαράχτηκαν ποτέ πουθενά γιατί λυώσαν στο κακοφτιαγμένο τσιμέντο και πνίγηκαν στις αναθυμιάσεις της βενζίνης.

Κρατήστε καλά τους λέω το τόπο, φροντίστε την ελάχιστη γωνιά που απέμεινε γιατί κάποια μέρα θ'ανέβω, έτοιμη να αντιμετωπίσω αυτά που στενάζουν στα όνειρά μου

Δεν είναι αργά να συνδέσω τους κρίκους, νωρις είναι όλη η ύπαρξή μου ελάχιστα έχει μάθει κι ατέλειωτα διψάει να μάθει ακόμα. Είναι νωρίς, προλαβαίνω...