Τρίτη 17 Ιουλίου 2007

ΓΗ ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ, ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ..

Οι ηλικιωμενοι γονείς μου φύγαν για το χωριό. Αποφάσισαν να ξεφύγουν. Το χωριό έχει μια ιδιαιτερότητα. Τρυπωμένο σε μια πλαγιά σ'ενα από τα πανέμορφα ελληνικά βουνά μικρό, εγκατελειμενο χρόνια τώρα, τους δέχθηκε σαν τους μοναδικούς κατοίκους. Μόνοι τους σε 800 μέτρα υψόμετρο (τόσο περίπου νομίζω ότι είναι).

Μαθαίνω τα νέα τους από το τηλέφωνο.

Χθες μάζεψαν τσάι να έχουμε για το χειμώνα. Και ρίγανη που μοσχοβολάει.
Το βραδάκυ κάνει κρύο και φοράνε μια ζακέτα καθισμένοι στη βεράντα, κι ο ουρανός είναι γεμάτος άστρα σαν ένα παχύ στρώμα.

Δεν τοχεις ξαναδεί μου λέει η μάνα μου. Νομίζεις ότι θα μας σκεπάσουν, ότι θα πνιγούμε από ουρανό...

Το δάσος πνιγμένο από ψηλά αρχαία δέντρα, γεμάτος ήχους.
Να δεις μου λένε. Εδώ πάνω νοιώθεις ακόμα φόβο τις νύχτες για πράγματα άγνωστα. Νοιώθεις να είναι γύρω σου ένας σωρός από κάτι που σου ξεφεύγει.

Κι ο ύπνος βαθύς νωρίς, και το ξύπνημα σε μια ολόδροση αυγή, πνιγμένη σ'ενα χαλί από υγρασία στρωμένο να υποδεχτεί τις πρώτες ακτίνες...
Ξεχασμένη γη ευλογημένη.

Ζηλεύω αυτό που δεν έζησα. Αυτό που μου ξέφυγε κι ακόμα διστάζω να συναντήσω. Νοιώθω μεταλλαγμένη. Φοβάμαι ότι δεν έχω αναπτύξει μηχανισμούς που να ταιριάξουν στην ομορφιά χωρίς να την ενοχλήσουν.

Εκείνοι είναι οι παλιοί. Περπατώντας τα μονοπάτια βρισκουν αμέσως τα σημάδια που κάποτε άφησαν.

Εμένα τα ίχνη μου δεν χαράχτηκαν ποτέ πουθενά γιατί λυώσαν στο κακοφτιαγμένο τσιμέντο και πνίγηκαν στις αναθυμιάσεις της βενζίνης.

Κρατήστε καλά τους λέω το τόπο, φροντίστε την ελάχιστη γωνιά που απέμεινε γιατί κάποια μέρα θ'ανέβω, έτοιμη να αντιμετωπίσω αυτά που στενάζουν στα όνειρά μου

Δεν είναι αργά να συνδέσω τους κρίκους, νωρις είναι όλη η ύπαρξή μου ελάχιστα έχει μάθει κι ατέλειωτα διψάει να μάθει ακόμα. Είναι νωρίς, προλαβαίνω...

5 σχόλια:

Swell είπε...

Απλά μαγεία...

Ανώνυμος είπε...

Προλαβαίνεις.
Μην περιμένεις άλλο.
[Όμορφο]

johnniebegood είπε...

διαβασα το κειμενο και οπως παντα ειναι υπεροχο!
αλλά επειδη ειμαι ενα κυνικο ρεμαλι και απο ρομαντισμο (οπως ξερεις) δεν πολυκαταλαβαινω, ειπα να κοιταξουμε πισω απο τις λεξεις.

>Ζηλεύω αυτό που δεν έζησα.

-και υποτιμας αυτα που εχεις ζησει?

>Αυτό που μου ξέφυγε κι ακόμα διστάζω να συναντήσω.

-δισταζεις.

ακομη?
περασε ηδη μια στιγμη.

>Νοιώθω μεταλλαγμένη.

-εσυ???
χαχαχα!
υπαρχουν ανθρωποι που ζουν απο τοτε που γεννηθηκαν αυτο που τοσο ομορφα μας περιεγραψες, και ονειρευονται γκαρσονιερα στα Πατησια...

>Φοβάμαι ότι δεν έχω αναπτύξει μηχανισμούς που να ταιριάξουν στην ομορφιά χωρίς να την ενοχλήσουν.

-εσυ???
μα την αντιλαμβανεσαι!
την βιωνεις!
απλα, αφεσου και εκεινη θα σε αναγνωρισει αμεσως.

>Εκείνοι είναι οι παλιοί.

-παλιες ψυχες μηπως?

>Περπατώντας τα μονοπάτια βρισκουν αμέσως τα σημάδια που κάποτε άφησαν.

-σε αυτο το μονοπατι που σε κοβω να τραβας, σιγουρα θα βρεις δικα σου σημαδια αν κοιταξεις κατω.

>Εμένα τα ίχνη μου δεν χαράχτηκαν ποτέ πουθενά γιατί λυώσαν στο κακοφτιαγμένο τσιμέντο και πνίγηκαν στις αναθυμιάσεις της βενζίνης.

-στον πλανητη θαπρεπε να αφηνουμε μονο τις πατημασιες μας και το κουφαρι μας για ανακυκλωση.

αφηνουμε πολλα περισσοτερα, οπως σκουπιδια, και δεν παμε για ανακυκλωση, αλλά για επεξεργασια πτωματων.

εχεις το πλεονεκτημα να εκτιμας αυτο που αλλοι δεν βλεπουν καν!

>Δεν είναι αργά να συνδέσω τους κρίκους, νωρις είναι όλη η ύπαρξή μου ελάχιστα έχει μάθει κι ατέλειωτα διψάει να μάθει ακόμα. Είναι νωρίς, προλαβαίνω...

-εχεις ηδη φτασει.

στην επομενη ραγισματια στο τσιμεντο, κοιτα αν φυτρωσε τιποτα.

στο επομενο παρκακι, κοιτα μια χουφτα χωμα απο κοντα να δεις αν κατοικειται.

στο σπιτι σου χαιρετα το επομενο μηρμυγκι που θα καθαριζει το πατωμα απο τα ψιχουλα.

και την επομενη φορα που θα δω αυτον τον ουρανο που περιεγραψες, θα σου στειλω τα χαιρετισματα και τις ευχες μου, με οποιο ζωντανο προθυμοποιηθει εκεινη την στιγμη να στις φερει..

νασαι καλα!

vasiliskos είπε...

Sweel..
Η εικόνα που έβλεπα καθώς έγραφα είναι όντως μαγεία..

Aerosol
Για τη μεγάλη έξοδο πρέπει ακόμα να περιμένω, προς το παρόν ονομάζω μεγάλες τις μικρές μου αποδράσεις..

Γιάννη ελπίζω κάποιο ζωντανό να προθυμοποιηθεί, όχι ελπίζω είμαι σίγουρη:)

Ονειρό η γκαρσονιέρα στα Πατήσια? Μου θύμισες ένα παλιό φίλο που είχε μετατρέψει μια μικρή γκαρσονιέρα στη Κυψέλη σε ουράνιο παρατηρητήριο και το μικρό μπαλκονάκι σε κήπο της Εδεμ...
Αντίθετα κάποιος άλλος που είχε μια υπέροχη βιλίτσα κοντά στη θάλασσα είχε φτιάξει μια πισίνα και στη θάλασσα που ήταν δυο βήματα δεν πήγαινε.. Είμαστε αλλόκοτα πλάσματα τελικά.
Φεύγεις διακοπές? Να περάσεις πανέμορφα!
Αν δεις το μήνυμά μου να γελάσεις. Στο γραφείο έχει πέσει ένας πυρετός στο να έχουν τακτοποιημένες τις συνδέσεις τους ώστε να πάρουν τα λαπτοπ στη παραλία στις διακοπές:)

johnniebegood είπε...

φευγω καλη μου, αλλά οχι για διακοπες.
απλα αλλαζω περιβαλλον.
που διαθετει ομως, εναστρο ουρανο!!!

και οταν επιστρεψω (Θεου θελοντος), θα ειμαι παλι χαρουμενος που θαμαι ακομη ζωντανος.

ναστε ολοι καλα!