Η ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΓΕΝΙΑ

Ερχομαι από μια γενιά που αρχίζει λίγο λίγο και είναι το επόμενο είδος προς εξαφάνιση. Ηταν εκείνο το ενδιάμεσο «μπουμ» στη χώρα μας μεταξύ των γονιών μας και των παπούδων μας, που οι περισσότεροι πέρασαν τη ζωή τους να βγάλουν ένα μεροκάματο, χωρίς να έχουν την πολυτέλεια πρόσβασης στη γνώση, και εμείς που μας δόθηκε η ευκαιρία να διαβάσουμε, να ζήσουμε κάτι καλύτερο, (έτσι ονειρεύτηκαν οι αγράμματοι γονείς μας) να έχουμε κι εμείς μια πρόσβαση σε αυτό που θεωρόταν προνόμιο μια συγκεκριμένης τάξης ανθρώπων.

Αυτή η ενδιάμεση γενιά των ανθρώπων που δεν ανήκαν σε καμμιά ιδιαίτερα προνομιούχα τάξη, είχε ένα δύσκολο ρόλο.

Βίωνε τη σκληρή πραγματικότητα αφού δεν είχε τα «μέσα» και τα «προνόμια».
Τη βίωνε όμως έχοντας όμως την ευκαιρία να δει , να μάθει κάτι περισσότερο.
Ενα πτυχίο, μερικά βιβλία, ταινίες, μουσικές, συναυλίες, συγκεντρώσεις.

Κι όλα αυτά σε μεγάλες ανακατατάξεις πολιτικές που συνέβαιναν γύρω, σε ένα κόσμο που άλλαζε με βήματα γοργά και δεν πρόφταινε κανείς τι να πρωτοσκεφτεί τι να πρωτομάθει.
Αυτή η γενιά του ψιλομορφωμένου επαναστάτη προσπάθησε να κρατήσει τις ισορροπίες ανάμεσα σε ένα κόσμο που χανόταν για πάντα κι έναν που έφτανε χωρίς να έχει ιδέα κανείς τι εκπλήξεις θα έκρυβε.

Πολιτική, θρησκεία, οικονομία, κοινωνία όλα τέθηκαν σε αμφισβήτηση και όλα έμειναν εκρεμμή με την ενδιάμεση γενιά να παρακολουθεί ακόμα μια φορά τα γεγονότα, τελικά να γίνονται ερήμην της.

Αυτή η γενιά βρέθηκε να είναι με το ένα πόδι στις παγιωμένες αντιλήψεις και καταστάσεις και με το άλλο στη θύελλα των εξελίξεων.

Με το ένα χέρι να προσπαθεί να εξηγήσει πράγματα στους απλοικούς ταπεινούς μεροκαματιάρηδες θρησκευόμενους φοβισμένους γονείς, και με το άλλο χέρι να προσπαθεί να φθάσει τα παιδιά της που χάνονται σε κόσμους νέους και απροσδόκητους.

Βρέθηκε να έχει ζήσει στιγμιαία αυτό που οι προηγούμενοι δεν πρόλαβαν και οι επόμενοι προσπέρασαν βιαστικά.

Η συσωρευμένη γνώση εκατοντάδων χρόνων πέρασε στα χέρια της για λίγο, όσοι πρόλαβαν κατάλαβαν, ένοιωσαν, αντέδρασαν, βγαίνοντας για πρώτη φορά από το σκοτάδι της καθημερινότητας, έστω κι αν ήταν παιδιά ενός τυχαίου πατέρα, απαίτησαν να μάθουν να γευτούν, να ζήσουν. Κι αυτή η ίδια ζηλευτή γνώση απλώθηκε, απλώθηκε τόσο που διαλύθηκε σε ένα μέλλον που δείχνει να μην της δίνει σημασία πια.

Είναι ο παραλογισμός του να καταφέρνω να περάσω από ένα βιβλίο τσέπης σε ένα σημαντικό δοκίμιο, και ξαφνικά να βλέπω ότι μπορώ να συζητήσω την πραγματική του έννοια με ελάχιστους γιατί οι προηγούμενοι δεν ήξεραν καν να το διαβάσουν οι επόμενοι δεν ενδιαφέρονται καν για την ύπαρξή του κι εγώ μένω μετέωρος χωρίς να ξέρω σε τι ακριβώς χρησίμευσε η πράξη μου.

Η τάξη των κυριάρχων αυτού του κόσμου ήταν και είναι πάντα εκεί και ξέρει και προσέχει και γνωρίζει τους μηχανισμούς της γνώσης και της χρησιμότητάς της.
Στο παρακάτω επίπεδο επικρατεί το χάος.

Ισως τελικά όλη αυτή η ελευθερία γνώσης που δόθηκε απλόχερα ήταν ακριβώς γι’αυτό το λόγο. Ηξεραν ότι ελάχιστοι θα την χρησιμοποιήσουν κι αυτούς πάλι δεν θα τους δώσει τελικά σημασία κανείς.

Από τη γενιά των αγράμματων απλοικών πέρασαμε εύκολα στην γενιά των εγγράματων αδιάφορων.

Κι οι ενδιάμεσοι απλά υπέκυψαν, κρατώντας κάπου βαθειά μέσα στο μυαλό τους εκείνη τη στιγμιαία λάμψη ελπίδας πως όλα θα γίνουν εδώ και τώρα.