Τα γεγονότα : Ημουν το θύμα μιας κλοπής. Η οποία μου έφερε τα πάνω κάτω. Πείσμωσα γιατί εκτός από όλα τ'αλλα έχασα και δυό πράγματα που δεν μπορώ να ξαναβρώ. Τα κουβάλαγα πάντα μαζί μου για να τα προστατέψω... Ισως πείτε μικρό τα κακό.Συμβαίνει συνέχεια. Ετσι είναι αλλά όπως όλα, συμβαίνουν όταν τα παρακολουθούμε στις ειδήσεις, πονάνε όμως όταν συμβούν σ'εμάς τους ίδους.
Χθες βράδυ όμως ένας φίλος από τα παλιά, μου θύμισε κάποιες παλιές φωτογραφίες. Στιγμές από μια ζωή σαν μυθιστόρημα. Χωρίς να το ξέρει με βοήθησε να θυμηθώ ότι είναι αδύνατον να "μας κλέψουν". Αυτό που είμαστε αυτό που ήμασταν πάντα.
Ιχνη στα παγκάκια, χρώματα σ'ενα σκοτεινό δωμάτιο, το 16 και 15 χαρτί που μας γύριζε πάντα εντελώς προβλέψιμο..
Η στραβή γραμμή ανάμεσα στις καλοφτιαγμένες έτσι όπως χαράχτηκε ένα βράδύ από ένα παράξενο γέρο που είδε αυτό που πεισματικά αρνούμαι να παραδεχτώ.
Αυτές οι φωτογραφίες λες και μπήκαν εκεί σαν ακίνητα στρατιωτάκια να μου υπενθυμίσουν ότι έτσι κι αλλοιώς δεν μπορεί κανείς να κλέψει αυτό που δεν μπορεί να φτάσει..
Προχωράμε μπροστά, πάλι.
Πέμπτη 12 Ιουλίου 2007
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
.jpg){kind=small}
1 σχόλιο:
δεν γινεται να χασεις κατι που ειναι δικο σου.
θα επιστρεψει σε σενα.
αν δεν επιστρεψει, δεν ηταν δικο σου, ή κατι προσπαθει να σου δειξει.
θεματα γλυκεια μου, θεματα.
ειτε σοβαρα ειτε ασημαντα, ειναι μονο θεματα.
νασαι καλα!
Δημοσίευση σχολίου