Ο ΤΑΞΙΔΙΩΤΗΣ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ

Τι ακβριβώς σημαίνει σήμερα, είμαι ελεύθερος? Πως μπορεί κάποιος να βιώσει το συναίσθημα της ελευθερίας στη ζωή του?

Στο εργοστάσιο παραγωγής ανθρώπων, με τους κανόνες παραγωγής που διέπουν κάθε καλή επιχείρηση, το μεμονωμενο προϊόν πρέπει να βρει το τρόπο να ξεφύγει από τη σειρά του στο τομέα συσκευασίας και να γίνει τι? Το ελαττωματικό προϊόν, ακατάλληλο προς βρώση.

Κάποιος, δεν θυμάμαι ποιός, είπε οτι στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή ελεύθερος θεωρείται ένας πολίτης αν δεν χρωστάει στις Τράπεζες. Τόσο απλά τόσο ξεκάθαρα.

Τα χέρια είναι δεμένα σφιχτά και το μεμονομένο προϊόν πρέπει να βρει τρόπους, όπως στον "Ταξιδιώτη του ουρανού" να φεύγει μακριά, πέρα από τους ήχους των μηχανημάτων, για να φθάσει στην δική του γη της ελευθερίας.

Πρακτικά, αυτό το μεμονομένο άτομο, κοιτάζοντάς το είναι ένας σαν όλους τους άλλους. Ξυπνάει, δουλεύει, καταναλώνει, πληρώνει, χρωστάει, παντρεύεται, κάνει παιδιά, αρρωσταίνει, πεθαίνει και όλα αυτά σε αυστηρά προκαθορισμένους ρυθμούς πλέον.

Μοιάζει η εποχή μας να επιτρέπει την ατομική σκέψη, τη δημιουργικότητα, την ελευθερία κι όμως υπάρχει η πιο ύπουλη σκλαβιά.
Οταν θέλεις να κρύψεις κάτι πιο είναι το πιο καλό σημειο? Να το αφήσεις έκθετο στα μάτια όλων αλλα να τους κάνεις να πιστέψουν ότι βρίσκεται καπου που είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί.

Η ζωή σήμερα μας παραδίδεται χύμα, ασύδοτη και ανεξέλεγκτη, ακριβώς για να μην δούμε που ακριβώς βρίσκεται.
Οι εργοστασιακοί ρυθμοί είναι άψογοι, και η διανομή των προϊόντων γίνεται σ'ενα αυστηρά καθορισμενο ρυθμό, όμως όλα είναι ενδεδυμένα με το ζωτικο ψέμμα, του μπορώ να λέω και να κανω ότι θέλω. Ολόκληροι μηχανισμοί λειτουργούν για να φουσκώσουν ακόμα περισσότερο το ήδη πρησμένο "εγώ". Το εγώ είναι τέχνη έτσι ώστε να δειχνει απόλυτα κυριάρχο αλλά στην ουσία να είναι μια ανελέητη τεράστια σκεπτομορφή που αποβάλλει αυτόματα οποιοδήποτε ελαττωματικό αντικείμενο, χωρίς τα υπόλοιπα να πάρουν καν χαμπάρι το πως και το γιατί.


Να πάρω τη ζωή στα χέρια μου σημαίνει, σήμερα, να περάσω πέρα από τη ζωή, με όλες τις πιθανές συνέπειες. Σημαίνει ότι οι δεσμοφύλακες όταν θα μπαίνουν στο κελί μου θα με βλέπουν εκεί τυλιγμένο και άψυχο, εγώ όμως θα το έχω σκάσει, για μέρη μακρινά, δημιουργήματα δικά μου κρυμένα από τα μάτια των αρμοδίων ελεγκτών.

Σήμερα περισσότερο παρά ποτέ, νομίζω, ισχύει το δεν έχω τίποτα, δεν ελπίζω σε τιποτα. Γιατί είναι τόσα πολλα αυτά που σε δελεάζουν ώστε να μείνεις, να ελπίσεις, τόσα πολλά αυτά που έχουν δημιουργηθεί ακριβώς για να κλέβουν ώρες από τον έτσι κι αλλοιώς περιορισμένο χρόνο παραμονης σου πάνω στο πλανήτη, που το ταξίδι του ουρανού πρέπει να ξεκινά μέσα στην απόλυτη τυχαιότητα και έλειψη.

Βρίσκω μια πόρτα ξαφνικά ανοιχτή μπροστά μου και μπαίνω. Χωρίς να ξέρω, χωρίς να υποπτεύομαι καν τι κβύβει από πίσω.
Απλά μπαίνω για να ξεφύγω από το "απ'εξω"
Θέλω να πάω αλλού.

Γιατί έχω συνειδητοποιήσει ότι είμαι σκλάβος. Του συνολου και του εαυτού μου. Και θα συνεχίσω να είμαι, δεν μπορώ να ξεφύγω, μπορώ όμως να κλέψω ένα κομμάτι από μένα και να το πετάξω εκτός. Με την ελπίδα κάπου εκεί να παραμονεύει η ελευθερία μου και να τ'αρπάξει.

Συγχωρείστε μου την πρωινή μου απαισιοδοξία, αλλά αν το σκεφθείτε καλά δεν είναι έτσι. Απαισιόδοξος γίνεται κάποιος όταν μονίμως σχεδιάζει περισσότερα απο αυτά που χρειάζεται. Πράγμα που ευτυχώς δεν μου συμβαίνει.

Ελευθερία λοιπόν, ζωή, χαρά, υπάρχουν... Απλά στους περισσότερους φαίνεται φτωχό και ανώφελο αυτό το ψάξιμο. Η σκλαβιά είναι είναι ένα είδος ασφάλειας. Κάποιος κάνει τα πάντα στη ζωή του για να αποκτησει μια καταπληκτική βίλλα και να βάλει μέσα όλους τους θησαυρούς της σπηλιάς του Αλαντίν. Κι όταν την φτιάχνει βάζει κάγκελα γύρω γύρω παντού για να μην μπουν οι κλέφτες μέσα και αρπάξουν.

Αυτόν τον συγκεκριμένο άνθρωπο τον πλασάρουν σαν προνομιούχο και μοντέλο προς μίμηση Πλάκα δεν έχει?