ΤΑ ΦΑΣΤΦΟΥΝΤΑΔΙΚΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ....

Στο φίλο που μου έστειλε ένα μειλ λέγοντας μου να μην είμαι τόσο γκρινιάρα θαθελα να διευκρινήσω μερικά πράγματα σε σχέση με το προηγούμενο κείμενο που έγραψα και για όσους τύχει και διαβάσουν.

Προσωπική και ταπεινή μου άποψη είναι ότι τα μπλογκ δεν πρέπει να χάσουν τον αρχικό σκοπό. Είναι σημαντικό να παραμείνουν ένας χώρος ελεύθερης και προσωπικής έκφρασης με άμεσο αυθόρμητο τρόπο και μέχρι εκεί. Γιατί αυτό είναι η γοητεία τους, η πρωτοτυπία τους και το ξεχωριστό που βλέπουμε όλοι εμείς ξεφυλίζοντας τις σελίδες με τις χιλιάδες σκέψεις των συνανθρώπων μας.

Φυσικά υπάρχουν από την αρχή κατηγορίες. Μπλογκ έφτιαξε και κάποιος επαγγελματίας ή ειδικός σε κάποιο τομέα που θέλησε να προωθήσει κάτι από το χώρο του, μπλογκ έφτιαξαν και άνθρωποι που απλά ήθελαν να γράψουν με το δικό τους τρόπο τις σκέψεις τους.

Ομως όπως συνήθως γίνεται στο τόπο μας θέλουμε να πείσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους ότι ξέρουμε τα πάντα.
Ετσι η φαντασία άρχισε να οργιάζει και να φαντάζεται σενάρια που ο απλός μπόγκερ φτάνει να πάρει βραβείο λογοτεχνίας, το πούλιτζερ, να γίνει σταυροφόρος, μαρία τερέζα της καλκούτας, αυριανός βουλευτής, κριτικός τέχνης, κινηματογράφου, γιατρός, δικηγόρος, γεωπόνος και όλα αυτά χωρίς να είναι κάτι τέτοιο...

Φοβάμαι λοιπόν ότι η συνέχεια της ιστορίας θα είναι κάτι που συχνά έχουμε δει σ’αυτό το τόπο. Θα συνιθήσουμε στην εύκολη και πρόχειρη ενασχόληση.

Κάποιος που γράφει όμορφα δυό στίχους δεν είναι συγγραφέας. Εκείνοι που βγάλαν τα μάτια τους με πολύ κόπο και πόνο πολλές φορές για να ολοκληρώσουν ένα βιβλίο είναι εκεί έξω και περιμένουν να τους διαβάσουμε. Κι όπως είναι δύσκολο να γράψεις και να ολοκληρώσεις ένα βιβλίο ενώ είναι πολύ εύκολο να γράψεις «ένα αρθράκι» έτσι είναι δύσκολο να αφιερώσεις το χρόνο σου να διαβάσεις ένα βιβλίο από το να διαβάσεις «ενα ποστάκι».

Το μπλογκ η ομορφιά του είναι το σπρέυ σύνθημα στο τοίχο του διαδικτύου. Εκεί ξεκινάει κι εκεί δημιουργεί. Μια κουβέντα, δυο λέξεις εκτοξεύονται σ’ ένα αόρατο κοινό και γοητεύουν ή εκνευρίζουν, κάνουν να σκάς ένα χαμόγελο ή να σμίξεις τα φρύδια λίγο σκεπτικά.

Δεν έχει να κάνει όμως με αληθινό κάματο.
Εστω, μας κάνει να κοιτάμε αισιόδοξα ότι πολλοί έχουν κάποιο ταλέντο, έχουν κάτι όμορφο ή άσχημο να πουν με ένα δικό τους γοητευτικό τρόπο, αλλά ο κίνδυνος είναι εκεί δίπλα. Να συνιθίσουμε σ’αυτό γιατί είναι εύκολο.

Πόσα παιδιά που γράφουν όμορφα ποστ θα μπορούσαν να θυσιάσουν το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής τους να δαμάσουν τον εαυτό τους και τη σκέψη τους στο κάματο της συγγραφής ενός βιβλίου? Και το κυριώτερο. Πόσα παιδιά από αυτά που ξεφυλίζουν εκατοντάδες σελίδες στα μπλογκ και στα φόρουμ όλη μέρα πάνε στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς να αγοράσουν μερικά βιβλία και να μελετήσουν κλείνοντας οθόνες, τηλεοράσεις και αφιερόνοντας τον ίδιο χρόνο με ζήλο και επιθυμία να αυξήσουν τη γνώση τους?...

Πόσα παιδιά αυτή τη στιγμή βγάζουν από το συρτάρι ένα ντοστογιέφσκι και συγκινούνται μαζί του, αντί να διαβάζουν την αναφορά σ'αυτόν και δυο καλούς στίχους που ένας γνωστός έχει επιλέξει και τους αναλύει?

Πόσα παιδιά κοιμούνται μ'ενα βιβλίο στο μαξιλάρι από κάτω εκτός από τα μαθήματα του σχολείου όταν είναι να δώσουν πανελλήνιες?

Υπάρχουν αρκετά αλλά πολύ λιγώτερα από όσα θα ευχόμουν να δω...

Το ιντερνετ τα δίνει όλα έτοιμα. Ψάχνεις τι λένε οι άλλοι, ψάχνεις τι έχει γραφτεί, ακούς την είδηση από τη τηλεόραση, προσθέτεις και λίγη φαντασία και νοιώθεις ότι έγινες εκείνος που θα ταράξει τα νερά.

Ας αφήσουμε τα μπλογκ να είναι τα μικρά συνθήματα ανάμεσα στα μεγάλα όνειρα.
Κι ας φροντίσουμε να προωθήσουμε τη γνώση, τη δουλειά, τη προσωπική κούραση της ζωής, γιατί έχουμε γεμίσει φαστφουντάδικα παντού.

Μην δημιουργήσουμε άλλη μια αλυσίδα αυτή τη φορά, όχι ταχυφαγείων αλλά ταχυγραφείων..