ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ ΟΚΤΩ ΜΕ ΞΕΡΟΥΝ ΟΛΟΙ ΜΕ ΑΥΤΟ..

Κρατώ την ολοκαίνουργια ταυτότητα μου. Με το νέο αριθμό πιστοποίησης της ύπαρξής μου. Τακτοποιημένη ανάμεσα στον αριθμό φορολογικού μητρώου, τον αριθμό ασφαλίσης, τους αριθμούς που δείχνουν ότι είμαι ένας τακτοποιημένος πολίτης.

Πολλοί αριθμοί.. πότε θα γίνει εφικτό εκείνο το barcode στο καρπό μου που θα ταπερικλείει όλα. Θα περνάω το χέρι με χάρη πάνω από ένα μηχάνημα και θα είμαι άλλο ενα πιστοποιημένο προϊόν και με τη βούλα!

Θα καταργηθούν τότε όλες αυτές οι άχρηστες διαδικασίες , τόσα χαρτιά που μαζεύουν σκόνη και προκαλούν μικρούς ερεθισμούς στο δέρμα. Θα είμαι με ένα άγγιγμα..

Οι ζέστη σφίγγει πάλι. Οι ασταθείς προσωπικότητες, με έντονα στοιχεία φαντασιοπληξίας συνομοσιολογικού χαρακτήρα, όπως εγώ, υποφέρουν με τη ζέστη.

Ασφυκτιά το "μεγάλο παλαιό" μέρος του μυαλού μου και μετατρέπεται σε λαβκραφτικό ήρωα που ψάχνει κλειδιά διαφυγής παντού ακόμα και στα σκουπίδια. Γιατί όχι? σ'αυτό το τρέξιμο που κάνουμε χωρίς βεβαιομένο προορισμό , στο κάτω κάτω, τα σκουπίδια είναι ένα από τα λίγα πράγματα που κρατούν έντονα τις μνήμες..

Θυμάμαι τον Καταστροφέα των Μορφών και τον βλέπω να κυκλοφορεί πέρα από τις σελίδες του Φιλίπ Ντικ, να περιφέρεται ανάμεσα σε υπηρεσίες, ταμεία και τράπεζες χτυπώντας συγκαταβατικά στη πλάτη τους μισονυσταγμένους υπαλλήλους.

Κάπως λίγη και ατελής μου φαίνεται αυτή η ταυτότητα.
Δεν έχει καινοτομήσει σε τίποτα το ιδιαίτερο εκτός από το ότι μου επιτρέπει να κρατάω μυστικό αν και σε ποιό θεό πιστεύω. Αλήθεια γιατί αυτή η καινοτομία? Τόσο σίγουροι είναι ότι η δήλωση του τι είμαι είναι αυτό που είμαι όντως? Η καινοτομία είναι ότι εστιάζεται πλέον να με καταγράψει απλά σαν νούμερο τίποτα παραπάνω. Βαριούνται τις ιδιαίτερες αναλύσεις άραγε ή απλά επικρατεί η ιδεολογία ότι το βόδι μπορεί να είναι ότι θέλει ακόμα κι ερωτευμένο με τη διπλανή αγελάδα, η ουσία είναι να είναι καλες οι μπριζόλες που θα βγάλει...

Εχω την εντύπωση ότι σαν νουμερο με βλέπουν και μάλιστα ξεκαρδιστικά αστείο!
Κι εσείς σαν νούμερο διαγραψτε με αλλά εγώ πάλι σκέφτομαι ότι, "η ζωή μου δεν είναι draft αποθηκευμένο "καλού κακού να υπάρχει" στις αρχειοθήκες σας"

Δεν είμαι έκταση που αποχαρακτηρίζεται μετά το κάψιμο και χτίζει ο κάθε τυχάρπαστος το οικόπεδό του με θέα. Υποπτεύομαι και πολλοί άλλοι επίσης έχουν αρχίσει να θυμώνουν εντόνως, κι αυτό με κάνει να χαμογελώ, ακόμα.

Αλήθεια υπάρχουν αριθμοί μητρώων και στη συνείδηση ή χαρακτίζεται απλά "έχει", "δεν έχει", "εχει" "δεν έχει" κλπ...