ΜΠΛΟΓΚ - ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟ.

Εν αρχή ήταν η ιστοσελίδα. Για ευνόητους λόγους, δεν μπορούσαμε να έχουμε όλοι μια ιστοσελίδα στο τσεπάκι.
Μετά ήρθαν τα φόρουμ. Εκεί ξανοιχτήκαμε λίγάκι. Στις πλάτες εκείνων που τα άνοιγαν επι τέλους βρήκαμε βήμα.

Και μετά ήρθε το μπλογκ. Προσωπικό ημερολόγιο λένε. Τι προσωπικό? Θυμάμαι ότι όταν έγραφα το εφηβικό μου ημερολόγιο όλο το γούστο ήταν να το κρύβω επιμελώς από τα αδιάκριτα βλέμματα της μαμάς η οποία πολύ θα ήθελε να ξέρει τι γράφω.

Δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό τότε ότι θα μπορούσα να το έχω χειριστεί αλλοιώς το θέμα και να βγάλω και κανα κέρδος αντί να να πάει έτσι χαμένο κρυμμένο στο παλιό μπαούλο κιτρινισμένο και ξεχασμένο πια. Θα μπορούσα να ζητάω ένα γερό χαρτζηλίκι από τη μάνα μου με αντάλλαγμα να τις δείχνω τι γράφω ας πούμε...

Ας αφήσουμε ήσυχο το κακόμοιρο το ημερολόγιο λοιπόν κι ας ονομάσουμε τα μπλογκάκια μας απλά ένας προσωπικός χώρος.

Διάβαζουμε ότι κάπου έξω, ίσως γίνεται κι εδώ δεν ξέρω, αγοράζεις και ποστ!!! Πληρώνεις μια εταιρεία και σου απαντάει και κάνεις εφέ!
Αρχίζουν και γίνονται βιβλία, εφημερίδες, αναφορές στο τύπο, στη τηλεόραση. Η έλξη της δημοσιότητας αρχίζει και γαργαλάει βασανιστικά τους αυθόρμητους ιντερνετικούς εφήβους.

Δεν συζητάω για τη καθημερινή ενασχόληση τοποθετώντας εργαλειάκια και με σύμβουλους τις διάφορες μπλογκιστικές μηχανές, για να τσεκάρει κανείς πόσοι τον διαβάζουν, πόσο απήχηση έχει.
Αυτή η αγωνία που κυκλοφορεί παντού να περάσει κανείς στο τοπ100 των μπλογκ!
Το μπλογκ εξελίσσεται γοργά σε ένα ατζέντη του ευαυτού μας.

Το μόνο που το διαφοροποιεί από τα υπόλοιπα μέσα είναι ότι υπάρχει ανωνυμία άρα δεν μπορεί να κατηγορηθεί κανείς για προώθηση κάποιου ευαυτού που κανείς δεν ξέρει.

Θα τελειώσει κι αυτό σύντομα.
Στην ανωνυμία θα μείνουν λίγοι.
Η μάχη μόλις αρχίζει. Κάποιοι μυρίστηκαν ένα εύκολο τρόπο να βγάλουν "κάτι" για πάρτη τους. Με λίγο κόστος. Η μάλλον με μοναδικό κόστος το να μανατζάρουν καλά τις σκέψεις τους ώστε να γίνουν "διάσημες" αρεστές. Επιβεβαίωση του εξαιρετικού επιπέδου της σκέψης τους. Και γιατί όχι? Ενας καλός τρόπος να κερδίσω. Κι ένας συγγραφέας κερδίζει. Βέβαια, ας μην γίνουμε θρασείς. Για να γράψεις ένα βιβλίο πρέπει να βράσεις αυγά στη καρέκλα, να θυσιάσεις ένα μέρος της ζωής σου, να γελάσεις και να κλάψεις άπειρες στιγμές μεχρι να το δεις να γίνεται πραγματικότητα, και μετά να παλαίψεις με όλα τα φρούτα του κατεστημένου μέχρι να κατορθώσεις να το δεις σ'ενα ράφι και αν είσαι πολύ τυχερός ένα αγιασμενο χέρι να το αγγίξει και να γίνει ο αναγνωστης συντροφός σου... και φυσικά να σε ισοπεδώσει ο πρώτος κριτικός που έτσι θα του κάτσει εκείνη την ημέρα...


Πολύ φοβάμαι ότι σύντομα, τα διαμαντάκια που υπάρχουν μέσα στη μπλογκόσφαιρα, θα κρυφτούν πίσω από πολυεθνικές μπλογκ. Ετσι για να σατυρίσουμε.
Θα μου πείτε αυτοί που γράφουν με μόνη επιθυμία να ξεσπάσουν, να μιλήσουν προς τα έξω, να εκμηστηρευτούν τα συναισθήματά τους λίγο νοιάζονται για το άν θα είναι μέρος των πολυεθνικών.

Αλλά περιμένω. Μήπως το επόμενο βήμα θα είναι και κάποιο κανάλι? Δημιουργημένο από απλοικούς, "φτωχούς" "άσημους" εντελώς τυχαίους μπλόγκερ?
Για να δούμε.

Ισως όταν όλα αυτά θα γίνουν έτσι να βρεθεί ένας καινούργιος τρόπος να φυλαχτεί η αυθόρμητη ειλικρινής εκτόνωση. Τα δυο πάνε πάντα παράλληλα γιατί το ένα δημιουργεί την ανάγκη να γεννηθεί το άλλο.

Και φυσικά το ερώτημα απευθύνεται και σε μένα. Γιατί γράφω εδώ? Το παίζω άνετη και υπεράνω όλων. Οχι. Μέσα είμαι κι εγώ σε ότι γίνεται. Κι εγώ αναρωτιέμαι. Τι κάνω εδώ. Πιστεύω ότι γράφω πάλι γιατί η μαμά μου δεν ενδιαφέρεται πια να μάθει τα μυστικά μου. Κι έχω ανάγκη τώρα που τα χρόνια πέρασαν να κάνω κάτι που μοιάζει εφηβικό. Ετσι απλά.