ΤΟ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ ΕΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ.

Ακούω μια μικρή είδηση. Ισως γίνουν διακοπές σε μερικά προάστια στις συνδέσεις ADSL. Κι αν είναι το δικό μου προάστιο? Τι θα κάνω εκείνες τις στιγμές? Υπάρχει τέτοια περίπτωση? Αγαπημένοι υπευθυνουπεύθυνοι τεχνικοί διορθώστε το γρήγορα. Γιατί εγώ είμαι ολόκληρη μια ADSL σύνδεση. Δεν το ξέρετε αλλά θα σας το εξηγήσω. Νομίζετε ότι μια σύνδεση είναι κάτι επι πλέον στη ζωή μου που μου παραχωρήσατε? Λάθος. Είναι η ζωή μου. Η μάλλον είναι η δυνατότητα μου να συνυπάρχω μ'αυτήν χωρίς αναγκαστικά να βρίσκομαι μαζί της.

Αν μου τύχει πρωί πως θα πιώ το καφέ μου. Ο καφές μου απαραιτήτως περιέχει μια κουταλιά ζάχαρη στο ίδιο συγκεκριμένο φλυτζάνι με τα παράξενα σχέδια και την ανάγνωση mail. Πως θα πιώ καφέ χωρίς να διαβάζω την αλληλογραφία μου? Κι οι σκέψεις? Οι σκέψεις που μου έχουν κάνει κατα μέτωπο επίθεση και απαιτούν ένα πόλεμο μια εκτόνωση που θα τις διοχετεύσω. Θα αναγκαστώ να μιλήσω με το στόμα αντί να γράφω στο πληκτρολόγιο? Αδύνατον.

Είναι ένας κόσμος που έχει δημιουργηθεί με τόσο κόπο και δεν γίνεται να μου τον στερήσετε έτσι επειδή χάλασε κάτι. Στο κόσμο αυτό υπάρχω εγώ χωρίς να υπάρχω. Ξέρετε πόσο σπουδαίο είναι αυτό. Ο εαυτός μου δεν είναι υπεύθυνος για τίποτα. Δεν λογοδοτεί σε κανέναν. Κανείς δεν τον γνωρίζει. Δεν έχει σάρκα δεν έχει κόκκαλα δεν έχει νεύρα κι όμως ζει. Ζω χωρίς την εικόνα μου, έχοντας τη δυνατότητα να δημιουργώ χιλιάδες άλλες άυλες, ηλεκτρονικές, να τις ανακατεύω όπως μου αρέσει, να τις διοχετεύω όπως η στιγμή ορίζει, να είναι τυχαίες, αόρατες κι όμως να είμαι πάντα εγώ.

Βγάζω έξω τα σκουπίδια μου χωρίς να χρειάζεται να πηγαίνω στον άθλιο κάδο της γωνίας, δωρίζω πράγματα που δεν κοστίζουν τίποτα, αγαπάω, θαυμάζω, αντιδρώ, μισώ, σιχαίνομαι, βλέπω , ακούω, επαναστατώ, υποκύπτω χωρίς να κουνηθώ ένα βήμα από την πολυθρονα μου χωρίς να χρειαστεί να κοιτάξω στα μάτια κανέναν.

Είμαι αρτιμελής χωρίς να χρειάζεται να κάνω χρήση αυτού του δικαιώματος. Κι οι απέναντι είναι το ίδιο. Αυτό είναι το απίθανο. Μιλάμε, υπάρχουμε, γνωρίζοντας ανα περίπτωση αυτό που εμείς οι ίδιοι επιθυμούμε να γνωρίσουμε! Φαντάζομαι ότι κάτι είναι έτσι κι εκείνο παφ! έγινε!

Μην κόψετε τη σύνδεση γιατί θ'αναγκαστώ να γυρίσω πίσω. Την εποχή που υπήρχα χωρίς πληκτρολόγιο, ποντίκι και οθόνη. Και δεν θυμάμαι καν πως είναι. Πάει καιρός από τότε που παρουσιαζόμουν στους ανθρώπους αναγκαστικά κι έκανα τόσες πρόβες πως να κάνω καλύτερη εντύπωση για να μην τρώω την απόρριψη στη μούρη.

Εδώ μέσα όλα είναι αλλοιώς. Μπορείς να προκαλέσεις την απόρριψη ανα πάσα στιγμή και χαιρέκακα να τη σβήσεις γυρνώντας σελίδα χωρίς να δει κανείς το σκοτείνιασμα στο πρόσωπο, μπορείς να προκαλέσεις και το θαυμασμό συλλέγοντας προσεκτικά ότι γουστάρουν όλοι ν'ακουνε χωρίς να καταλάβει κανείς ότι είσαι κλέφτης της ζωής και της σκέψης.

Αφήστε ήσυχη τη συνδεση γιατί τα καλώδια μ'εχουν θωρακίσει από τους φόβους μου και την ανικανότητα μου να ζήσω αληθινά. Εχω κρυφτεί ακολουθώντας τη ταχύτητα που υπέγραψα στον provider. Είναι ένας εθισμός που δεν μπορεί κανείς να με συμβουλέψει να αποφύγω ή να μειώσω ή να βελτιώσω, γιατί πολύ απλά... κανείς δεν με ξέρει!