ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ ΤΗΝ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΣΑΣ.

Δεν ξέρω αν πιό πολύ στη ζωή μου έχω σιχαθεί εκείνον που πατάει τη σκανδάλη ή εκείνον που κοιτάζει από την άλλη προσποιούμενος ότι δεν άκουσε τίποτα. Ηταν κάπου αλλού.
Αν σιχαίνομαι πιο πολύ οποίον προσπάθησε να πατήσει στο λαιμό την ελευθερία σε κάθε έκφρασή της ή εκείνο το ανθρωπάκι το σκυμμένο που ένοιωθε αυτή τη λέξη σαν μια αμαρτία που ήταν "διαβόλου πράγμα" και τη ξόρκιζε επιλέγοντας να συνεχίσει μες την αθλιότητα αμέτοχος στη ζωή που του αναλογούσε.
Βαρέθηκα τα ευχολόγια και τις επαιτείους σας κλαιουσες χήρες της ασφαλούς θέσης.
Ηρωες της δεκάρας κρυμμένοι πίσω από τα φουστάνια της επιφανειακής επαναστατικότητάς σας.
Μαζί κι εγώ μ'εσας ένα γομάρι , δειλό, που κουτσοπορεύει τη μιζέρια του.
Βγείτε όλοι σήμερα να πείτε για τον Τσε και κάθε Τσε.
Λες και θασαστε εκεί όταν ένα Τσε ακόμα θα δολοφονούν.
Λες και θα στοιχηματίσετε τη ζωή σας κάποια μέρα για να ελπίσουν για ζωή οι άλλοι.
Λες και θα βγείτε στην επιφάνεια κάποια μέρα και θα ορθώσετε ανάστημα.
Κουράζομαι μόνο που σκέφτομαι πόσο υποκριτές είμαστε.
Πόσο σκουληκάκια.
Αλλη μια επανάληψη από Μπρεχτ για να το εμπεδώσουμε καλά.
Κάθε Τσε δεν κατασπαράζεται από καρχαρίες
ΟΙ ΚΟΡΙΟΙ ΤΟΝ ΦΑΓΑΝΕ.
Το πιο σιχαμερό πράγμα σ'ενα πόλεμο δεν είναι οι κατακτητές. Είναι οι δοσίλογοι και οι συνεργάτες.
Το πιο σιχαμερό πράγμα στη ζωή μας δεν είναι αυτή που την πατάνε κάτω. Είμαστε εμείς που την κοιτάμε να λυώνει.