ΘΥΜΑΜΑΙ..

Να ξεχάσω να φάω μεσημεριανό είναι κατανοητό
Επίσης μπορώ να ξεχάσω το κινητό μου στη ταβέρνα
Τον αναπτήρα μου στο σπίτι της Μαίρης
Το ψητό πάνω στο μάτι και να γίνει κάρβουνο...

Να ξεχάσω όμως τι γίνεται γύρω μου, τι έγινε στο παρελθόν, τι έχει συμβεί γενικώτερα σε τουτο το τσαρδάκι το ταλαιπωρημένο γιατί?

Να μην αναμοχλεύουμε τα πάθη..
Να μην αναμοχλεύουμε τα πάθη γενικά ή τα πάθη τα δικά μου? Αποφασίστε.

Γιατί σ’αυτό εδώ το τόπο κυβερνήσεις και κυβερνήσεις επέζησαν κι επιζούν πάνω στα πάθη του κάθε κακομοίρη. Τον παθιάσανε, τον παίξανε, τον φανατίσανε και αφού τον χρησιμοποίησαν σαν μαριονέτα του ρίξανε κι ένα υπνωτικό στη μούρη και του είπαν όταν ξυπνήσεις με το 1,2,3 που θα πω θαχεις ξεχάσει...

Η ιστορία υπάρχει και δεν μπορεί να τη σβήσει κανείς.
Το ψητό που κάηκε θα το ξαναφτιάξω.
Το κακό που σπείρανε σ’αυτό το τόπο και το ποτίσανε και το αυγατίσανε πως θα το ξεχάσουμε? Αναπτήρας είναι?

Οταν κάποιος φωνάζει συνέχεια μην αναμοχλεύετε τα περασμένα δύο λόγοι υπάρχουν.
Η έχει τη φωλιά του χεσμένη ή...
Έχει τη φωλιά του χεσμένη!!

Ε οχι λοιπον δεν θα ξεχάσουμε τίποτα.

Δεν μπορείτε κύριοι να έχετε σαν καραμέλα χρόνια τώρα τη φράση
«και μη ξεχνάς...»
Και τώρα να θέλετε να το παίξετε όλοι παρθένες.

Θυμόμαστε και πως πηδιόσασταν
Και πως μας πηδήξατε!!!!

Δεν είναι ότι δεν ξέρουμε ότι μας δουλεύετε, απλά δεν έχουμε που να πάμε, δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, δεν ξέρουμε που να στηριχτούμε και σε ποιόν να απαιτήσουμε. Καταστράφηκαν όνειρα, ιδέες, ελπίδες στο χορό της ασυδοσίας, της μάσας, του ψυθιρίσματος, της απάτης.

Το ξέρετε καλά τι έχετε φτιάξει.

Οπου και να γυρίσω σπάω τα μούτρα μου. Η εμπιστοσύνη σε οτιδήποτε , είναι μια μακρινή φίλη που εδώ και χρόνια δε μιλάμε πια. Οπότε κάθομαι στη θέση μου και απλά γκρινιάζω ανούσια. Οπως όλοι. Αλλος τα λέει καλύτερα κι άλλος πιο απλά. Ομως το νόημα είναι ένα..

Γαμώτο...