ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Οταν μέσα στη γενική μιζέρια κάτι μπορεί να διαψεύσει τη διάθεσή μου για γκρίνια και μουρμούρα, νοιώθω αληθινή χαρά.

Σήμερα έτρεχα από το πρωί με ένα δικό μου άνθρωπο για κάποιο πρόβλημα που παρουσιάστηκε στην υγεία του. (ευτυχώς όλα πήγαν καλά). Αρα πήρα μια βαθειά ανάσα έτοιμη να αντιμετωπίσω το γολγοθά του να έχεις την ανάγκη του οποιουδήποτε δημόσιου νοσοκομείου ή κλινική ΙΚΑ κλπ.

Στη μικρή μου αυτή περιήγηση βρέθηκα αντιμέτωπη με μερικά πρωτόγνωρα πράγματα.

Στη γραμματεία του νοσοκομείου (ναι στη γνωστή γραμματεία που υπάρχει πάντα ένα σκυθρωπό πρόσωπο που απαντάει μονολεκτικά και σου πασάρει ένα χαρτί) ήταν ένας κύριος που όση ώρα μείναμε εκεί κάθησα και τον χάζευα.

Για κάθε άνθρωπο που περνούσε ήταν έτοιμος και πρόθυμος να βοηθήσει με κάθε τρόπο. Μιλούσε, εξηγούσε, είπε ένα σωρό αστεία σε μια γιαγιά που ήταν τρομαγμένη, σήκωνε κάθε δυο λεπτά ένα τηλέφωνο που χτυπούσε και απάνταγε με ευγένεια, εμάς μας εξήγησε με κάθε λεπτομέρεια τι να κάνουμε έτσι ώστε να εξυπηρετηθούμε σύντομα και σωστά.

Το πρόσωπο αυτου του ανθρώπου ήταν γεμάτο καλωσύνη και χαμόγελο... Κάθε λεπτό υπήρχε κάποιος που ήθελε κάτι να μάθει, να ρωτήσει, να ζητήσει κι εκείνος απαντούσε σε όλους με ένα ήρεμο και υπομονετικό τρόπο σαν να ήταν όλοι φίλοι... Η προθυμία του στη δουλειά του και στην επαφή του με το κόσμο ήταν μοναδική! Λάτρευε αυτό που έκανε...

Στη συνέχεια έπρεπε να φύγουμε από το συγκεκριμένο νοσοκομείο και να πάμε στα ιατρεία του ΙΚΑ. Στο δρόμο πηγαίνοντας συζητούσαμε για αυτό τον άνθρωπο και είπαμε ότι ήταν κάτι που μπορεί να σου τύχει σπάνια στα νοσοκομεία μέσα και μάλιστα όταν γύρω γίνεται χάος!

Φτάσαμε στο ΙΚΑ κι εκεί βρεθήκαμε σε δεύτερη έκπληξη. Ξέραμε ότι δεν είχαμε ραντεβού και πιθανότατα δεν θα βρίσκαμε το δίκιο μας, ομως ένας ευγενικός γιατρός μας δέχτηκε αμέσως αδιαμαρτύρητα, μας άκουσε πρόθυμα και έγραψε αμέσως να κάνουμε μια εξέταση που χρειαζόταν, μάλιστα μας είπε μόλις τελειώσετε φέρτε την ακτινογραφία να τη δούμε δεν πειράζει αν δεν έχετε ραντεβού.

Σε ένα τέταρτο είχε τελειώσει η διαδικασία της ακτινογραφίας (...) πήγαμε στο γιατρό ξανά, συζήτησε με άνεση μαζί μας και μας έδωσε διάφορες συμβουλές για το πρόβλημα, έγραψε τα φάρμακα, μας είπε κι ένα αστείο για τη περίπτωση κι εμείς χάσκοντας σαν ...χάνοι φύγαμε.

Σε όλη αυτή τη διαδικασία μεσολάβησε κι ένας ταξιτζής που μας πήγε από το ένα μέρος στο άλλο και πιάσαμε κουβεντολόι για γιατρούς νοσοκομεία κλπ είπε τα καλαμπούρια του και διάφορες ιστορίες παρόλο το χάος κίνησης γύρω το οποίο χάος αντιμετώπιζε σφυρίζοντας ένα τραγουδάκι!

Και μετά στο μπαράκι για καφέ για να συμπληρωθεί το "παράξενο" πρωινό μας έφτιαξε καφεδάκι μια κοπελίτσα γλύκα που μας σύστησε ένα γλυκό μούρλια και σιγοτραγουδούσε πίσω από το πάγκο ανέμελα.

Κάποια στιγμή αισθάνθηκα πολύ περίεργα. Σαν να είναι κάπου άλλου. Σε κάποια άλλη γη.

Ηταν ένα πρωινό γεμάτο ανησυχία για να πάνε όλα καλά, όμως γεμάτο καλωσυνάτους ανθρώπους που για τον άλφα ή βήτα λόγο μίλησα μαζί τους.
Και μ'εκαναν να νοιώσω καλά. Χωρίς να τους ξέρω χωρίς να μάθω ίσως ποτέ το όνομά τους. Ηταν απλά εκεί παρόντες όταν τους μίλαγες, οικείοι, με όρεξη για αυτό που έκαναν.

Παραδόθηκα σε μια εσωτερική ηρεμία, που σπάνια νοιώθω τα τσιτωμένα πρωινά.
Και σκέφτηκα να γράψω αυτές τις λίγες γραμμές. Ετσι σαν ένα ευχαριστώ στους καλούς ανώνυμους που συναντώ στο δρόμο μου και που ελάχιστες γραμμές τους έχω αφιερώσει... Ανθρωπους που τους ξεχνάμε γιατί είμαστε σίγουροι ότι είναι εκεί παρόντες, θα τους βρούμε πάντα εκεί να πετάνε ένα αυθόρμητο χαμόγελο κι ένα σφίξιμο στο χέρι.

Σ'αυτό το πόλεμο. Που ο εχθρός είναι παντού. Μένουν αφανείς οι νοσοκόμοι στα χαρακώματα. Κι όμως είναι εκεί να ξεχωρίζουν ανάμεσα στις πληγωμένες από την απανθρωπιά ψυχές.

Ενα αεράκι που όταν περνάει δίπλα μας, γαληνεύουμε και ξέρουμε ότι γύρω μας, δυό βήματα από μας εκτός από την αθλιότητα υπάρχει κι η καλωσύνη, που όπως πάντα όταν είναι αληθινή δεν μπορεί να επηρεαστεί απ'οση βρωμιά κι αν περιβάλλεται.

Σας ευχαριστώ.

Βγήκα γεμάτη φόβους σήμερα το πρωί και πριν φτάσει μεσημέρι κατάλαβα ότι απλά ότι έγινε έγινε για να θυμηθώ να μην ξεχάσω.