ΜΠΛΟΓΚ ΜΟΥ ΜΠΛΟΓΚΑΚΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΦΤΩΧΟΚΑΛΥΒΑΚΙ ΜΟΥ!

Το κείμενο που ακολουθεί είναι απλές σκέψεις. Δεν φιλοδοξεί ούτε να πάρει το νόμπελ ούτε να ξεκινήσει το τρίτο παγκόσμιο, νεαρέ μου φίλε. Ναι σε σένα μιλάω που μέσα στην επαναστατικότητα και στο απόλυτο της σκέψης σου έχεις σηκώσει το ένα και μοναδικό λάβαρο να υπερασπίσεις τη μία και μοναδική αλήθεια που τόσο νωρίς κατανόησες. Μπορείς λοιπον μέσα σ'αυτή την απολυτότητα και τον νεανικό τσαμπουκά να το ονομάσεις ένα ακόμα κουτό κείμενο χωρίς καμμιά ιδιαίτερη σημασία.

Οταν κάποιος γερνάει του συμβαίνουν διάφορα δυσάρεστα και άβολα πράγματα ως γνωστόν. Κάτι η πίεση, κάτι τα δοντάκια που χρειάζονται πιο συχνά να αντιμετωπίσουν τη φρίκη του οδοντιατρείου, κάτι το δέρμα που κατσιάζει και τι να σου κάνει κι όλο το πρώτο όροφο του Χοντος ν'αγοράσεις, κάτι τα μαλλάκια που πέφτουν και δε πα να βάλεις και το νέκταρ των θεών σε αμπούλες πάλι θα πέφτουν, όλα αυτά σε κάνουν να γίνεσαι αναγκαστικά γκρινιάρης και να κοιτάς τη νεολαία σαν τους γέρους στα μαπετ κουνόντας το κεφάλι πέρα δώθε σαν εκρεμμές.

Εκτός όμως από όλα αυτά τα χαριτωμένα, συμβαίνει και κάτι άλλο σπουδαίο και εντελώς ξενέρωτο. Οπως έλεγε κι ένας σοφός, που το ονομά του μου διαφεύγει , καταλαβαίνεις ότι γερνάς όταν όποιον βλέπεις γύρω σου νομίζεις ότι είναι γνωστός σου. Και οι καταστάσεις της ζωής το ίδιο. Ολες κάτι σου θυμίζουν. Το άχαρο λοιπόν της ωριμότητας εκτός από το δέρμα που σταφιδιάζει, είναι ότι κάθε μέρα ξυπνάς με τη λαχτάρα να σε εκπλήξει κάτι και... μπα!

Μέσα σ'αυτή την εντύπωση οικειότητας που αποκτάς με ότι είναι γύρω σου, καταλαβαίνεις πιο καθαρά, ότι οι άνθρωποι τελικά χωρίζονται σε μερικές πολύ συγκεκριμένες κατηγορίες, και όλα τα άλλα είναι υποκατηγορίες που απορρέουν από αυτές.

Κι ερχόμαστε στο ζουμί!!

Ολα αυτά σου συμβαίνουν εκτός κι αν αποφασίσεις να μπεις στα .... μπλογκ!!

Τι μπορεί τελικά να δώσει ένα μπλογκ περισσότερο απ΄ότι ξέρουμε τη συγκεκριμένη στιγμή της ζωής μας που βρεθήκαμε να τριγυρνάμε εδώ μέσα?

Μπορείς να δεις αυτό ακριβώς που συνεπαρμένος από τις απόλυτες ιδέες σου, το μικρόκοσμό σου, τα ινδάλματα που έχεις δημιουργήσει, το φανατισμό που σε συνεπαίρνει, ξέχασες να δεις στη ζωή σου "εξω απο δω".

Βλέπεις επι τέλους σκέψεις, θυμούς, χιούμορ, ταλέντα, άλλες οπτικές γωνιές, εμπειρίες, ιδέες που είναι τόσο ίδιες ή τόσο διαφορετικές από τις δικές σου αλήθειες.

Εδώ λοιπόν συμβαίνει η μαγεία του απόλυτου τρελλάδικου με όλη την αναρχία και τη σοφία μαζί που αυτό συνεπάγεται.

Ο Γιώργος φωνάζει "α ρε μάνα δε με κατάλαβες ποτέ "
Η Ελένη που κάθε μέρα αναγκάζεται να πάει με το γκόμενο υποχρεωτικά στη καφετέρια "το γαλάζιο αλεξίπτωτο" μπαίνει και φωνάζει μάπα είναι μη πάτε ποτέ ο καφές είναι μάπα!
Ο Δημήτρης που είναι οργανωμένος φαντάρος στο κόμμα του και δεν κάνει κιχ ανοίγει ένα μπλογκάκι και φωνάζει επι τέλους "Μπέργκμαν και πάλι Μπέργκμαν"!

Κι ακόμα χειρότερα.

Η Αλίκη μπορεί να ομολογήσει ότι πιστεύει τελικά στον ασπροκούνελο.
Η κοκκινοσκουφίτσα ότι ερωτεύτηκε το λύκο
Κι η Χιονάτη ότι ο πρίγκηπας ήταν τελικά μπαγάσας και ξενέρωτος!

Οσοι λοιπόν επιμένουν εδώ μέσα τυφλά, με παρωπίδες, κολλημένοι με κόλλα διαρκείας στα ινδάλματα , εκείνα που τους αποκάλυψαν τη μοναδική αλήθεια που οι υπόλοιποι κουτοί δεν έχουν την ικανότητα να καταλάβουν, όσοι πετάνε ότι θα μπορούσαν έστω και για λίγο ν'αγγίξουν κι ας το απορρίψουν μετά τους λέω ΔΕΝ ΞΕΡΕΤΕ ΤΙ ΧΑΝΕΤΕ.

Τριγυρίστε σ'αυτά που αγνοείτε. Ακούστε αυτόν που σας τσαντίζει, διαβαστε δεύτερη φορά εκείνον που τη πρώτη απορρίψατε εύκολα χρωματίζοντάς τον με τα χρώματα που ξέρετε.
Το αλάτι της ζωής είναι να υπερασπιζόμαστε αυτό που αγαπάμε αυτό που πιστεύουμε αυτό που νοιώθουμε, αλλά είναι και σ'εκείνα που μπορούν να μας εκπλήξουν, να μας κάνουν να νοιώσουμε λάθος πολλές φορές, σ'εκείνα που κονταροχτυπιούνται μαζί μας για κάποιο λόγο που πρέπει να τον μάθουμε πριν τον διαγράψουμε, σ'εκείνα που μας λένε λάθος είσαι κι όχι σ΄εκείνα που μας κανακεύουν λέγοντας είσαι ο σωστός.

Πολλές φορές για να φτάσεις στην αλήθεια χρειάζεται ακόμα και να πατήσεις τους όρκους σου.

Μπλογκάρετε αληθινά.

Κι όσοι έχετε τόσο ταλέντο, και είναι πολλοί ρε γαμώτο, μη αφήσετε να γίνεται φερέφωνα εκείνον που λιγουρεύονται το χάρισμά σας.

Αγαπητέ φιλε το διαδίκτυο καλώς ή κακώς είναι κάτι που μπόρεσε να με εκπλήξει βλέποντας ποσό πολλά αγνοούσα. Με τρόμαξε με την ανωμαλία που κουβαλάνε οι άνρθωποι, με γοήτευσε με το πόσοι άλλοι είναι πραγματικά ιδιαίτερα χαρισματικοί.Θα μπορούσα να το κάνω διαβάζοντας και το κάνω, όμως εδώ δεν υπάρχει κάτι σπουδαιότερο από την εξομολόγηση και τις εμπειρίες ζωής, ενός ταλαντούχου νομπελίστα.

Υπάρχει η εξομολόγηση και η εμπειρία του Δημήτρη και της Ελένης της διπλανής πόρτας. Και εγώ προσωπικά αυτά ξεψαχνίζω τα μπλογκ που είναι μικρά επαναστατημένα διαμάντια χαμένα στον ωκεανό της υπερπληροφόρησης και παραπληροφόρησης.