ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΠΙΑΣΑΝ 21 ΣΤΟ ΚΑΖΙΝΟ ΤΗΣ ΜΙΖΕΡΙΑΣ ΜΕΡΟΣ 2ον

-Τι θες να μας πεις ? Οτι οποιος πλούτισε στην Ελλάδα είναι νταβατζής, κλέφτης ή πουτάνα? Ελα ρε.. αυτά τα λες γιατί έμεινες φτωχομπινές και προσπαθείς να βρεις δικαιολογίες. Εγώ ξέρω ένα σωρό καθως πρέπει οικογένειες που με το κόπο τους πλούτισαν.
-Ενταξει ρε φίλε δεν αμφιβάλω. Να το συζητήσουμε το θέμα. Για φέρε κανένα παράδειγμα γιατί με τα παραδείγματα συγκεντρώνομαι καλύτερα!
- Εκείνη η οικογένεια του βουλευτή που ψηφίζουμε πάντα. Αρχοντες. Και ούτε κιχ δεν έχει ακουστεί.
- Καλά, εγώ βλέπω ότι δε δουλεύουν. Ολο σε κάτι δεξιώσεις, εκθέσεις, φιλανθρωπικά γκαλά. Πως ζουν?
-Ελα ρε, οι άνθρωποι έχουν 200 ακίνητα που νοικιάζουν. Πεντακόσιες χιλιάδες ευρώ μαζεύουν κάθε μήνα.
.........................................................................................................................................

Ας κάνουμε τη πρώτη στάση εδώ. Και πως έχουν τόσα ακίνητα? Τα βρήκαν από το πατέρα τους δε τα κλέψανε. Και που τα βρήκε ο πατέρας? Από το παππού. Εννοείς το κυρ Μήτσο που ήρθε μετά το πόλεμο μ’ενα σκισμένο βρακί ? Ωχου τώρα λες και δε ξέρεις. Τότε στην Αθήνα έριχνες μια πέτρα και όπου έφτανε το κανες δικό σου.
Ας έριχνε και ο δικός σου παπούς.

Κάτσε ρε φίλε 100? 200? χιλιάδες παππούδες ήρθαν ? Αν ρίχναν όλοι από μια πέτρα και «φράζανε» 10, 20 οικοδομικά τετράγωνα ο καθένας θαπρεπε ναχει φτάσει η Αθήνα στα σύνορα!

Το οικόπεδο η αντιπαροχή και η οικοδομή. Το φετιχ της μεταπολεμικής Ελλάδας.
Ο μπαρμπα Μητσος δεν ίδρωσε να φτάσει στη Κηφισιά μετά από τους κόπους μιας ζωής . Τουφτασε η Κηφισιά στα πόδια του. Κι όλη η υπόλοιπη Αθήνα. Η πόλη τέρας πως έγινε τέρας καμάρια μου? Πόσες κυβερνήσεις έχουν βγει από την ιστορία σπίτι μου σπιτάκι μου και φτωχοκαλυβάκι μου.

Είναι λέει εισοδηματίας ο άλλος. Σε ένα κράτος που μετά το πόλεμο οι μισοί ήταν στις φυλακές και οι άλλοι μισοί πεινασμένοι και άφραγκοι βρέθηκαν , πόσοι άραγε είναι?, «ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΙΕΣ».
Και τα παιδιά τους που διέπρεψαν σε διαφόρους τομείς σημερα κάνουν ότι κι ο πατέρας. Κάθε πρώτη του μηνός περνάνε και εισπράττουν. Πόσοι είναι αυτοί αγαπητοί κυβερνώντες και πως έφτασαν να έχουν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα στη κατοχή τους. Με το μεροκάματο από τη φάμπρικα?

Ξέρετε ποιό είναι το κακό σήμερα και γιατί τόσοι πολλοί φιλόδοξοι νεοέλληνες μένουν σαν χάνοι να κοιτάνε τη ζωή τους που πηγαίνει όλο και χειρότερα ενώ κάνοντας τα ίδια πράγματα ο παππούς έγινε αυτό που έγινε?

Τότε τις παλιές καλές εποχές θράφηκαν πληθυσμοί και πληθυσμοί ανυποψίαστοι από το αγαπημένο μας κράτος. Είχε να θρέψει ότι βαστάει η ψυχή σου. Από χαφιέδες και τσιράκια, μέχρι οτι μπορεί να βάλει ο νους σου .
Αν πήγαινες στο Δημαρχείο είχαν ντελάλη. Δυο τενεκέδες λάδι ένα πιστοποιητικό.
Το σκουπιδιάρικο να πάρεις που είχε το τομέα Κολωνάκι δέκα μπαρμπάδες έπρεπε να λαδώσεις.

Λάδωσαν και φτιάχτηκαν. Λαδώθηκαν και κυβέρνησαν.

Και πάει κι ο σημερινός ελπιδοφόρος νεοέλληνας ανοίγει ένα μαγαζί κι αντί να αυγατίσει και να γίνει αλυσίδα μαγαζιών , όπως τους παλιούς καλούς καιρούς το κλείνει.
Αγοράζει ένα σπιτάκι ο τίμιος οικογενειάρχης και λέει δε μπορεί οι πιο εκεί εκατό κάνανε εγώ ένα δε μπορώ? Και σε πέντε χρόνια του το παίρνει η Τράπεζα.

Γιατί η εποχή του ψιλολαδώματος πέρασε φιλαράκια μου.
Η εποχή της αδειούλας για ταξί, για καντίνα στο νοσοκομείο, για καφενείο στο κέντρο, για να πάρεις τη δουλειά με τα κρέατα, για να πάρεις τη δουλειά με τα χαλασμένα της αγοράς, πέρασε. Οτι εδόθη εδόθη. Δεν φτιάξαμε άλλα μαγαζάκια. Δεν χρειάζονται "αδειούλες"

Δεν είναι ψιλικατζής πια το κράτος. Δώσαμε φτιαχτήκαμε τέλος. Τώρα όσα απέμειναν από τα τσουνάμια της ασυδοσίας τόσα χρόνια, απέμειναν για λίγους ελάχιστους και εκλεκτούς. Και πρέπει ναναι ΠΟΟΟΟΟΛΥ μεγάλη η υποχρέωση για να σου ρίξουν βλέμμα ή νάναι "πολύ-εθνική" η χάρη που θα κάνουν. Δεν φτάνει και για το τυχάρπαστο εμποράκο της γειτονιάς. Ενώ τότε που ούτε η μάνα τους δεν τους ήξερε έπρεπε να γίνουν γνωστοί και γίναν γνωστοί από το ανρθωπάκι που έφερνε το τενεκέ το λάδι και τη φρέσκια τη φέτα για να βάλει το γιόκα στο δημόσιο. Για να πάρει την αδειούλα για το περίπτερο, για να πάρει την αδειούλα για το σκουπιδιάρικο....

Αυτό όλο το ονόμασαν κράτος. Αυτό την εμποροπανήγυρη την ονόμασαν κρατική διοίκηση.

Βλέπετε δεν χρειάζεται να φτάσει κανείς στα μεγάλα κεφάλαια στους μεγαλοκαρχαρίες. Η αντίληψη της μιζέριας της αρπαχτής και του προσωπικού βολέματος ξεκίνησε πολύ χαμηλά και πολλές δεκαετίες πριν. Εκεί δημιουργήθηκε το μοντέλλο του ανθρωπάκου που ακόμα οι απόγονοι του, ρίχνουν τη ψήφο παραδοσιακά. Τότε δημιουργήθηκε η ιδεολογία της ρεμούλας και της αρπαχτής.

Μέσα σ'αυτό το αλισβερίσι κανείς δεν ενδιαφέρθηκε ούτε για μια στιγμή τι χανόταν από δίπλα μας. Χανόταν η αξιοπρέπεια, η μόρφωση, ο πολιτισμός, η πνευματική ανάπτυξη. Χανόταν η ευκαιρία να δημιουργήσουμε ένα μέλλον υγιέστερο για τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας.

Η Ελλάδα ολόκληρη κατάντησε να μετράει το ανάστημά της από το πόσα πεντοχίλια στριγμωνόντουσαν στη λαδωμένη τσέπη. Κι οι λαδωμένες τσέπες γέμισαν πεντοχίλιαρα, από τους εισοδηματίες, τους μεγαλογιατρούς, τους μεγαλοδικηγόρους, τους μεγαλοεφοριακούς, αυτούς που πασάρανε σάπια διοίκηση, σάπια υγεία και σάπια κρέατα. Η Ελλάδα έδειχνε τα πολιτιστικά της βήματα κυκλοφορόντας ανάμεσα στα γραφεία των χαργογιακάδων το πρωί με τους ντελάληδες και στα σκυλάδικα της νύχτας όπου οι άρχοντες της κρεαταγοράς σπάγαν τα πιάτα στις πίστες.

Η σημερινή κοινωνία είναι η εικόνα εκείνης της εμποροπανήγυρης και όσοι είναι έξω από αυτό γιατί ο παππούς δεν ήταν καλός στη πετροβολία, απορούν...

Τι έχει γίνει ρε παιδιά?

Επανερχόμαι με άλλες εκλεκτές κατηγορίες πλούτου. Και προσέξτε μιλάω για πλούτο . Γιατί κοντά σ'ολη αυτή τη ρεμούλα υπήρξε ο τίμιος μεροκαματιάρης, κι ο τίμιος εργαζόμενος, κι ο τίμιος εμποράκος που πραγματικά αγωνίστηκε και ίδρωσε για να κάνει ένα σπιτάκι και να σπουδάσει ένα παιδί. Αυτό όμως δεν χρειάζεται να το πω γιατί αν πονάμε σήμερα γι αυτούς πονάμε όχι για τα υπόλοιπα ρεμάλια του κερατά.