Η ΚΟΛΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΠΑΡΑΔΙΠΛΑ ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΝ ΤΗΝ ΑΓΝΟΕΙΣ..

Μια φίλη μου έστειλε ένα μειλ. Γεμάτο φωτογραφίες από διαφορα μέρη του τρίτου κόσμου. Μερικές από αυτές είχαν και μια λεζάντα από κάτω. Βραβείο φωτογραφίας τάδε.. Μου είπε να τις βάλω στο μπλογκ.
Μπα.. Γράφω τώρα εδώ χωρίς να ξέρω τι.. Δεν ξέρω πως να περιγράψω τη φρίκη. Τον απόλυτο ανθρώπινο πόνο. Είναι παντού. Είναι γύρω μας. Εχει εκατοντάδες μορφές. Εκφράζεται με κάθε τρόπο. Προχωράμε ανάμεσα του και πιάνουμε που και που με το βλέμμα μερικές εικόνες, κάποια είδηση, ένα σχόλιο στη τηλεόραση, κάποιο αρθρο.. Δεν σε τσιμπάει, δεν τον νοιώθεις στο πετσί σου, δεν πεθαίνεις μαζί του, απλά τον υποπτεύεσαι ότι γυρνάει βόλτες στα κορμιά και στις ψυχές των ανθρώπων.
Ομως όταν βλέπεις ένα παιδί είναι αλλοιώς. Είναι τόσο μικροσκοπικό, με κάτι τεράστια μάτια που κοιτάνε τρομαγμένα. Με τα χεράκια που σκεπάζουν το προσωπάκι για να φυλαχτεί από κάτι. Κάτι τρομακτικό που το πλησιάζει.
Η εικόνα μιας μάνας που σαπίζει πεταμένη σ'ενα σωρό,
Το σκουπίδι που κάποιος άλλος πρόλαβε ν'αρπάξει,
Δυό σταγόνες νερό σαν σε όνειρο...
Πάνω σ'αυτή τη γη που πατάμε όλοι, εδώ ακριβώς στα πόδια μας δίπλα η κόλαση απλώνεται σε όλο της το μεγαλείο. Ανενόχλητη, παντοδύναμη, φριχτή.
Δίπλα στην μοσχοβολιά ενός λουλουδιού υπάρχει η φρίκη από ένα σώμα που σβήνει στη πείνα.
Δίπλα σε μια θάλασσα πανέμορφη υπάρχει χώμα ξερό που μικροσκοπικά πλασματάκια σκάβουν να φάνε κανένα σκουλικι.
Δίπλα στη δροσιά ενός δάσους υπάρχει το κάψιμο απ τη σφαίρα στ'αντερα
Δίπλα σε δυό ερωτευμένους που κοιτιούνται στα μάτια υπάρχει ένα κτήνος που ξεσκίζει ένα παιδάκι.
Δεν μπορούσα ούτε να κοιτάξω. Οχι να το ζήσω, να το καταλάβω, να το νοιώσω, ούτε καν να κοιτάξω δε μπορουσα...
Τραγούδια, συναυλίες, έρανοι, πολυλογίες, ανταγωνισμός ποιός θα δείξει πιο σοκαριστικά τη φρίκη.
Κι εκείνο κοιτάει ρε παιδιά. Αναμεσα στα κοκκαλα που αρχίζουν και σκίζουν τη σάρκα και τις πληγές που τρέχουν, κοιτάζει.
Πόσο πολύ ανώμαλη πρέπει να είμαι για να το κοιτάξω και εγώ χωρίς να βγάλω τα μάτια μου?
Συγχωρήστε με, αλλα αυτό δεν ήταν ένα κείμενο για να αποδείξω κάποια αλήθεια. Ηταν έτσι γιατί μ'επιασε ένα παράπονο γι'αυτό που είμαστε.
Οχι φίλη μου δεν θα αναρτήσω τις φωτογραφίες.
Γιατί δεν ξέρω ποιός θα τις δει. Φαντάσου να τις κοιτάζει κάποιος και ν'αρχίσει να τη παίζει βογγώντας από ευχαρίστηση. Γιατί κι αυτό παίζει φίλη μου κι αυτό.